Willen we als samenleving een sector blijven ondersteunen die zo door en door rot blijkt te zijn als het profvoetbal?

Bart Eeckhout is hoofdredacteur van De Morgen.

Het is niet helemaal toevallig dat de politieke discussie over de fiscale voordelen die het profvoetbal geniet (en profsport in het algemeen) samenvalt met het afsluiten van het gerechtelijke onderzoek naar mogelijke financiële en sportieve malversaties in datzelfde profvoetbal. Juist dat onderzoek, ‘Operatie Zero’, zette de privileges van het voetbal opnieuw op de agenda.

Topsporters en hun werkgevers genieten een stevige voorkeursbehandeling bij de betaling van bijdragen voor de sociale zekerheid en in de bedrijfsvoorheffing. De vraag of die aparte status nog wel te verantwoorden is, is pertinent. Voetbal wordt door liefhebbers nog weleens ‘the beautiful game’ genoemd, omdat de onvoorspelbaarheid wedstrijden zo meeslepend maakt. Maar ‘the beautiful business’ is het zeker niet, ook niet in België.

De genereuze overheidssteun heeft de vaderlandse voetbaleconomie niet bepaald geholpen om ‘schoon’ te worden of te blijven. Het tegendeel is veeleer het geval. De fiscale voordelen hebben vele clubs geïnspireerd om boven de stand te gaan leven en geld af te wenden in schimmige dealtjes.

Het politieke vraagstuk over de fiscale voordelen voor het voetbal zou dan ook niet enkel over de impact op de begroting mogen gaan. Het gaat zelfs niet enkel over rechtvaardigheid en over de kwestie of het normaal is dat een supporter in de tribune meer arbeidslasten moet betalen dan de vedette op het veld. Het gaat over ethiek. Willen we als samenleving met niet-geïnd belastinggeld een sector blijven ondersteunen die zo door en door rot en zelfs corrupt blijkt te zijn?

Het antwoord op die laatste vraag kan enkel ‘neen’ zijn. Het spijt me als gepassioneerd voetballiefhebber om dat te moeten zeggen.

De meeste politici in de huidige regeringsmeerderheid lijken stilaan geneigd het daarmee eens te zijn. Toch wordt nog geaarzeld om door te pakken. Een grote schoonmaak lijkt een kattenwasje te worden. Politici zijn beducht voor de reactie van de kiezer-supporter: vindt die fiscale rechtvaardigheid nog even fijn als zijn eigen favoriete club slagzij dreigt te maken? Het is een sentiment waarvan de Pro League, de koepel van profclubs, voluit gebruikmaakt met onophoudelijk lobbywerk.

Toch is dit het geschikte moment om een einde te maken aan deze gijzeling. De fiscale douceurs hebben het Belgische voetbal niet gezond gemaakt. Meer nog, ze hebben het veranderd in een moreel uiterst dubieuze marktplaats voor veredelde mensenhandel. Een fiscaal aantrekkelijke doorvoerhaven waar menselijke handelswaar uit Oost-Europa, Afrika, Latijns-Amerika en Azië tijdelijk wordt gestald in vermolmde pakhuizen. Ook de liefhebbers, die telkens weer voetbaltruitjes aanschaffen van spelers die het volgend jaar alweer doorverkocht en vergeten zijn, zullen moeten toegeven dat die evolutie hun voetbal alles behalve ‘beautiful’ heeft gemaakt.