Winnen kun je leren, als je maar durft te verliezen. Dat is wat Jasper Stuyven deed

Ik heb mij iets voorgenomen bij het schrijven van deze column, maar ik weet niet of het zal lukken. Aan het eind zullen we het pas weten.

Zaterdag eindigde het hier als volgt: “Het mag een wonder heten dat ze vandaag met 175 aan de start staan. 172,5 daarvan rijden vandaag de meest zinloze 300 kilometer uit hun bestaan.”

Waarop gisteren een reactie kwam: “De schoonheid van de koers is dat zo’n halfje toch kan winnen als hij het slimmer aanpakt.” De afzender – nu een gewaardeerde collega – was zelf ooit een halfje in de koers. Half in de betekenis van halfvol, niet halfleeg, voor alle duidelijkheid. Ik herinner mij dat hij mij ooit vertelde hoe hij Belgisch kampioen werd door slim te zijn.

Een andere op Twitter reageerde: “Je zat er gelukkig glad naast in je column.” Dat heb je met sport. Dat is een wet uitgevonden door Koen Meulenaere: doe een voorspelling in de sport en je zult zien dat je ervoor wordt afgestraft. Ik ben ten behoeve van een uitgeverij laatst door een kwarteeuw van mijn columns gefietst. De conclusie na een paar dagen lezen was hard maar het is wat het is: ik zat er weleens naast, en meer dan eens.

Ik ben van de oude stempel: dit vak is eenrichtingsverkeer. Op een paar vaste pennenvrienden na die op een repliek mogen rekenen, kunnen reacties mij gestolen worden, maar deze was terecht en ook nog eens respectvol (hij vond het een uitstekende column). Toen ik die reactie wilde checken ten behoeve van dit stukje zag ik mijn tweet van gisteren terug verschijnen. Die luidde: “Met deze superverdiende overwinning van de hele aardige, slimme en goeie renner @JasperStuyven is de koers anno 2021 NOG mooier en spannender geworden.”

Beetje glad. Alsof ik naar een exclusief interview hengel. Neen dus. Waarom ik die dan wel stuurde? Ik weet het nog steeds niet. Het kwam vanuit mijn onderbuik. Ik was gewoon blij voor die renner, Jasper Stuyven, die ik behalve ooit samen aan dezelfde tafel tijdens de Kristallen Fiets van haar noch pluimen ken, maar die mij altijd weer opvalt door zijn weldoordachte antwoorden in interviews.

Ik was ook blij voor zijn ploeg; met in mijn fietsenberging drie Treks om uit te kiezen is dat toch een beetje mijn favoriete fietsenmerk. En voor zijn ploegleider Steven de Jongh die altijd aardig is. En voor general manager Luca Guercilena die ik nog ken van zijn tijd bij Patrick Lefevere. En niet het minst natuurlijk voor operations manager Elke Weylandt die zaterdag ongetwijfeld een Vansevenantje heeft gedaan in haar woonkamer. En omdat ik die opmerking van Tom Boonen vorig jaar – bij Trek koersen ze zoals bij de Chiro – een beetje te onrespectvol vond.

Mijn oog viel op de likes onder mijn tweet: 419 hartjes, dat moet voor een tweet van mij een record zijn en dat zegt minder over mij of de tweet dan wel over de man over wie de tweet ging. Jasper Stuyven had die als 418de overigens ook geliket en dat vind ik dan weer een hele eer. Oké ja, ik heb zaterdag net als iedereen mijn eieren in een ander mandje gelegd, maar toen op honderd meter van de top van de Poggio die sprintbom van een Caleb Ewan er nog aan hing, zelfs even voorop ging, was het duidelijk: ook een slimme kon winnen.

Stuyven heb ik na zijn overwinning in Kuurne-Brussel-Kuurne in 2016 op Twitter al eens bewierookt met iets in de trant van “We hebben een nieuwe Museeuw”. Hij was toen 23 en leek met zijn talent als afmaker/finisseur voorbestemd voor een carrière. Zelf reageerde hij toen ook en ging op de rem staan: “Bedankt, maar niet overdrijven.”

Winnen moet je leren, winnen kun je leren, als je maar durft te verliezen. Dat is wat Jasper Stuyven eergisteren deed, in een stijl die deed denken aan toen in Kuurne. Handen in de beugels en rijden maar. Na de Poggio kreeg hij met Soren Kragh Andersen een Deen mee in die laatste kilometers. Sinds Rio en Jakob Fuglsang weten we dat Denen rijden. Zonder SKA was de Jappe uit Leuven eraan geweest in de laatste decameters. Nu overleefde hij het aanstormende peloton.

Is er iemand die Stuyven deze overwinning misgunt? De perschef van Club Brugge verwonderde zich over de algemene blijheid onder de koersvolgers die Stuyven te beurt viel. Hij vergeleek het met voetbal, waarbij supporters toch alleen voor hun eigen ploegje supporteren. Die authenticiteit en de liefde voor de sport en dan pas voor de atleet is precies het onderscheidend vermogen van wielrennen en heel veel andere sporten tegenover voetbal, dat zijn populariteit ontleent aan stammenoorlogen eerder dan aan de liefde voor sport.

Overigens, ik ben geslaagd in wat ik mij had voorgenomen: een column over de koers en die ging niet over… u weet wel wie.