‘Zijn wij stilletjes aan het sterven?’, kreunt mijn vriend terwijl hij naar de ventilator kruipt

Jana Antonissen is columnist.

Terwijl de lentetemperatuur buiten ongekend de hoogte in schiet, stijgt mijn lichaamswarmte recht evenredig. Speldenprikjes net onder mijn huidoppervlak trekken aan mijn spieren, ontvlammen mijn gewrichten.

Koorts.

Of het covid nummer vier, long covid of griep is, is onduidelijk. Alleszins zitten mijn vriend en ik voor de zoveelste keer ziek thuis. Ergens vatten we wel dat onze afweersystemen sinds die eerste besmetting aangetast zijn, maar we negeren dat liever dan rustiger aan te doen.

Onder boeren neemt de waterkoorts toe, lees ik terwijl ik op een stukje watermeloen zuig. Ze zijn bezorgd over de aanhoudende droogte.

“Nog zo’n maand en we staan in de Sahara.”

Eigenlijk weet iedereen dat dit systeem niet langer houdbaar is, toch blijven we erin doordraaien.

“Zijn wij stilletjes aan het sterven?”, kreunt mijn vriend terwijl hij naar de ventilator kruipt.

“Sowieso”, zeg ik.

Dat is de definitie van mens-zijn. Maar het probleem is dat we die op onze planeet hebben overgedragen.