6 december 2022: de dag waarop de James Webb-ruimtetelescoop een imploderend ego vastlegde

Ronaldo moet stoppen. Nu, meteen, dadelijk, terstond. Nog voor dit stukje is geschreven. Onmiddellijk. Onverwijld. Vergeet het WK, fuck Portugal, dat wordt er straks toch gewoon uitgeknikkerd door de Fransen, breng die 200 miljoen die Al-Nassr voor je heeft klaarliggen de samoem ten offer, want alles is voorbij.

6 december 2022: de dag waarop de James Webb-ruimtetelescoop een imploderend ego vastlegde.

Hij had afgelopen zomer al moeten stoppen, na een laatste jaartje Manchester, de stad waar Cristiano Ronaldo werd, de verwarring tussen twee namen een probleem alvorens bij Real Madrid definitief in zijn Portugese plooi te worden gelegd. Juventus was al een beetje spijtig: hoe uitstekend de prestaties nog altijd waren, het shirt wilde maar niet wennen. En dan afsluiten in schoonheid, dachten we, in vertrouwd rood en wit.

Nee, een roemloze aftocht. De woestijn in gejaagd door zijn club, naar de bank verbannen van het land dat hij kampioen maakte. Dit is geen einde voor misschien wel de beste ooit, net zoals de kille stadionlampen van de Lichtstad Lionel Messi, met wie hij voor eeuwig een adem deelt, niets dan oneer aandoen. Laat iedereen zich een weg naar het einde dolen, maar niet deze twee.

Elk een laatste trofee, indien niet bevochten in die prachtige Spaanse rivaliteit, dan op zijn minst bij de clubs waar ze zijn doorgebroken, hoe mooi zou het zijn geweest? Waarom kon samen stoppen ons niet worden gegund? Dat de ene de andere belt en slechts vraagt: “Wat denk je?” Een gedeelde persconferentie, twee iconen achter een tafeltje en ergens in dat halfuurtje de woorden “zonder hem is er niets aan”.

In plaats daarvan kregen we een snikkende Messi en nu deze mokkende Ronaldo. Een Argentijn die zich loopt te vervelen en een Madeirees die zijn plezier moet halen uit een stadion joelende idioten wanneer hij een zinloos kwartiertje mag invallen. Wat een triest schouwspel. Medelijden voor wat ooit een leeuw was.

Er zal vast iemand hoop uit putten, uit die droeve waarheid dat niets voor de eeuwigheid is. Dat geen bloem haar kroon niet ter aarde ziet gestort. Wat is voetbal straks zonder deze twee? Ronaldo en Messi zijn spelers die niet bestaan naast het veld. Zelfs wanneer ze juichen doorbreekt te veel mens het patina. Ze leven slechts in die dans, in het instinct dat hen heelhuids door een woud van benen gidst. Ze zijn net wanneer ze níét denken.

Naar wie moet de wereld straks ademloos kijken? Neymar? Een huppeltrut triomferend op het veld van AC Ajaccio, voor ochot 13.000 toeschouwers. Ademloos van de walm van fleur du maquis.

Neen, voetbal is dood en zoals zo vaak is men te laat gestopt met beademen. Nergens is een waardig eind zeldzamer dan in de sport.