Zes parlementen? Dat kunnen we écht niet meer betalen

En u? In welk kamp zat u donderdag? Mee aan het vloeken in Brussel, of mee aan het vloeken op Brussel? Wie hard ging betogen, had, om het met de woorden van Jambon te zeggen, waarschijnlijk zo zijn redenen. Wie hard ging werken ook.

Tot daar een gezonde democratie. Minder gezond is de manier waarop meerderheid en oppositie lijken te teren op de interne verdeling, bemest met het soort rancune waar Elio destijds ook al niet vies van was. Als ruziënde kleuters die elkaar steeds harder terugslaan. De eerste die stopt, heeft verloren.

Intussen worden wij, burgers, allemaal tot militanten gemaakt die voor de karren worden gespannen, en waartussen niet meer gesproken wordt, enkel gestreden. Opgestookt door de wederzijdse koppigheid: "Er is geen alternatief. Onze manier is de enige manier." Of in de oude Bush-logica: "You're either with us, or against us."

Vakbonden, werkgeversorganisaties, coalitie en oppositie, allemaal schermen ze lustig met dezelfde sofismen en karikaturen. "Voor onze kinderen!" We zien parlementaire interventies van het niveau dat men doorgaans terugvindt tussen de onlinecommentaren onder aan nieuwsberichten.

Nuance levert wellicht niet genoeg likes op. In tegenstelling tot de tenenkrommende campagnefilmpjes van de PS, over hoe de "regering MR-NVA" (sic) stukjes taart van kinderbordjes steelt. Of verhalen over de knoeiers van sp.a met hun kasten vol lijken. Of de N-VA die meedeed met den Duits. Het lijken wel weer verkiezingen. Of voetbal, maar dan zonder spiegelsokjes.

'Divide et impera', zo weten slimme politici. Hoe lang moeten wij dat nog ondergaan? De mo(e/d)der aller verkiezingen is voorbij, jongens en meisjes. Het is tijd voor schuchtere stapjes richting consensus.

Intussen zet iedereen de hakken in de modder, diep in de loopgraven van het eigen gelijk. Tussen de "puinhopen" van de vorige regering en de "sociale bloedbaden" van de huidige. Het is hopen op een wapenstilstand tegen Kerstmis.

Iedereen is boos. Iedereen vindt dat hij meer moet inleveren, harder werken, langer werken dan de Andere. Die Andere, wiens schuld het allemaal is. En met wie we niets gemeen hebben, behalve de ontevredenheid.

De vakbonden zijn niet blij. Karel van Unizo is niet blij. Gepensioneerden, studenten of werklozen hoor ik ook niet juichen. Zelfs de hardwerkende, kasseistampende Vlaming die vindt dat we maar door de zure appel heen moeten bijten, is niet echt blij. Is er überhaupt iemand blij? Of klinkt er enkel gegiechel uit Luxemburg? Toen er iemand daar onlangs nog een goeie grap vertelde over de kaaimantaks?

Enkel bij de NMBS zag je blije gezichten. Die verkocht vele tienduizenden evenemententickets. Zo is die Fyra-put tenminste al wat gedempt. En ook de Brusselse middenstand mocht niet klagen. (Die van de kust kon enkel jaloers toekijken. "Waarom komen die hier nooit betogen? Met ne pannekoek en zicht op zee, mahow?")

Zo'n betoging is goed voor de lokale economie. Vele kleine zelfstandigen pikten een graantje mee: frietkramen, cafés, nachtwinkels, verkopers van gekleurde vuilniszakken... Hopelijk passeerde de meute ineens langs wat musea en cultuurhuizen, dan zijn die ook weer blij.

Qua besparingen geeft de Vlaamse overheid alvast het goede voorbeeld. Op de vraag of ze nog extra moesten besparen, liet Jan Peumans trots weten: "We zijn nu al het zuinigste parlement van België." Het zuinigste van de zes, bedoelt hij daarmee...

Sorry, maar zes parlementen? Dat kunnen we écht niet meer betalen. U vindt dat misschien een verworven recht, maar ik vrees dat we een paar parlementen zullen moeten sluiten. Er is geen alternatief. Het is de enige manier.