Alsof fictie en historische krijtlijnen geen natuurlijke vijanden zouden zijn

De fictieserie 'Albert II' op Eén is unaniem de grond ingeboord. Totaal ongeloofwaardig, zei de een. Schunnig experiment, foeterde de ander.

Een blik achter de schermen van het Belgische koningshuis is sowieso niet verrassend meer. Iedereen heeft het nu over Albert en de zijnen. Alsof koningen en prinsessen om de hoek wonen. De werkelijkheid is zo genadeloos uitgemolken dat fictie er niet meer overheen kan.

De Saksen-Coburgs alleen nog als oefenstof voor cartoonisten.

Toch was het niet erg slim van de makers van de reeks om 'Albert II' te situeren "binnen historische krijtlijnen". Dan verplicht je jezelf om de waarheid niet al te veel geweld aan te doen. Maak je je ondergeschikt aan de censuur van de geschiedenis. Alsof fictie en historische krijtlijnen geen natuurlijke vijanden zouden zijn.

Anderzijds: is het niet al te lichtzinnig om na één uitzending de haard aan te steken met een tv-programma? Juist fictieseries hebben de groei van gewenning nodig. Personages moeten kunnen dobberen op het comfort van de herhaling voor ze volksbezit worden.

'Albert II' is met te veel bombarie aangekondigd. De vuile was van Laken lag allang op straat. De treurigste escapades in geuren en kleuren beschreven.

Zelf ben ik royaltymoe.

Een fictieserie met overspelige stalknechten heeft meer kans.

Hugo Camps