Ze droegen geen bh, maar voorts hielden de Françaises zich goed in

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Wij zijn niet zo dol op de Fransen, dat weet de trouwe lezer van deze rubriek. Als wij door het land heen moeten, doen wij dat zo gezwind mogelijk, om zo kort als het kan naar hun ah bah oui ah bah non-discussies op de ­radio te moeten luisteren, zo weinig mogelijk achter middenvakrijders te moeten hangen en ’s avonds voor cuisines fermées te staan. Lui, lichtzinnig en winderig, noemde Arthur Schopenhauer hen, en die man heeft zelden ongelijk gehad.

Twee weken geleden meldde de vrouw die in ons Spaanse bergdorp de touwtjes wat in handen houdt dat het huurhuisje tegen het onze, waar wij het terras en de tuin mee delen, de dag erop zou worden betrokken door een dame uit Parijs. Wij hadden ons daarbij meteen al grote, draakachtige voorstellingen gemaakt, maar het bleek allemaal zeer goed mee te vallen: deze Bernadette was een aardige veertiger, een pruikenmaakster, en zij had warempel een hondje mee, Noki, die wat lui en winderig was, en ook wel wat lichtzinnig, maar waarmee Boef het meteen zeer goed kon vinden.

Een dag later begon natuurlijk het gebruikelijke gehannes dat je altijd met die mensen hebt. Ze kunnen, ofschoon ze de hele tijd wijn drinken, hun kurkentrekker niet vinden, ze komen sprokkelhout lenen, en o ja, op de derde dag belde Bernadette mij op om te vragen of ik haar in Frigiliana kon komen halen, want haar dekselse Renault had de geest gegeven. “Hij is nochtans nog maar vijftien jaar oud”, zei ze. Toen wij die vervelende rotsweg naar beneden hadden gedaan en in La Viña Nueva de te depanneren ­Parisienne hadden gelokaliseerd, bleek zij al een aardig glaasje op te hebben en in het gezelschap te verkeren van een tweede Française, die ook op ons domein zou komen logeren. Op de terugweg hingen wij nog twintig minuten achter een kudde geiten, wat de twee zatte vrouwen zeer geestig vonden, en het was al aardedonker toen ik aan mijn gambas blancas kon beginnen.

Ik moet toegeven dat wij verder weinig last van deze twee hebben ondervonden — zij droegen geen bh en vaak ook geen broek als zij ’s ochtends, nu ja, half voormiddag, op onze koer koffie stonden te drinken en sigaretten te roken, en ’s nachts hoorden wij hen als tienermeisjes gibberen in hun slaapkamer, maar zij hielden zich voorts goed in. Ook Boef en Noki kregen geen ruzie, hoewel deze laatste geregeld een kauwbot van onze vriend stal en ervandoor ging met de kontjes brood die ik ’s ochtends voor hem afsnijd, maar voor ­iemand van Parijs viel het allemaal reuze mee.

Ik schreef vorige week dat onze Spaanse winter naar z’n einde kabbelt, maar ofschoon er een januarifrisheid is ingetreden blijft de zon hier schijnen, en zullen wij nog even de kat uit de boom kijken. Wij hebben werk zat en mijn eerste afspraak is pas op 6 maart bij de parodontoloog.