ColumnMarnix Peeters
Zo’n Jeroom en Jonas Geirnaert stomen gewoon door alsof de lange tenen nooit zijn uitgevonden
Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.
Mijn vrouw had op vrt.nu uitgesteld naar Boekathon gekeken, tenminste naar het kwartier waarin ik bij Tom De Cock te gast was.
Eindelijk een interviewer die opmerkt dat jij een van de meest inclusieve schrijvers van Vlaanderen bent, zei ze. Je romans bulken van de variatie, van de genders, de voorkeuren, de nationaliteiten en de culturen en er wordt hardop over clichés gediscussieerd, maar er wordt nooit in vervállen. Je Congolese hoofdpersonage is een cynische, sterke man met een groot hart en een onmetelijk vocabularium die zijn Vlaamse tegenspelers tot knulletjes herleidt. En toch wordt je boek in Nederland racistisch genoemd.
In Nederland zijn ze zo diep weggezakt in het moeras van de correctheid en de kommaneukerij dat die samenleving blauw begint te zien van het zuurstoftekort, zei ik. Bij ons stijgt het water ook, maar het verzet is veel sterker. Op een goeie dag gaat het er in De slimste mens ter wereld nog altijd heerlijk ongehoorzaam aan toe – Jeroom, Jonas Geirnaert en Jelle De Beule stomen gewoon door alsof de zere pik en de lange tenen nooit zijn uitgevonden. Het ‘Gat van de wereld’ in Humo is nog altijd onversneden vermetel en onbescheiden. En De jacht op Ursula Graurock wordt hier niet zonder boe of bah bij het grof huisvuil gezet – in De Standaard der Letteren schreef Sam De Wilde vorige week dat ‘de simpele zielen die de auteur weleens met zijn personages verwarren misschien graag geloven dat hij een vrouwenhater of een racist zou zijn, maar ’s mans romans bevatten eigenlijk geen enkele aanleiding tot zulke gedachten’.
In Nederland was er daarentegen zelfs een recensent die de andere auteurs bij de Arbeiderspers opriep om actie tegen mij te ondernemen. Dan zit je toch wel heel dicht bij de praktijken van het Reichssicherheitshauptamt.
Hij heette wel Peppelenbos, zei mijn vrouw.
De Peppelenbossen verdwijnen wel weer, zei ik. Op den duur vergassen de reinheidsfreaks elkáár. Als je verstrikt raakt in een opbod van morele superioriteit komt er altijd een punt waarop het amechtig wordt en je niet meer kunt ademhalen. ‘Ik ben nóg voortreffelijker dan jij, want ik gebruik nu ook dát woord niet meer’. Je kunt niet blijven wedlopen. Je bereikt onvermijdelijk het punt waarop iemand alleen nog maar zwijgt, in een soort van meta-uitmuntendheid, en vanaf dan gaat alles beter. Dan verstomt het gezeur, en duurt het een poosje vooraleer ze weer wat anders vinden om mee te pronken.
Het heeft dit jaar wat voeten in de aarde gehad, maar wij hebben de voorbije tien dagen dan toch nog van de kraanvogeltrek kunnen genieten. Slechte weersomstandigheden hadden de dieren opgehouden in het noorden, maar zo rond Wapenstilstand kwam de migratie dan toch op gang. Soms telden wij er wel duizend per uur. Allemaal waren ze onderweg naar het Lac du Der, hun volgende oponthoud, driehonderd kilometer naar het zuiden. Volgens de laatste onderzoeken kunnen ze dankzij een stof in hun ogen, chryptochroom, het magnetisch veld van de aarde ‘zien’, en vinden ze zo hun weg.
En hier beneden maar superieur lopen zijn, zei mijn vrouw.
