Zo’n taterende papschijter maakt meer gelukshormonen los dan ik tot voor kort mogelijk achtte

Mark Coenen is columnist.

De sandwichgeneratie: ik wist tot gisteren niet dat zoiets bestond en zeker niet wat dat betekende. Is het, dacht ik even, een bevolkingscohort dat grootgebracht was op alleen maar zoet deeg en daarom zo slap is?

Gelukkig lees ik de krant, die mij op inzichtelijke wijze bij de les bracht. Het blijkt te gaan over een, en ik citeer, “heterogene groep waarvan de meeste leden tussen 45 en 65 jaar oud zijn. Naast hun job vervullen ze zorgtaken voor een jongere en een oudere generatie.”

Daar hebben veel mensen het blijkbaar niet makkelijk mee: de combinatie van - steeds langer - werken en zorgen voor zowel kleinkinderen als ouder wordende ouders is uitputtend, en rijk word je er ook niet van. Voor je het weet, ben je voor beide doelgroepen pampers aan het kopen, en dat tikt snel aan.

Verhalen van mensen die jaren niet meer op vakantie kunnen gaan en tegen een burn-out aanschuren omdat ze verdrinken in hun familiale verantwoordelijkheden: ook plichtsbesef heeft zijn grens, zo blijkt, en die is voor steeds meer mensen bereikt.

Zelf heb ik daar weinig last van: mijn ouders zijn dood en behoeven geen zorg meer. Buiten een zeldzame opkuis van hun grafsteen is de wekelijkse babysit op de verse kleindochter die twee dagen voor de oorlog in Oekraïne losbarstte geboren werd, een hobby die ik met graagte beoefen. Het is trouwens helemaal de vraag wie op zulke momenten voor wie zorgt. Zo’n taterende papschijter maakt meer gelukshormonen los dan ik tot voor kort mogelijk achtte. Zeker nu ze, als ik dag zeg, spontaan met haar handje begint te zwaaien: geniaal kind dat ruim haar tijd vooruit is, dat zie je zo.

Dat zij zich vervolgens ruggelings van de verzorgingstafel wil werpen als een natte pamper ververst moet worden, neem ik er dan maar bij: het wurm is niet alleen geniaal, het heeft ook karakter.

Ik heb ook het geluk dat ik na veel te veel jaren vergaderen in slecht verluchte lokalen mijn brood verdien met schrijven, onder meer van wat u nu leest. Geen secretaresses meer nodig, mijn bureau zijn mijn billen. Kan geen bedrijfswagen of dertiende maand tegenop.

Ik behoor eerder tot de broodje-gezondgeneratie: ouder wordende jongeren die stilaan de gesel van de tijd voelen in veel te vroege overlijdens van leeftijdsgenoten, algehele stramheid en al dan niet zorgwekkend geheugenverlies. Wij trappen ons lam op de hometrainer, eten gezond, drinken met mate en roken al lang niet meer.

Saaiheid is in onze kringen dan ook een grote doodsoorzaak.