Als Rusland aanval op Syrië steunt, wat doet China dan?

Van het begin af aan hebben Rusland en China tegen elke vorm van interventie in Syrië gestemd. Het systeem van de Veiligheidsraad werkt zo, dat de vijf permanente leden (de Verenigde Staten, Rusland, China, Frankrijk en Groot-Brittannië) vetorecht hebben.

Maar terwijl de relatie tussen Moskou en het regime in Damascus breed werd uitgemeten, is er weinig geschreven over de motieven van China.

"De filosofie van Peking is eigenlijk dat ze zich zo weinig mogelijk bemoeit met wat er buiten de deur gebeurt", zegt Anne Meijdam, correspondent voor de de Nederlandse krant Volkskrant in Peking. "Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met het idee dat als China zich niet in andermans zaken mengt, de buitenwereld het recht niet heeft zich met Chinese aangelegenheden te bemoeien."

Interventies zijn ongewenst
China stemt, kortom, vrijwel nooit voor interventie. Bij hoge uitzondering ging Peking er niet voor liggen toen de VN besloot actie te ondernemen in Libië. Het ging hier nadrukkelijk om het beschermen van burgers, niet om een poging het regime van Muammar Kaddafi ten val te brengen. Toen de aanvallen daar toch toe leidden, zag China voor zichzelf bevestigd dat dergelijke interventies onwenselijk zijn.

Ook Rusland is geen voorstander van interventies, want Moskou wil bemoeienis van buitenaf op afstand houden - en in het geval van Syrië gaat het ook nog eens om een oude bondgenoot. Deze week echter, leek de Russische president Poetin de deur op een kier te zetten. In een interview met Al Jazeera zei hij niet uit te sluiten dat hij zijn standpunt bijstelt, als onomstotelijk wordt bewezen dat het Syrische regime achter de gifgasaanval van 21 augustus zit.

Syrië in de Chinese pers
Zelfs als Poetin een VN-resolutie voor militaire actie zou steunen, moet China ook nog over de streep komen. "Het is moeilijk te zeggen wat Peking in dat geval zou doen", zegt Meijdam. "In de pers zijn in elk geval geen indicaties. De Chinese media heeft altijd opvallend weinig interesse voor het buitenland. Die hele Arabische lente maakte Peking al nerveus: de regering houdt niet van het idee dat een volk in opstand kan komen tegen haar leiders."

Over Syrië wordt ook niet veel geschreven. "Er gaan geen stemmen op dat er moet worden ingegrepen", vertelt Meijdam, "maar ook niet dat het schandalig is, als de VS dat wel doet. Er wordt wel gewezen op de mogelijke gevolgen, en dat Amerika haar lesje na Irak blijkbaar niet heeft geleerd."

"Op eigen houtje zou China een interventie in Syrië zeker nooit steunen", zegt Meijdam. "Maar als Rusland van standpunt verandert, bestaat de mogelijkheid dat Peking toch volgt, en zich van stemming onthoudt."

undefined