Zou zo iemand ooit wat wroeging voelen, onderweg naar de bank? Als je mensen tegen betaling opzet tegen zichzelf?

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Nu worden ze allemaal poly­amoreus, zei mijn vrouw. Ze hebben aan hun geaardheid getwijfeld, aan hun gender, of ze kinderen willen of niet, in de stad willen wonen of buiten, en nu willen ze een open huwelijk. Geen wonder dat ze knettergek worden. Je hoofd komt nooit tot rust als je telkens een nieuwe wortel verzint om naar te happen. Je stuurt voortdurend je geluk vooruit, om het vervolgens vergeefs te gaan najagen. Het zit alleen maar in jezelf.

Mogelijk, antwoordde ik.

Hier komt een – hou je vast – grootstedelijk relatietherapeut gespecialiseerd in polyamorie aan het woord, zei mijn vrouw. Zou zo iemand ooit wat wroeging voelen, onderweg naar de bank? Als je mensen tegen betaling opzet tegen zichzelf?

Zij bladerde verder.

Hip zijn is niet gemakkelijk, zei ze. Zie dit koppel in hun tiny house, hier. Daar komt geheid grote ruzie van. En schijnbaar moet je bij Klaas Janzoons gaan eten, die eigenlijk Janssens heet. Dit staat er écht: ‘Hij wordt algemeen gezien als de gangmaker van de Borgerhoutse wedergeboorte.’

Zij las voort.

Deze mevrouw moet ’s avonds soms vechten tegen de aandrang om alcohol te drinken, zei ze. Ze countert die door het lezen van psychologische boeken. Waarom schenk je jezelf niet gewoon een lekker wijntje in? Heeft je aandrang er ook nog iets aan.

Die dag kwamen vrienden op bezoek. Eigenlijk hebben wij een ‘no child’-policy, omdat anders alles toch maar de hele dag om de kinderen draait, maar door een geannuleerde oppas hadden zij ze toch meegebracht. Het waren twee aardige kinderen. Zonder morren wandelden ze twee uur lang met ons door het bos. Nu en dan werd er stilgestaan bij een spectaculaire paddenstoel. De hele tijd raadden wij dieren.

Om het wat gevarieerder te maken, stopte ik er een suikerspin en een sloddervos tussen. Dat duurde telkens een hele poos. ’s Avonds aten de kinderen keurig hun hertenballetjes op en doopten ze hun gebakken aardappelen in mijn zelfgemaakte mayo­naise.

Het allergelukkigst was Boef, want het gezin had de hond meegebracht, Flappie, en die twee kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Ze kennen elkaar door Boef, het boek dat mijn vrouw over onze rakker schreef. Ze lijken als twee druppels water op elkaar, je vergist je voortdurend. Het zijn allebei straat­kids, het gaat er ruw aan toe. Door het gegrom en de blikkerende tanden denkt een leek dat ze elkaar naar het leven staan, maar ze doen elkaar, happend naar alles wat niet vastzit, zelden pijn. De hele tijd bonkten ze met hun vechtende kopjes tegen de onderkant van het tafelblad.

Na het eten deed ik met een totaal uitgeputte Flappie, de gangmaker van de Oostkantonse wedergeboorte, een dutje op de futon; Boef stierf diep zuchtend in de zetel. Aan tafel werd er voort gepraat en gelachen, ik volgde al soezend nog een tijdje de gesprekken en dommelde dan in. Het was een aange­name dag.