Zal Boef de ober Benji nog herkennen, die naar hem trapte?

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Ik schrijf u terwijl wij met de auto onderweg zijn naar het zuiden van Spanje, terug naar het oude, afgelegen bergdorp waar wij drie jaar geleden de graatmagere Boef ontmoetten, de wilde hond die wij sindsdien met enorm veel moeite tot een redelijk normaal functionerend huisdier hebben omgevormd. Wij zijn ontzettend nerveus om met hem weer naar de heimat terug te keren. Om te beginnen is de reis niet van de poes − hij kotste jarenlang de auto onder als wij nog maar met hem naar de bakker in Burg Reuland durfden te rijden. Maanden en maanden van training verlosten hem van zijn rij­angst, maar zijn favoriete bezigheid is het nog steeds niet. Zeker niet als het 2.300 kilometer is.

Wij weten ook niet hoe hij op zijn oude omgeving zal reageren. De bergen waar hij samen met zijn mankende zusje zijn hachje probeerde te redden, waar hij verjaagd werd als hij in het kleine café een stuk brood probeerde te bemachtigen, waar hij stenen naar het hoofd kreeg. Hoe zal hij reageren als hij de auto uitklimt? Ruikt hij dat, drie jaar na datum, dat dat zijn geboorteplek is? Zal hij ober Benji nog herkennen, die naar hem trapte? Zal hij óns nog wel erkennen als zijn broeders, eens hij van de oude vrijheid heeft geproefd? Wij zijn intussen zo aan hem gehecht geraakt dat wij zeer verdrietig zouden zijn mocht hij voor zijn vroegere leven kiezen. Dat hebben we afgesproken, mijn vrouw en ik: als hij zich er beter in zijn sas zou voelen, wat we heel zeker zouden kunnen merken, dan mag hij zelf kiezen of hij al dan niet wil blijven. Mogelijk blijven wij dan ook wel.

Intussen zijn wij met een slakkengang, want meer dan 500 kilometer per dag verdraagt onze zwarte tijger niet, en dit oude oompje ook niet meer, tot in Frans Baskenland gesukkeld, waar wij enkele dagen halt houden in een dorpje vlak voor de grens met Spanje, ­Biriatou. De herberg waar wij overnachten is voortreffelijk, en vanuit het dorp kan men heerlijke wandelingen maken. Gisteren beklommen wij met ons drieën de Xoldokogaina, want in elke naam zit er hier een x, 486 meter hoog, met wilde paarden op de flanken die Boef tot een spel wilde verleiden, en ’s avonds doen wij ons te goed aan Baskische taarten, na een maaltijd met boudin basque en sint-jakobs­vruchten vooraf, en vooral met een fles uit­stekende lokale wijn.

Ze hebben het aantal toegestane glazen stiekem weer wat teruggeschroefd, zei mijn vrouw, op haar tablet de krant lezend. Voortaan ben je een probleemdrinker met tien eenheden per week. Ga eens iemand anders lastigvallen met je ellendige gepreek. Wie heeft je ooit het recht gegeven te beslissen hoeveel wijntjes ik mag drinken, welke woorden ik mag uitspreken, welke visies ik mag delen? Ga in je eigen nek hijgen. Vertreur je eigen leven, en laat mij met rust.