Winnipeg is Berlijn niet, het is Parijs niet, en het is al zeker niet New York

Anaïs Van Ertvelde is historica en podcaster bij Vuile Lakens. Elke twee weken schrijft ze over lichamen, seks, macht, kwetsbaarheid en verzet. Samen met Heleen Debruyne publiceerde ze Vuile lakens – een hedendaagse visie op seksualiteit.

‘De teller staat op drie dagen’, glundert liefje. Hij is naar Canada gevlogen om me te bezoeken in Winnipeg. Hoofdstad van de door elke reisgids vergeten prairie­provincie Manitoba. Ik ben niet zo begaafd met foto’s en filters; in berichten naar het thuisfront probeer ik de plaatsen waar ik onderzoek doe dan maar in snedige vergelijkingen te vatten. Een andere manier om een hele stad te verwerken tot een lekker behapbaar brokje. ‘Łódź ziet eruit als het art-nouveau-Detroit van Polen’, stuur ik. ‘Ottawa, dat is zo’n beetje het Den Haag van Canada’, laat ik weten.

Als ik liefje wil uitleggen wat hij kan verwachten in Winnipeg, lukt het niet goed. Ik typ en wis, en typ en wis. ‘Denk één derde Warschause buitenwijk, één derde New York anno 1902, één derde jaren 70-chalet met kralen en totem­palen. Of nee. Het zijn vierdes. Er hoort ook nog één vierde trailer­park bij. Van die lage gebouwen met golfplaten daken.’

Friendly Manitoba

Winnipeg past niet in een foto­kader. Het is een stad waarvan je nooit droomt dat je er samen hand in hand rondloopt. Het is Berlijn niet, het is Parijs niet, en het is al zeker niet New York, maar we zijn er met ons twee om de zomer te zien overgaan in de herfst, en de mensen zijn er ontzettend aardig. ‘Friendly Manitoba’ staat er op alle nummer­platen, en de provinciale slogan blijkt niet gelogen. We kunnen ons nergens zetten of de uitbaatster van het Koreaanse buffet, de bewaker aan de registratie­balie van het archief, stellen voor om ons de stad te laten zien. Nadat ze nog eens herhaald hebben dat het werkelijk niet te geloven is dat we hier écht naartoe zijn gekomen: ‘Why on earth would a Belgian come to Winnipeg? Can you believe it!’

Liefje loopt hier op straat zonder lastig­gevallen te worden. Al drie volle dagen dus. Zo vriendelijk zijn de mensen hier. Daar is hij blij mee. Ik zou er om kunnen wenen dat hij daar blij mee is. In België gaat er namelijk geen dag voorbij of liefje wordt achtervolgd – te voet of met een auto. Liefje wordt uitgescholden, afgedreigd, vast­gegrepen. Bij het boodschappen doen, tijdens het uitgaan, altijd, overal. Door echte mannen, die vinden dat de wereld doordraait als een van de schoonste, weerbaarste mensen die ik ooit ontmoet heb, zichzelf is. Anderhalve stap androgyner dan David Bowie. Meer is er voor haat niet nodig. De lijn die volgens onderzoek loopt tussen strikte visies op het hokje waar mannen in moeten passen, en geweld op mannen die buiten dat hokje vallen, wordt in zijn leven duidelijk getrokken. Het komt steeds vaker voor ook. Het wordt al een tijd niet meer beter. Misschien komt dat door een politiek klimaat waarin de boodschap mee­gegeven wordt dat andere mannen zich bedreigd moeten voelen in wie zij zijn – door hem.

Teller op nul

Elke week zie ik hem worstelen: moet ik mijn vrijheid niet inruilen voor rust en veiligheid? De vrees hakt er in en er is niks wat ik kan doen. Proberen te begrijpen waar andere mensen hun angst vandaan komt. ‘Don’t Beat the Girl out of My Boy’ van Anna Calvi draaien en hopen dat de dag waarop liefje onvermijdelijk in elkaar geslagen wordt niet vandaag is.

In Winnipeg staat de teller inmiddels terug op nul. ‘You have the face of a dirty pedophile’, siste iemand hem gisteren­avond toe terwijl hij een zak Ruffles All Dressed Chips ging halen in de nachtwinkel aan Broadway Street.