Als de voorbije tien dagen de voorbode zijn van het komende regeringswerk, dan oogt de toekomst van Vivaldi somber

Nu de partijvoorzitters van de Vivaldi-partijen weer fysiek samenkomen, kunnen de regeringsonderhandelingen eindelijk enige snelheid nemen. Het wordt tijd dat er ook wat wezenlijke vooruitgang wordt geboekt. Want de coalitie met liberalen, socialisten, groenen en CD&V staat nog maar amper in de steigers, of ze wordt al gekenmerkt door ruzie.

Vorige week maakte CD&V-voorzitter Joachim Coens zich kwaad omdat de onderhandelingsnota niet naar zijn zin was, een dag later kibbelde MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez met zijn sp.a-collega Conner Rousseau over de interne naleving van de coronamaatregelen. Daarna vielen groenen en socialisten zetelend Open Vld-minister Maggie De Block aan, omdat ze te weinig minderjarige vluchtelingen opnam uit het afgebrande kamp op Lesbos. Tot slot was het aan CD&V-minister Pieter De Crem om in De Standaard zijn afkeer te verkondigen tegenover de hele Vivaldi-constructie. “CD&V zal oppositie moeten voeren binnen de meerderheid”, stelde hij.

Als de voorbije tien dagen de voorbode zijn van het komende regeringswerk, dan oogt de toekomst van Vivaldi somber. Enige rust zou nochtans een welgekomen verademing zijn, na de Zweedse coalitie die van begin tot einde de reputatie van kibbelkabinet achter zich aan sleepte. Meer nog, het zelfverklaarde ‘ideologische dreamteam’ van Open Vld, MR, N-VA en CD&V spatte uit elkaar in de laatste rechte lijn.

In de bonte Vivaldi-coalitie lopen de overtuigingen veel verder uit elkaar. De toekomstige premier wacht een titanenklus om nog vier jaar de ploeg draaiende te houden, interne conflicten op te lossen, ruimte te geven om te scoren. Een dichtgebetonneerd regeerakkoord waarbij over elk detail afspraken zijn gemaakt, zit er niet in. Daarvoor is er simpelweg te weinig tijd in de onderhandelingen. Bovendien wordt een regering altijd geconfronteerd met onverwachte gebeurtenissen waar ze mee om moet gaan, het liefst min of meer eensgezind. De regering-Michel reageerde wel adequaat op de vluchtelingencrisis of de terreuraanslagen op ons grondgebied. Zal de Vivaldi-coalitie bestand zijn tegen gelijkaardige schokken?

Toen hij eind augustus zijn opdracht als informateur afrondde, kondigde Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert aan dat de nieuwe regering op een andere manier aan politiek wilde doen. Een van minder polarisatie en vijandschap, een van bruggen bouwen en samenwerken. Op die manier zou de nieuwe ploeg het verschil kunnen maken met het verleden en zich afzetten van N-VA. Alleen: hoe meer interne ruzies, hoe minder geloofwaardig die claim zal klinken.

Ach, we mogen al blij zijn dat we na bijna twee jaar politieke crisis straks weer een regering hebben, is het gevoel dat bij een deel van de publieke opinie leeft. Maar er zal meer nodig zijn dan dat. Het oordeel van de kiezer valt pas in 2024. Als de ploeg dan nog bij elkaar is, tenminste.