Zelfs voor het schrijven van een brief ben ik te gierig

Hilde Van Mieghem neemt de tijd voor een gloedvolle kijk achter de schermen van haar leven.

Als een vrek tel ik elke ochtend mijn kapitaal zoals Dagobert Duck zijn geld. In mijn beurs geen klinkende munt, neen, mijn bezit bestaat uit Tijd. Ik beleg het zo verstandig mogelijk en hoop vurig op een grote return on investment.

Mijn munteenheden zijn: de seconde, de minuut, het uur, de dag, de week, de maand, het jaar.

Het vervelende is dat ik mijn bezit niet kan inschatten. Zelfs niet ruwweg. Als kind was het einde van mijn Tijd niet in zicht en was ik de koningin te rijk. Nu weet ik dat de dag komt dat mijn kapitaal onherroepelijk op zal zijn en ik berooid zal aan­komen in de eeuwige jacht­velden.

Aan Tijd schijnt er daar geen gebrek te zijn, ik zal mijn geld niet kunnen opmaken. Dat zou me moeten geruststellen, maar dat doet het niet en net zoals Ebenezer Scrooge uit A Christmas Carol van Charles Dickens ben ik onbarmhartig en spendeer ik zo min mogelijk van mijn kapitaal aan anderen.

Stik maar, denk ik dan, en zodra ik mijn ogen open, tel ik de seconden die ik ter ­beschikking heb die dag. ­Verrassend is wel dat op de dagen dat ik aan mijn eigen projecten werk mijn budget veel sneller op is.

Op de een of andere manier vliegt alles gezwinder deuren en vensters uit dan wanneer ik op een filmset sta. Wat binnenkort weer het geval is, alweer niet in een Vlaamse productie maar in een Duits-Franse − in het buitenland vergeet men gelukkig niet dat ik ook een actrice ben. Dat geheel terzijde.

Hier in mijn Italiaanse schuiloord, waar ik aan mijn tweede boek werk, is elke dag te kort en moet ik tegen de avond de eindjes aan ­elkaar knopen om rond te komen. Als mijn ogen uiteindelijk van pure armoede dichtvallen, kruip ik platzak weer in bed.

Wetende dat ik binnenkort weer zal moeten investeren in iemand anders z’n project, vermijd ik telefoongesprekken. Ja, zelfs voor het schrijven van een brief − waar ik wel van hou − ben ik te gierig.

Tot ik een paar dagen geleden wakker werd met een hoofd dat op barsten stond, en bedacht dat het misschien niet slecht zou zijn om de bubbel van hebzucht te doorbreken en mijn neus eens buiten de deur te ­steken. Wat ademruimte ­nemen.

Ik liet mijn computer voor wat ie was en reed met mijn hondje Mr. Wilson naar Arezzo, het mooie middeleeuwse stadje, waar die dag in al zijn straten een antiekmarkt stond.

Zittend op een terrasje, met een droom van een ­cappuccino voor mijn neus, keek ik naar de kuierende mensen, luisterde naar de vrolijke Italiaanse stemmen. En net als Scrooge kwam ik tot het inzicht dat het buitensluiten van de wereld mij en mijn werk eerder verarmt dan verrijkt. Ook dat moet in balans blijven.

Met een hart vol spijt haastte ik me huiswaarts, belde al wie mij lief is en kroop die avond met mijn zakken vol rijkdom in bed.