✦
Adieu
undefined
Het eigengereide idealisme van Danielle Mitterrand was onbegrensd en ongekend. Maandagnacht overleed ze. Meer dan haar man, François Mitterrand, was zij het geweten van de Franse politiek. Immer Feuer und Flamme. Furieuze combattante, al zag je het niet aan haar af. Eerder frêle vleermuisvrouwtje, wars van opsmuk.
Nog kwetsbaarder dan Edith Piaf.
Die keer dat ik, begeleid door Jack Lang, haar mocht ontmoeten in een kaal kantoortje op het Elyseé spatte ze uiteen in woede. Over het lot van Oost-Timorezen en Koerden, over de scandaleuze xenofobie van Parijs en het barbaarse misprijzen van Washington voor mensenrechten.
Ze zei dat ze met haar humanitaire ngo France Libertés zou blijven inbeuken op plebejers van cynisme en veronachtzaming. Dat ze op de trappen van het Elysée ook Fidel Castro had omhelsd, was uiteraard vanzelfsprekend.
Naast haar, op het Elysée, huisde de Zuid-Afrikaanse dichter Breyten Breytenbach in een veredeld bezemhok. "Want alleen dichters ontbladeren mysteries."
Op de begrafenis van haar man stond ze met de minnares van Mitterrand en zijn buitenechtelijke dochter Mazarine schouder aan schouder te rouwen. Het ontroerende beeld van ultieme verdraagzaamheid sloeg bij me in als een spijkerbom. Ik moest zelfs even aan koning Albert denken.
Adieu, Madame.