Zo democratisch zijn drama's

Saskia de Coster is schrijver. Haar column verschijnt wekelijks.

We zitten allemaal in onze eigen generatiebubbel. Ik heb vaak het gevoel dat de wanden van de bubbels ondoordringbaar zijn, dat ik nauwelijks een benul heb van wie de jongere generatie is of wat haar werkelijk bezighoudt. Als mijn zwijgzame, hormonaal overstuurde buurjongen komt babysitten, zwijg ik ook zedig, omdat ik vermoed dat het voor hem nog net iets draaglijker is dan een veertigjarige oude taart die interesse veinst in euh Minecraft (superouderwets?) en die in de krant moet lezen over de ice and salt challenge.

Wij van generatie X kenden nog washandjes en moesten boterhammen eten. Wij stammen uit het tijdperk dat nog reukgommen en plakoorlellen eerde. Het beroep van onze moeders was veelal huisvrouw. Wij zijn offline opgegroeid toen dat woord nog niet bestond, omdat er ook geen online was. Een paar jaar later stonden wij in de rij om een afspraak te maken om te gaan surfen in het computerlokaal en om een ie-meel te versturen. Wij maakten het begin mee van de elektronische muziek. Trainspotting gingen we in de cinema bekijken, American Psycho lazen we op papier. Slinks en half legaal tapten we via Limewire bij andere computers muziek af. Sushi en bubble tea waren het toppunt van hipheid, al bestonden hipsters nog niet en waren baarden voor oude zakken.

Kom daar maar eens mee aan bij je hippe buurjongen. Zou die trouwens genderneutraal zijn, en binnenkort op zijn studentenloft zijn Deliveroo-maaltijd eten terwijl hij de les volgt? Zijn hij en zijn generatiegenoten irritant zelfzeker en onmogelijk om mee samen te werken, of zijn ze even teleurstellend onzeker en eenzaam als de grungemensen waren?

Hoe kan ik over de muur van generaties heen kijken? Wat doorbreekt het levensgrote communicatieprobleem? Ja, ze schijnen Girls grappig te vinden, net als ik. Drakes playlist is ook helemaal aan mij besteed, maar misschien is dat gewoon slechte smaak. Wat brengt generaties samen die niet door families of vriendschappen worden samengesmeed?

De zelfmoordaanslagen op de luchthaven zijn bijna een jaar oud. Ik moet naar Zaventem, de buurjongen komt. "Ik was op de ochtend van de aanslagen nog diep aan het slapen en mijn vader begon te roepen", vertelt mijn buurjongen, voor het eerst spontaan. Plots besef ik het: ervaringen brengen ons samen. Onbekenden vinden elkaar als ze samen kleine en grote mijlpalen meemaken en een spoor van herinneringen aanleggen, op plaatsen in het land waar iedereen als zo vaak zo gedachteloos en vanzelfsprekend is geweest.

Een drama breekt alle bevolkingslagen en generatiebubbels open. Iedereen is geraakt, in meerdere of mindere mate. Zo democratisch zijn drama’s, ze betrekken ons allemaal.

"We hebben een hele dag televisie gekeken", zegt hij, "en via Twitter mensen zitten helpen om thuis te komen."