Allan Hollinghurst
De winnende roman 'The Line of Beauty' bevat een ontmoeting tussen een homo uit de provincie en de Iron Lady, beiden boogi�nd op een wild feestje, een seksschandaal en enkele aids-slachtoffers
Homoseksueel cultauteur wint dan toch Man Booker Prize
Brussel
Eigen berichtgeving
Armand Plottier
Tegen de voorspellingen van zowel de critici als de bookmakers in heeft de Britse auteur Allan Hollinghurst (50) dinsdagavond de Man Booker Prize gewonnen. Hollinghurst ontving de prijs, een van de meest prestigieuze onderscheidingen voor Engelstalige literatuur, voor zijn vierde roman,The Line of Beauty en werd daarmee meteen 75.000 euro rijker. De andere vijf genomineerden waren Achmat Dangor, Colm Toibin, Gerard Woodward, Sarah Hall en David Mitchell. Vooral Mitchells roman, Cloud Atlas, was dit jaar de uitgesproken favoriet.
In The line of Beauty laat Hollinghurst Nick Guest, een jonge homoseksueel uit de provincie, naar Londen trekken. Dat is dan het Londen van de jaren tachtig, toen premier Margaret Thatcher, tot afgrijzen van velen, het Verenigd Koninkrijk naar haar hand zette. Het hoeft geen betoog dat Hollinghurst niet onmiddellijk een Thatcher-adept is. In zijn gelauwerde roman legt hij bij herhaling het conservatieve establishment over de knie, wat het keurige en behoudsgezinde weekblad The Economist zuinigjes deed opmerken dat de auteur in kwestie een wereld beschreef die hij "overduidelijk slecht kende".
Bruutweg samengevat mag je je in The Line of Beauty verwachten aan een ontmoeting tussen het hoofdpersonage en Margaret Thatcher (beiden boogiënd op een wild feestje), een seksschandaal en enkele aids-slachtoffers, destijds een nieuw verschijnsel.
Allan Hollinghurst, enig kind van een bankdirecteur, groeide op in Cirencester en studeerde af in Oxford. Zijn debuutroman The Swimming-Pool Library (vertaald als De zwembadbibliotheek) uit 1988 was dan misschien een schandaalsucces, het boek was ook meer dan dat. Collega Edmund White aarzelde niet om Hollinghursts debuut tot "de beste roman over homoseksuelen ooit in Groot-Brittannië gepubliceerd" uit te roepen. Dat Hollinghurst een meer dan begaafd stilist was, kon niemand ontkennen, toch lag de homothematiek in die jaren nog een beetje gevoelig. De auteur was destijds als adjunct-hoofdredacteur aan het uiterst respectabele The Times Literary Supplement verbonden, dat toebehoorde aan krantenmagnaat Rupert Murdoch. Het verhaal wil dat Murdoch ooit gevraagd werd om die schrijver van vuiligheid - Hollinghurst dus - stante pede aan de deur te zetten. Murdoch moet geantwoord hebben dat hij zeer slecht geplaatst was om producenten van vuiligheid met de vinger te wijzen.
Na zijn succesvolle debuut bleef het even wachten op Hollinghursts tweede boek. Uiteindelijk werd dat The Folding Star (1994, vertaald als De herdersster), een boek dat zich grotendeels in Brugge afspeelt. Met die roman, waarin de verwijzingen naar Georges Rodenbachs Bruges-la-Morte niet bepaald onder stoelen of banken worden gestoken, rijfde Hollinghurst zijn eerste Booker-nominatie binnen.
Goede vrienden omschrijven Hollinghurst als een uiterst erudiet en geciviliseerd man. De Booker Prize-winnaar wordt door meer dan één intimus als een melomaan - lees: een fervent Wagner-bewonderaar - en architectuurkenner omschreven. In een moeite door wordt daar meestal aan toegevoegd dat 'Alan eveneens perfect op de hoogte is van wat zich in de xtc-scene afspeelt'.
Behoud de Begeerte-voorman Luc Coorevits bevestigt dat beeld grotendeels. "In 2000 trok Hollinghurst mee op pad tijdens een Saint Amour-tournee. Hij verkeerde toen in het gezelschap van onder anderen Michel Houellebecq, Arnon Grunberg en Herman Brusselmans. Bij die gelegenheid leerde ik hem kennen als een beschaafd man die - en dat zal gezien zijn reputatie misschien verbazing wekken - preuts was."
Coorevits had Hollinghurst gevraagd een gepeperde scene uit The Folding Star voor te lezen, een expliciete passage waarin twee mannen "tot stomende seks overgaan", maar de auteur was daar allerminst voor te vinden.
Coorevits: " Hollinghurst vond dat je dergelijke passages wel kunt schrijven. Ook in het lezen van expliciete seksscènes zag hij geen graten. Ze ook nog voorlezen zag hij echter absoluut niet zitten. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat goede seksscènes, zoals het bewuste fragment, meer dan welkom waren. Hij gaf echter geen krimp en koos een 'kuisere' passage."
Tijdens die toernee gaf Hollinghurst Coorevits ook spontaan een gouden tip. " Hij raadde me aan om stante pede schrijfster Zadie Smith te engageren." Smiths debuutroman White Teeth (Witte tanden) zou iets later inderdaad de literaire sensatie van 2000 worden. "Helaas viste ik toen al achter het net. (lacht)"
Hollinghurst is een zakelijk mens, zo herinnert Coorevits zich nog. " Bovenop zijn afgesproken gage vroeg hij een BTW-extraatje. Volgens mij vergiste hij zich en moest ik helemaal geen BTW betalen, maar alla."
Schrijfster Kristien Hemmerechts heeft Hollinghurst een paar keer geïinterviewd en is blij met de beslissing van de Booker-jury. "Eindelijk wint er weer eens een witte Engelsman. De vorige edities zagen we vooral Commonwealth-auteurs bekroond worden." Essentiëler is volgens haar dat Allan Hollinghurst uitstekend schrijft. "Als knap stilist kan hij bovendien een goed verhaal vertellen. Vooral zijn Swimming-Pool Library kon mij zeer bekoren."
