Zou de kunst van het lummelen dan toch vervagen met de leeftijd?

Dominique Persoone, de Indiana Jones der chocolatiers, runt The Chocolate Line in Brugge en Antwerpen en een cacaoplantage in Mexico.

Tot vorig jaar moest ik tijdens de week altijd om kwart voor zeven opstaan. Dan: een plasje, de ontbijttafel dekken, de honden vers water geven, zorgen dat ook de kippen niet sterven van de honger of dorst, douchen, kleren aan, een sigaretje met mijn laatste koffie in de grote stal (wij roken niet binnen, Fabby vindt dat marginaal), en stipt om kwart voor acht bracht ik mijn zoon Julius naar school. Meer dan twaalf jaar heb ik dat gedaan, de ene dag al met meer overtuiging dan de andere – het was een routine, een vanzelfsprekendheid.

Vanaf dit jaar hoeft dat niet langer. Julius is ondertussen 19 en gaat naar de hogeschool, hij heeft zijn eigen auto en trekt zijn plan. In principe zou ik zo lang kunnen blijven slapen, koffie drinken en sigaretten roken als ik wil, mijn andere baas niet te na gesproken. Of nee, zelfs dat niet. Mijn gelanterfant zou ook voor mijn vrouw Fabby geen punt zijn. Als er íémand is die me een uitslaapmoment gunt, is zij het wel. Feit is: het lukt me gewoon niet. Tijdens de week begin ik al rond zes uur te woelen in bed, ik kan niet rap genoeg opstaan. Zelfs op zondag is uitslapen een ­uitdaging.

Vroeger, zo’n 30 jaar geleden, was dat wel even anders. Toen we net samen waren en allebei in de horeca werkten, gingen we op zondagnacht uit tot de zon weer opkwam. Daarna sliepen we een gat in de dag, soms tot drie uur ’s namiddags. Om vervolgens de nieuwste videofilms (meestal vier) te scoren in de videotheek en taartjes te shoppen (om ’s avonds in bed op te eten). We speelden een hamburger met frietjes naar binnen en kropen terug in bed om de ene film na de andere te verslinden.Soms verlang ik weleens terug naar zo’n dag in bed waarop je geen klop uitvoert. Destijds beweerde ik stellig: als ik ooit mijn eigen baas ben, wordt dit een driewekelijks ritueel. Nu het zover is, is de behoefte ver zoek. Raar is dat. Mijn zoon Julius kan het nog wél: als Fabby hem niet zou wekken op zijn vrije dagen, slaapt hij zeker tot de noen. Zou de kunst van het lummelen, het leven op zijn traagst proeven, dan toch vervagen met de ­leeftijd?

Een tijd geleden raadde mijn copain Mathieu me aan om een klusdag in te lassen in mijn agenda. Want als je uitgerekend op zondag nog van alles moet fiksen in huis, is dat niet bevorderlijk voor je relatie. Daarom sprak ik dit voorjaar af met mijn assistente Cindy om voortaan woensdag als klusjesdag te blokkeren in mijn agenda. Tot vorige week. “Wat voor nut heeft het als je toch elke woensdag komt werken?”, vroeg ze zich terecht af. Nog geen enkele woensdag werd er dusver gefikst noch geklust, en dus ook niet geluierd in het weekend.

Vorige zondag hield ik grote schoonmaak in de grote stal: even ­verstand op nul, gewoon doen, en ’s avonds afgepeigerd van een ­welverdiende dubbele apero genieten, heerlijk. Niksen: het is een kunst die mij niet langer gegeven is, zelfs niet op een gezegende zondag.