Zou Kim Kardashian Baudrillard gelezen hebben, vroeg ik me af

Jana Antonissen is journalist. Haar column verschijnt wekelijks.

“Je bent aardiger dan ik dacht”, vertrouwde een vriend me aangeschoten toe tijdens onze eerste ontmoeting.

“Hoezo?”, vroeg ik hem.

Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak, en scrolde door mijn Instagram-foto’s. Hij hield halt bij een filmpje met lange nepnagels, wees dan monkelend een beeld aan waarop ik thee dronk in dramatische lounge wear van Versace.

Hij was niet de eerste om assumpties te maken op basis van mijn online aanwezigheid. Voordien zei een professioneel contact, van wie ik de mening hoog in het vaandel draag, dat het leek alsof mijn leven één groot, rondreizend feest was. Ik wilde haar toen toeschreeuwen dat mijn leven voor 85 procent bestaat uit neuspulken, uit het raam staren en af en toe een zin opschrijven, maar dat leek me toch niet erg professioneel.

Als je jezelf publiekelijk presenteert, vormen mensen op basis van die representatie meningen over je. Die mening zullen ze waarschijnlijk voor waar aanzien. In ons post-waarheidtijdperk construeert ieder nu eenmaal zijn eigen waar- en werkelijkheid.

Daaraan dacht ik toen Instagrams algoritme me begin deze week eindeloos veel beelden van Kim Kardashian op het Met Gala voedde. Ze verscheen daar van kop tot teen in een donkere, nauw aansluitend ninjapak van Balenciaga dat ook haar gezicht volledig afdekte.

Het thema voor het gala van dit jaar was Amerika, en als er iets Amerikaans is dan wel de celebritycultuur waarvan Kim K als stinkend rijke reality-tv-ster het product is.

Het is verleidelijk om haar zwarte ninjapak met balaklava te interpreteren als een schaduw, zwart gat of leeg canvas waarop iedereen projecteert wat hij wil. Je kan in de buitengewone outfit ook een metacommentaar op het hele celebritycircus zien. Want iedere andere persoon zou zo’n pak anonimiteit verlenen, maar niet Kim Kardashian. Haar allesbehalve bescheiden borsten en billen zijn namelijk zo beroemd dat iedereen wist om wie het ging, enkel en alleen op basis van haar silhouet of schaduwbeeld.

Zou Kim Kardashian Baudrillard gelezen hebben, vroeg ik me af.

Moeilijk te zeggen. Want hoewel we, op basis van twintig seizoenen Keeping Up With The Kardashians én haar overvloed aan sexy selfies, denken haar te kennen, weet haast niemand wie ze eigenlijk écht is. Waarschijnlijk weet ze het ondertussen zelf niet meer.

Jean Baudrillard was een postmoderne denker die in de jaren 80 al schreef dat er steeds minder waarheid bestaat, omdat we al onze werkelijkheid baseren op iets dat we, als mensheid, zelf bedacht hebben. Onze waarheid wordt nu op televisie of online gecreëerd.

Aldus leven we niet langer in de werkelijkheid, maar wel in een illusie van werkelijkheid: een hyperrealiteit waarin de werkelijkheid vervangen is door haar voorstelling, het simulacrum.

Kort samengevat: onze samenleving is verzadigd met kopieën, maar het origineel is zoek.

Ondertussen gaan de goedkopere derivaten van die balaklava-bodysuits door het dak. Misschien bestel ik mezelf er snel ook eentje, voor ze uitverkocht zijn. Zou niet slecht staan op Instagram.