Anderson. Paak

Hét concert van Pukkelpop 2016? Dat moet dat van Anderson .Paak zijn geweest. De Californische rapper/soulman verloste de superster in zich helemaal van de teugels. Resultaat? BOEM!

Wat een verrukkelijke kick gaf het om de in smetteloos wit uitgedoste, stralend glimlachende Anderson .Paak het hoofdpodium te zien opstuiven om er als een pingpongbal alle kanten uit te stuiteren. Zijn bandleden - onder wie een volronde brother aan de keys die ons aan een zwarte Humpty Dumpty deed denken - musiceerden even uitgelaten onder de stralende zomerzon.

"So many white people, it's crazy", mijmerde .Paak, terwijl hij de wei in staarde. Waarna hij het intussen al onsterfelijke "White people make some noise!!" schreeuwde. De Afro-Amerikaanse groepsleden van The Internet die naast ons in de frontstage stonden, keken wat meewarig en ongemakkelijk om zich heen. Hilarisch.

Zoals tijdens zijn fenomenale concert begin dit jaar in de Brusselse Botanique toonde .Paak zich niet alleen een superbe rapper, maar ook een fenomenale drummer. Swaggy beats, soul, rock, de Sly Stone-funk van 'Put Me Thru': wat een sound, wat een beheersing, wat een aanstekelijk optimisme.

Een fraai plaatje: de geanimeerde hoes van .Paaks excellente album Malibu, waarvan de collage over het videoscherm dwarrelde à la 2manydjs. "Ow shit! You got rhythm!", riep hij toen hij alle 'white people' in de maat zag klappen. De discosplinterbom 'Am I Wrong' flikkerde zo veel funk in het rond dat de Pukkelpop-weide terstond werd omgeploegd.

Dit was het perfecte popconcert: catchy, groovy, grappig, bezield, goedgeluimd, slim en op de koop toe kwalitatief hoogstaand.

Anderson for president. Sidder en beef, Hillary!

Whitney

Whitney wilde helemaal niet hip zijn in de Lift maar gewoon een goeie band. De jonge Amerikanen grapten en grolden tussen hun wondermooie liedjes door. Het veroorzaakte een bevreemdende, schizofrene trip.

"Ik weet dat M83 op dit ogenblik ook speelt... maar... euh... Blah!" Aldus zanger-drummer Julien Ehrlich. Wat was daar de bedoeling van? Het volk een beetje uit de tent jagen? Is Whitney bang om te populair te worden? Blah yourself!

Voor zelfsabotage is het te laat, jongens. In de kleine Lift-tent charmeerde Whitney moeiteloos met de zomerse slacker-americana van zijn debuut 'Light upon the Lake': een stonede drumgroove, bluesy-metalige gitaartjes, een wollig basje en een zoete, zalvende trompet. Voeg daarbij de wankele, naar falset neigende hoge zang van Ehrlich en je kreeg een stomend stoofpotje.

Voor zo'n sympathieke sound vallen wij als een blok. De boys konden hun flair zelfs niet de kop indrukken met sarcastische grappen over drugs en aids - studentengeintjes die misschien bon ton zijn in de art scene van hun thuisstad Chicago.

De nachtelijke concerten die de jongens moesten spelen op festivals in Portugal hadden hun tol geëist, vertrouwde Ehrlich ons toe. "We hebben twee dagen niet geslapen en zijn in een nogal rare vorm", klonk het. "Maar we amuseren ons." Nochtans niets bizars gemerkt aan de relaxte versie van 'Golden Days', een van de culthitjes van 2016.

'Tonight I'll Be Staying Here with You' van Dylan werd geheel ge-Whitney-ficeerd. Dylan zou eens moeten weten hoe schattig je zijn liedjes kunt laten klinken. "If you're drunk and stoned: this song is about DYING! Deal with that." Yep, die van Whitney kunnen pesterige klojo's zijn. Wellicht fungeerde dat sarcasme als een defensiemechanisme. De boys weten duidelijk niet goed om te gaan met de almaar uitdijende hype die hun te beurt valt.

Daartegenover stond dan weer het prachtige ijle titelnummer van het debuut, met zijn rinkelende fingerpicking. Jammer dat de hipsters achter in de tent zo luidruchtig kwebbelden.

De wanhoopszucht die 'No Woman' heet, was balsem voor de gekwelde zielen in de tent. "I've been sleeping alone / I've been going through a change / I might never be sure / I'm just walking in a haze / I'm not ready to turn", klonk het. Vlak voor ons danste een meisje met de ogen dicht, een meewarige glimlach om de lippen. Zou ze vannacht iemands hart hebben gebroken?

Komt goed, Whitney, komt goed.

Warhaus

Er kan maar één Belgische band de beste zijn, en dat was Warhaus in de volgelopen Club. Kijk, we hebben geen zaken met de relatie, laat staan de bedgeheimen, van het koppel Maarten Devoldere (Balthazar) en Sylvie Kreusch (Soldier's Heart, ook op Pukkelpop). Maar afgaand op wat we hen in de Club zagen doen, moet het er tussen beiden soms gevaarlijk passioneel toegaan - hun binnenkort te verschijnen debuut heet niet voor niets We Fucked a Flame into Being.

Warhaus zwoer ook op Pukkelpop bij zwoel: Kreusch kronkelde als een nachtclubdanseres en Devoldere - strak in het pak - was de Gainsbourg met dienst. Hij zwalpte als een dronken man in een boudoir, bezong met diepe stem de liefde en speelde trompet en basgitaar, bijgestaan door Jasper Maekelberg (Faces on TV) op gitaar, terwijl Kreusch hem smachtend achternazong.

De invloeden lagen er dik op: behalve Gainsbourg-sferen ('The Good Lie') hoorden we ook Leonard Cohen-poëzie, Nick Cave-dreiging en filmische Portishead-gitaren. Maar Warhaus voegde er iets aan toe: arrangementen die klonken als een ontploffend orkest ('Against the Ridge') en een genadeloze, grimmige groove vol knekelpercussie ('I'm Not Him). "Seems like love, seems like hell", hoorden we ergens passeren. Zeiden we al iets over passie?

NAO

De jonge revelatie van het weekend? NAO, een vrolijke kleine Britse mama in een fleurige pofbroek, met een gigantische bos krullen die ze jolig heen en weer schudde. Ze was guitig als Kelis en fel als Chaka Khan. Haar band gaf aan de futuristische elektronica van haar uitstekende debuutplaat For All We Know een liveschwung om u tegen te zeggen.

Ons favoriete moment? Toen NAO blootvoets een wild tribaldansje deed op de daverende dubstepbassen van haar band, verzwolgen door felwitte spotlichten. Kippenvel!

'De ideale wereld'

De fandagen van De ideale wereld op Pukkelpop? Niemand wist wat het zou geven, zelfs de festivalorganisatie niet. Wat het werd? Een combinatie van livemuziek (van Jan Paternoster, Mario Goossens en Ruben Block), publieksspelletjes (Ruiken, Voelen, Proeven: een braadworst in tonijnsla) en filmpjes.

In die laatste categorie lachte de hele Wablief?! met Luc Haekens die een slaapplaats zocht voor Rihanna in Kiewit, met de minimoefti die Otto-Jan Ham en co. uitkafferde, en met Sven De Leijer die 'live' verslag uitbracht vanop de uitgeregende fandag van Thuis in Werchter, waar niemand kwam opdagen.

En dan waren er nog de ronduit hilarische gastoptredens. Kwamen onder anderen mee het podium op: Vladimir Poetin (of was het Helmut Lotti?) die het Russische volkslied zong, terwijl achter hem allerlei Russische bloopers en epic fail-filmpjes te zien waren.

Chalarmeur Didier van de hobbyhoek die uitlegde hoe je een lichtgevende helm moet maken en hoe je een feestje moet 'verbouwen'. De instructies gaf hij op de beat van 'Harder, Better, Faster, Stronger' van Daft Punk. Sociaal Incapabele Michiel die iedereen uitlachte die er door herexamens niet bij kon zijn en die zelf toonde hoe je moet 'hakken over de sloot'. André, de sympathieke quizmaster die zichzelf in een tent van een meisje uitnodigde en daarbij verkondigde zelf ook al met een tent te zitten. Diritmi Vegas en Like Mike, die de schabouwelijkste visuals van het hele festival bij zich hadden. En de makers in stofjassen van de singalongateur of de Vervlaamseraar van Engelse liedjes. Zo werd 'Hey Boy, Hey Girl' plots 'Hey knaap, hey meid', klonk 'Bonsai' als 'Dwergboom' en veranderde 'Li La Li' van Kim K in 'lichtpaars'.

GoGo Penguin

De vreemdste eend in de bijt in de Club was vrijdag een pinguïn, meer bepaald GoGo Penguin, een jazztrio uit Manchester dat succesvol de oversteek maakte naar rock- en elektronicaluisteraars. Dat deden ze echter zonder enige toegeving: live gebruiken ze géén elektronica (zoals STUFF.), doen ze géén hiphopcovers (zoals BadBadNotGood) en gooien ze géén zanger in de strijd (zoals TaxiWars).

Wat ze op Pukkelpop dan wel brachten? Pure jazz met drums, vleugelpiano en contrabas. Er stonden voor de Britten meer mensen in de Club dan eerder bij Battles en Warpaint samen. Zij hoorden een prachtige set vol vloeiende pianomelodieën, nu eens roffelende, dan weer stotterende ritmes en een heerlijk brommende bas die vaak stroomstootjes door de songs joeg. Qua dynamiek en spanningsboog konden veel bands hier iets van leren.

Ze vielen als jazzband dan wel letterlijk uit de toon op Pukkelpop, ze gaven wat ons betreft tot dan toe het beste optreden van het festival.

Mick Jenkins

Eigenlijk had Mick Jenkins, een telg uit de vruchtbare hiphopscene van Chicago, er donderdag al moeten staan, maar toen was hij... Welja, waar was hij eigenlijk? Niemand wist het, maar zaterdag had hij dan toch de weg naar Kiewit gevonden. Wij blij, want in tegenstelling tot wat we op basis van zijn verdwijntruc hadden verwacht, bleek de 25-jarige rapper in de Lift een kleine revelatie.

Over gruizige, licht experimentele beats met hier en daar een trap-ratel, afkomstig van een dj met twee goede ouwe draaitafels, liet hij een bijzondere, dichterlijke flow horen - Jenkins is net als Kendrick Lamar een zelfverklaarde poëziefanaat. Nu eens ingehouden, dan weer heel druk, maar altijd dwong hij je te luisteren. Bizar maar vermakelijk was de terugkerende kreet "drink more water".

De man had ook iets te vertellen. In 'Martyrs' rapte hij over de nog altijd weinig benijdenswaardige positie van veel Afro-Amerikanen - hij eindigde die track veelbetekenend met een stevige flard 'Fuck Tha Police' van NWA. Publieksspelletjes hoorden er ook bij, maar altijd om zijn tracks op gang te brengen, nooit om de boel nodeloos te rekken. Voor 'Thc' dook de rapper het publiek in, waar een serieuze broeihaard van jump around ontstond. Opvallend trouwens hoe goed zijn teksten werden meegerapt: u liet zich weer van uw beste kant zien!

Normaal gezien speelt Jenkins met een band, inclusief drie achtergrondzangers. Wie haalt hem in die bezetting naar ons land?

Oaktree

De voorbije jaren zagen we in de Castello vaak knoppendraaiers achter hun laptop bezig, maar Adriaan de Roover had duidelijk meer ambitie. Hoewel ook hij grossiert in elektronica, had hij een uitgebreide liveband bij zich, met viool, drums, toetsen en harp.

Hoe dat klonk, in combinatie met geluiden uit een doosje? Soms joegen ze glaciale soundscapes door de tent, zoals 'Molecule' - welkom, koele bries! -, dan weer voelde je een warme gloed (zoals in 'Ghost'), met dank aan de prachtige zanglijnen van Silke Janssens, de zwiepende violen en de knisperende beats. Voor de slechte verstaander: Oaktree was subtiel en bloedmooi.

The Internet

Voldoende girlpower op de laatste Pukkelpopdag. The Internet (***) en AlunaGeorge (**) pakten uit met geëmancipeerde frontvrouwen, de ene al geloofwaardiger dan de andere.

Syd tha Kid pronkte met een gele mohawk op de voor de rest kale bol. Ze was een van de meest onorthodoxe frontvrouwen van deze Pukkelpop-editie: boezemvriendin van Tyler, The Creator (oppersmurf bij het controversiële Odd Future, waar Syd dj met dienst is), punky, gay, Erykah Badu-soundalike (soms toch), onbevreesd, onversaagd.

Ze liet de tent 'You! Fucked! Up!' roepen, het refrein van het poeslieve 'Just Sayin / I Tried', een van de potiger songs van The Internet. De slaapdronken jazzfunk blies verfrissende chill-out-vibes door de Dance Hall.

Toegegeven, The Internet is beslist een 'acquiered taste'. Niet iedereen bleef geboeid bij de jazzy, stonede grooves.

Wie zich wel liet bedwelmen door de Californiërs hoorde zwoele 'love making'-muziek. Stomend en loom, kleverig en intens, zoals in de cultsingle 'Girl'. Pure seks, quoi.

HVOB

HVOB zien we graag terug. De drie Oostenrijkers - een drummer en twee knoppendraaiers - gunden de Castello geen genade. Rustig opbouwen? Geen sprake van: meteen pompten ze minimal beats - deels van een livedrummer, deels digitaal - de tent in. Subtiel en toch genadeloos, zoals ook Moderat dat kan. Wie het nog te vroeg vond om voluit te gaan, kon af en toe wegzweven op de droompopzang van Anna Müller. Op die momenten deed HVOB erg denken aan Trentemøller.

Aan het eind bouwden de Oostenrijkers naar een climax: ronkende bassen, het 'piep piep'-geluid van honderd achteruit parkerende bestelwagens en beurtelings stuiterende en huppelende beats. Fijne set, we hopen alleen dat niemand op onze dansmoves heeft gelet.