‘75 euro per maand voor een niet-verwarmde inkomhal met flikkerende tl-lamp? Echt waar?’ Lezers over huurmarkt

Ze weigeren iedereen met een vervangingsinkomen

Ik ben naar Blankenberge verhuisd omdat hier nog betaalbare appartementen te vinden zijn rond de 500 euro, maar dan moet u wel zoeken via particuliere verhuurders, veel geduld hebben en communicatief sterk zijn.

Er staat hier bijvoorbeeld al maanden een appartement te huur voor 500 euro. Samen met mijn zoon, die een uitkering krijgt voor zijn handicap, heb ik dit en andere panden van dit bepaalde immokantoor bezocht. We kwamen echter nooit in aanmerking. Ze weigeren namelijk iedere kandidaat die de huurwaarborg via het sociaal woningfonds of OCMW wil betalen, maar dus ook iedereen met een vervangingsinkomen. Op mijn mail hierover, heb ik nooit reactie gekregen.

Het publiek waaraan dit kantoor exclusief wenst te verhuren, wil geen appartement zonder lift of met energiescore F. Maar de kandidaten die er blij zouden mee zijn, krijgen geen kans. Huurdiscriminatie ten top. Dit zou nochtans makkelijk te controleren zijn door de overheid met simpele contractcontroles. Ik ben ervan overtuigd dat dit immokantoor geen enkel contract heeft waar de huurwaarborg betaald werd door het fonds of het OCMW.

Karine (58) uit Blankenberge.

850 euro voor schimmel op de muren

Voor een alleenstaande mama met twee kinderen is het bijna onmogelijk geworden om een betaalbare woning vinden. Verhuurders zullen altijd gaan voor de tweeverdieners.

Na een lange zoektocht huur ik momenteel een klein appartement met twee slaapkamers, wat niet evident is met twee kinderen van 16 en 7 jaar oud. De huurprijs is 800 euro, te veel voor mijn loon van 1600 euro. Wanneer mijn kinderen er niet zijn, bespaar ik dan ook op eten (lees: eet ik bijna niets) en dat is noodzakelijk voor ons om rond te komen.

Mijn vorig huurwoning is onbewoonbaar verklaard. Er stond schimmel op de muren en op onze kleren. Ik betaalde er 850 euro maar durfde niet klagen over de omstandigheden, uit angst dat ik niets meer zou vinden. Ik ben pas naar de huisbaas gestapt toen de kleren van mijn kinderen onder schimmel zaten. Hij wou niets veranderen aan de woning en zei me letterlijk dat hij wel iemand anders zou vinden die niet zo zaagt.

Rebekka (43) uit Lievegem.

75 euro per maand voor een niet-verwarmde inkomhal met een flikkerende tl-lamp? Echt waar?

Ondertussen ben ik al een halfjaar op zoek naar een appartement, inclusief kleine appartementen met belachelijk hoge huurprijzen of goedkope appartementen met de allerlaagste EPC-waardes.

Om te beginnen wil ik het hebben over de gemeenschappelijke kosten. 75 euro per maand voor een niet verwarmde inkomhal met een flikkerende tl-lamp? Echt waar? Pure hebzucht. Ook is de vanzelfsprekendheid waarmee gevraagd wordt naar persoonlijke gegevens verbazingwekkend. Eén loonbrief? Doe maar drie. En geef ook maar ineens je interesses, hobby’s, relatiestatus, het al dan niet bezit van een eigen wagen, plaats van tewerkstelling etc. En ja, ik wil een katje. Is dat echt een ramp en mag een verhuurder dat zelfs weigeren? Alles moeten ze weten.

Wanneer ik mezelf kandidaat stel voor een appartement zou het toch mijn eigen verantwoordelijkheid moeten zijn om de financiële berekening te maken. Ik begrijp dat een verhuurder zekerheid wilt, maar hoeveel zekerheid is genoeg? Als alleenstaande de huurmarkt betreden is al moeilijk genoeg, maar de structurele afwijzing omdat één stukje van de berg informatie die je deelde niet goed genoeg was, is mogelijk nog erger.

Tuur (26) uit Hulsthout.

Huurders vergeten hoeveel geld het kost om een pand klaar te krijgen voor de huurmarkt

Ik heb lang aan de andere kant van het verhaal gezeten als verhuurder. Wat veel huurders vergeten is dat het momenteel veel geld kost om een pand klaar te krijgen voor de huurmarkt. Denk aan de prijzen van de grond, de bouwmaterialen, de strenge normen die worden opgelegd en de risico’s die je als verhuurder loopt. Zo hebben mijn laatste twee huurders mij met een financiële kater achtergelaten.

Vorig jaar heb ik dan ook alles verkocht, maar tegen de tijd dat de nieuwe eigenaar klaar is om te verhuren heeft hij zoveel moeten investeren dat hij niet anders kan dan hoge huurprijzen vragen. Anders raakt hij gewoon niet uit de kosten. België geraakt bovendien overvol en er is geen ruimte meer voor woningen.

Ondertussen zijn mijn echtgenote en ik naar het Zweedse platteland getrokken, voor 50.000 tot 70.000 euro heb je hier een mooie woonst mét warmtepomp. En we zijn niet de enige, er wonen hier talloze Belgen en Nederlanders. Allemaal zijn we verhuisd omdat we hier beter kunnen leven doordat de woonprijs veel lager is. En zolang de Belgische bevolking zo blijft toenemen, zal de druk op de huurmarkt ook toenemen.

Paul (58) uit Lille.

Een alleenstaande man met twee kinderen? Wie gaat het huis opkuisen?

Sinds august was ik in Aalter op zoek naar een huurwoning voor mijzelf en mijn twee jonge kinderen, door een echtscheiding. Ik was als zelfstandig helper tewerkgesteld bij mijn echtgenote en onderling beslisten we professioneel te blijven samenwerken. Dus nu werk ik in loondienst bij mijn ex, maar helaas was dit een probleem voor zowat alle immokantoren. Een alleenstaande man met twee kinderen? Wie gaat het huis opkuisen? Wie gaat het gras afrijden? Heb je foto’s van de kinderen. Kan je bewijzen dat je ex je niet zal ontslaan? Waarom ben je gescheiden? Heb je verzekeringen lopen via ons kantoor? Discriminatie pur sang.

Gelukkig heb ik net voor Kerstmis een woning kunnen bezoeken zonder immo, en binnen twee weken mag ik mij de huurder noemen van deze woning.

Philip (54) uit Aalter.