Zelfa Madhloum: ‘Ze zeggen dat ik moet dimmen. Maar niemand moet me vertellen wat mijn plek is’

Ik ben een vrouw, een opvallende vrouw, een met pit, zoals ze weleens zeggen. Een aanwezige vrouw, een beetje té... vrouw.

‘Je hebt te veel een eigen mening’, ‘Je neemt te veel ruimte in’, ‘Ken je plaats’. Dat was zo ongeveer het eerste dat ik hoorde toen ik de publieke arena betrad. Of iets minder direct: ‘Je bent een ruwe diamant die geslepen moet worden’. Ik mocht er zijn, maar liever zonder scherpe kantjes!

Ze zeggen dat ik moet dimmen. Ze zeggen dat ik een paar stappen terug moet doen. Ze zeggen dat ik mij moet aanpassen. Maar niemand moet me vertellen wat mijn plek is.

We zijn met veel, de sterke vrouwen met een mening. Die hun stem durven te verheffen. Die op tafel durven te kloppen en zeggen waar het op staat. We beginnen vol enthousiasme en passie aan een job en voelen na een tijdje iets veranderen. Zijn het de afkeurende blikken, de luidere stemmen tijdens meetings die je niet laten uitspreken of het online geweld dat je wordt aangedaan?

Ik was zo’n vrouw in de arena, als woordvoerster van een politieke partij. Ik werd online belaagd en bedreigd. Dat heeft me doen nadenken. ‘Moet ik mijn stem minder laten horen?’, vroeg ik mezelf af. Ik begon te twijfelen aan mezelf, ik wou me terugtrekken uit de publieke ruimte. Ik gaf de moed op. Ik verloor mijn stem.

Hoeveel mensen reageren wanneer er iemand wordt lastiggevallen? Hoe vaak steken we een helpende hand uit en hoe vaak durven we onze zachte kant te tonen? Wegkijken lijkt vaak de makkelijkste weg en dat moet veranderen. Toen ik werd aangevallen, werd ik gelukkig gesteund door vrouwen rondom mij. Daar haalde ik nieuwe kracht uit. Toen besefte ik dat ik ook mijn stem moet laten horen voor zij die dat niet kunnen.

Op Internationale Vrouwendag roep ik alle vrouwen op tot meer sisterhood in de publieke arena. We moeten elkaar meer steunen. Blijf niet stil aan de zijlijn staan. Als je ziet dat een vrouw aangevallen wordt, vertel haar dat ze er niet alleen voor staat. In a world where you can be anything, be kind.

Dit is niet alleen mijn verhaal, ook dat van Bouchra, van Jihad, van Sarah en veel andere prachtige diamanten.

Als je ooit ‘te veel’ of ‘overdreven emotioneel’ bent genoemd, ben je waarschijnlijk ‘te veel vrouw’ voor hen. En als je dat bent, dan smeek ik je om alles wat je bent te omhelzen. Je bent niet ‘high maintenance’, je hebt een doel voor ogen. Je bent niet intimiderend, je durft je ruimte in te nemen. Je bent niet irrationeel, je durft je gut feeling te vertrouwen.

Daarom deze ode aan de vrouw.

Je bent een ruwe diamant, je hoeft niet geslepen te worden, je moet niet passen in een vorm. Je bent alles wat je hoort te zijn. Wat je nodig hebt is licht. Om gezien te worden, om te schitteren en licht te reflecteren, je licht door te geven aan al die andere ‘te veel vrouwen’ die nu nog in de schaduw blijven staan.

Weet dat als je een stoel hebt aan de tafel, je dan een stem hebt. Durf die stem te gebruiken. Je hebt het recht om je te laten horen.

Sta alsjeblieft op, speak up, we hebben je nodig.