aanstaande dinsdag start het nieuwe nBA-seizoen
Let's get ready to rumble
Het parket is geboend, ze kunnen er in de States opnieuw aan beginnen. Komende dinsdag trekt 's werelds best gemanagede competitie zich opnieuw op gang. De NBA (National Basketball Association) was, is en zal vermoedelijk altijd hofleverancier zijn van de beste, mooiste en snelste acties uit de hele sportwereld. Kortom: de komende zeven maanden wordt het weer smullen van Kobe Bryant, Shaquille O'Neal, Tim Duncan en ander basketbalgeweld. De Morgen stelde als opwarmertje een handleiding samen, zodat u de competitie meteen kunt volgen.
Kristof Windels
Coach Phil is terug. Boeddha-adept Jackson heeft ondertussen negen NBA-titels op zijn palmares staan, maar de man heeft er nog niet genoeg van. Na een sabbatjaar keert hij terug naar de Los Angeles Lakers, én Kobe Bryant. Vooral de samenwerking met die superster wordt heel interessant. In zijn boek Last Season, dat een jaar geleden verscheen, omschreef Jackson (60) Kobe als de voornaamste reden waarom hij in 2004 zijn boeltje pakte bij de Lakers. "Ik had gevraagd om hem te transfereren. Het werd geweigerd en een confrontatie was onvermijdelijk. Ik had genoeg van die jongen. Hij luistert naar niemand." Nu moeten beide heren opnieuw samenwerken, maar naar verluidt zouden ze nog geen problemen met elkaar gehad hebben. Bryant duldt de aanwezigheid van Jackson omdat dat zowat de enige manier is om zijn grote gelijk aan te tonen, namelijk dat hij ook zonder Shaquille O'Neal, vertrokken in 2004, een NBA-titel kan pakken. Het eerste seizoen zonder 'Shaq' werd een voor de Lakers ongezien drama. Voor de eerste keer in elf jaar raakten ze niet tot in de play-offs.
Als er één ploeg is waar het spelersarsenaal flink door elkaar werd geschud, dan wel de Miami Heat. Sterkhouders Dwyane Wade en Shaquille O'Neal kregen een gloednieuwe supporting cast: Antoine Walker, Jason Williams, Gary Payton en James Posey in plaats van Damon Jones, Eddie Jones, Keyon Dooling en Rasual Butler. Toch wat verrassend. Hun voorgangers deden het vorig seizoen immers niet onaardig. Zonder Wade en O'Neal op honderd procent van hun kunnen hielden ze het toch zeven wedstrijden uit tegen de Detroit Pistons in de Eastern Conference Finals. Hoe dan ook, de twee sleutelspelers, samen goed voor 42 procent van de punten die de Heat vorig seizoen scoorden, zijn en blijven Wade en O'Neal. Die laatste om evidente redenen. Geen center in de NBA is zo dominant als Shaq, al drie keer kampioen van de NBA. Vorig seizoen, in zijn eerste jaar Miami, wilde het nog niet lukken, maar "nu wordt het beter", beloofde O'Neal, die deze zomer zijn handtekening krabbelde onder een vijfjarig contract ter waarde van 100 miljoen dollar.
Je zou de New York Knicks kunnen vergelijken met Standard Luik in onze Belgische voetbalcompetitie. Jarenlang dromen ze in de Big Apple al van de NBA-titel, maar het heeft al even lang niet mogen zijn. Als Standard al een tijdje naar glorie streeft - 23 jaar -, dan zeker de Knicks. Het is ondertussen al 32 jaar geleden dat ze nog eens de championship-ring over hun vinger mochten trekken. Geen wonder dat ze euforisch waren toen eind juli bekend raakte dat de nieuwe coach van de Knicks Larry Brown zou worden. Die alom gerespecteerde trainer pakte in 2004 tot ieders - maar dan ook íeders - verbazing de NBA-titel met de Detroit Pistons, een ploeg zonder ronkende namen. De finale zou een makkie worden voor de Lakers, maar Shaq en Kobe werden met 4-1 afgedroogd. Vraag is of Brown ook zoiets kan klaarspelen in NY. Iedereen in Detroit ging daar door het vuur voor de coach en het valt af te wachten of ook de sterren van de Knicks, samen goed voor 115,7 miljoen dollar loon of het meeste uit de league, dat zien zitten. Met spelverdeler Stephon Marbury heeft Brown al niet de beste relatie. Op de Spelen in Athene hadden beide heren vlammende ruzie.
'The Chosen one', zo wordt hij op zijn eigenwebsite (www.lebronjames.com) genoemd. LeBron James is al twee jaar lang hét grote talent van de NBA, maar vooralsnog heeft dat niet echt voor grote successen gezorgd. Lekkere stats, dat wel, zoals toen hij een jaar terug eens 43 punten maakte in een match tegen Detroit. Daar win je natuurlijk geen prijzen mee. James strandde in zijn rookie-jaar, in 2004, op een overwinning van de play-offs en ook vorig jaar slaagde hij er niet om de Cleveland Cavaliers voorbij het reguliere seizoen te stuwen. Deze keer zal 'bijna' niet goed genoeg zijn. De Cavaliers hebben een heel team rond James gebouwd, en dus zijn er geen excuses. Larry Hughes, Damon Jones en Donyell Marshall moeten het samen met LeBron James en Zydrunas Ilgauskas tot in de play-offs schoppen. Punt. Anders dreigt James afgedaan te worden als eeuwige belofte, wat echt een zonde zou zijn. Jarenlang al wordt hij de meest getalenteerde speler van het laatste decennium genoemd.
Gedaan met de modeshow voor en na de wedstrijd. Vanaf deze competitie worden alle spelers onderworpen aan een heuse kledingcode. Geen gouden kettingen, zonnebrillen, bandana's, petten, hoedjes, wapperende baggy pants of andere extravagantie meer. Vanaf heden moet het in hemd of sweater, lange broek en schoenen (met kousen) - om zoveel mogelijk tatoeages te verbergen - op alle 'team and league business'. Dat is voor alle openbare activiteiten bij fans, sponsors, publiek en media. Ja, zelfs als ze in de tribune naar een wedstrijd zitten te kijken, moeten ze deftig gekleed lopen. In de 'code' staat ook een regeling voor de lossere toestanden, zoals bij verplaatsingen in vliegtuig of bus. Daar mogen ze nog net naar een iPod luisteren, bijvoorbeeld. Een pak spelers zijn er alvast niet mee gediend. Vooral de Allen Iversons van deze wereld, van kop tot teen getatoeëerd, zien dat als een aanslag op de hiphopcultuur, maar er zijn minstens evenveel voorstanders. Lakers-coach Phil Jackson noemde het al "less gangsta rap and more genteel". Meer beschaafd dus.
De NBA-managers zijn vast en zeker handelsingenieurs. De laatste collectieve arbeidsovereenkomst (CBA) is een amalgaam van tabellen, berekeningen en cijfermateriaal dat maar één doel voor ogen heeft: de uitgaven beheersbaar houden en vooral in overeenstemming brengen met de inkomsten. Daarvoor hanteert de NBA een salarisplafond. In tegenstelling tot de grote broer van het American Football is die salary cap niet 'hard' maar 'soft'. Met andere woorden, er zijn nogal wat uitzonderingen te bedenken waardoor spelers meer mogen verdienen dan in de barema's vermeld. Zo ligt de salary cap bij 49,5 miljoen dollar en daar zit twee derde van de dertig teams boven.
Toch is er een gunstige evolutie merkbaar. De topsalarissen worden na afloop vervangen door 'normale' vergoedingen. Twee seizoen geleden verdiende Kevin Garnett nog 28 miljoen dollar per seizoen. Vorig jaar moest hij een stap terugzetten naar 16 en dit jaar mag hij volgens de barema's weer 18 miljoen verdienen. Shaquille O'Neal is de topverdiener dit seizoen met 20 miljoen rond.
Net als elk seizoen is het ook nu uitkijken naar wat de nieuwkomers allemaal laten zien. De eerste keus van de NBA-draft was Andrew Bogut, die naar de Milwaukee Bucks trok. Vorig jaar werd die Australiër speler van het jaar in het college basketball en in 2004 stond hij ook al in de basis van de Australische Olympische ploeg. Hij speelde twee jaar aan de University van Utah, en heeft alles wat een moderne forward moet hebben: snelle handjes, fantastische passes, een goed schot en voldoende power inside. De man die echter nog meer dan Bogut het potentieel heeft om een superster te worden, is Marvin Williams. Na een jaar universiteit - hij won met North Carolina de NCAA - hield de 19-jarige forward het voor bekeken en ging zijn heil in de NBA zoeken, meer bepaald bij de Atlanta Hawks. Andere namen die we ook in de gaten moeten houden zijn Deron Williams (Utah Jazz), Chris Paul (New Orleans Hornets), Raymond Felton (Charlotte Bobcats), Gerald Green (Boston Celtics), Channing Frye en Nate Robinson (New York Knicks).
Vorig jaar in Athene liep de heerschappij van de Amerikaanse basketbalgoden op de klippen. Het Dream Team, of wat ervoor moest doorgaan, droop met het schaamrood op de wangen (en brons) af. Het moest toezien hoe Argentinië met de hoogste eer ging lopen. Een man moet dat drama nu gaan rechtzetten: de heer Mike Kryzewski, coach van de universiteitsploeg Duke. Een waar fenomeen is hij aldaar. Drie titels wist hij te versieren, en hij coachte er uitmuntende talenten als bijvoorbeeld Grant Hill. Nu moet Coach K, zoals hij om begrijpelijke redenen wordt genoemd, het met de profs doen, iets wat hij in het verleden altijd heeft geweigerd. "Het is de juiste man op de juist plaats", klonken de meeste van de commentaren vlak na zijn aanstelling deze week, maar hij moet het natuurlijk ook nog doen. De eerste opdracht: sterren als O'Neal en Kevin Garnett, vorig jaar liever op vakantie dan op de Spelen, kunnen overtuigen om zich dubbel te plooien voor de nationale ploeg. Eerste afspraak: het WK, volgend jaar in Saitama, Japan. "Het is onze sport en wij moeten het nummer één opnieuw opeisen", weet Kryzewski.
"Over twee jaar ben ik een all-star", voorspelde hij exact een jaar geleden in deze krant. Didier Mbenga zal zich moeten spoeden. De eerste en voorlopig nog enige Belg in de NBA - tenzij Axel Hervelle plots van gedacht verandert - speelt nog altijd bij de Dallas Mavericks, maar zijn vorige seizoen was niet bepaald een hoogvlieger. Mbenga's Engels is niet bijster goed en daardoor loopt de communicatie heel stroef. De verschillende spelsystemen raken niet tot in het hoofd van de center, en hij heeft nog mankementen. Bij elke schijnbeweging hangt Mbenga in de lucht en dat zorgt soms voor een immense foutenlast. De Belg maakte ondanks wel indruk met zijn sprongkracht. Tijdens testmetingen bleek dat hij vanuit stilstand de hoogste verticale springkracht heeft van alle spelers bij de Mavs. Met een aanloop is hij een van de drie spelers die de bovenkant van het bord weet te raken, 3,5 meter hoog. Of dat genoeg is om coach Avery Johnson te overtuigen, is zeer de vraag. In vijf pre-season-wedstrijden mocht Mbenga tot nu toe gemiddeld iets meer dan tien minuten spelen. Afwachten wat het dit seizoen wordt.
Bij alles wat we de komende maanden aan Amerikaanse basketgeweld te zien krijgen, staat een vraag centraal: wie wordt de nieuwe kampioen? Daarbij hoort meteen een andere vraag: wie stopt in godsnaam de San Antonio Spurs? Ze zijn de kampioen, hebben met Tim Duncan waarschijnlijk de beste speler in de hele league, hebben met Manu Ginobili nog een uitzonderlijk talent en ook Tony Parker, amper 23, is meer en meer een bepalende speler. Daarbij staan ook nog eens Robert Horry en supertalent Beno Udrih op de loonlijst. Doe daar nog nieuwkomers Michael Finley én Nick Van Exel bij en dan heb je, jawel, de allerbeste ploeg. Neen, zwakheden hebben de Spurs niet. Als deze ploeg geen kampioen wordt komende zomer moeten er wel heel vreemde dingen gebeuren.
