‘Wij sekswerkers komen niet in aanmerking voor technische werkloosheid. Velen doen gewoon voort’

Hoe beleven onze lezers de coronapandemie vanuit hun huis, studentenkot of hotel, of op hun werk? Ze schrijven hoe de maatregelen om het virus tot staan te brengen hun leven verandert - positief of negatief of een beetje allebei. Een selectie uit de inzendingen.

Bruges la Morte

Ik werk in een winkel die het voordien al lastig had en kampte met een dalende verkoop door internet en het wegblijven van de lokale klanten. Mijn collega’s en ik vrezen dat dit het einde voor het bedrijf kan zijn, ondanks het feit dat we deel uitmaken van een grote keten. Deze tijdelijke werkloosheid zien we dan ook uitmonden in een voltijdse werkloosheid. Ik begrijp volledig de maatregelen, maar het zal een ware doodslag zijn voor de retail. Ik woon (en werk) in het centrum van Brugge en kom af en toe buiten voor een wandeling in de desolate stad. Brugge is nu niet enkel ’s avonds dood maar ook overdag weer ‘Bruges la Morte’. Het is echter een ware verademing om me niet door de dichte toeristenstromen te moeten wurmen en me niet te ergeren aan de vele chocoladewinkels, wafelzaken en andere op toeristen gerichte etablissementen die de stad overwoekeren. Ik zie ook dat de Bruggelingen hun stad herontdekken en hoop dat ze na deze coronacrisis ook blijven de binnenstad bezoeken en er geld gaan spenderen. De overheid neemt vele maatregelen om de tijdelijk werklozen te ondersteunen. Ik hoop dat het Brugse stadsbestuur ook initiatieven gaat lanceren om de stad ook voor de inwoners en handelaars weer aantrekkelijk te maken.

Astrid Reygaert

Vlogs

Als leerkracht lager onderwijs ben ik begonnen met vlogs op YouTube. Dit is arbeidsintensief, maar ontzettend leuk om te doen. Ik krijg veel positieve feedback. Ik daag de kinderen uit en ze sturen mij dagelijks foto’s en filmpjes. Deze verwerk ik dan in mijn vlog. Eerst ging ik dagelijks nog naar school om de vlogs te maken. Omdat ik nu zelf volledig in quarantaine moet blijven, maak ik ze van thuis uit.

Senne Heremans

Het verschil tussen koolmees en pimpelmees

In mijn tuin overweegt een houtduif het maken van zijn nest in mijn krulwilg. Mijn buurman gaat op zijn witte sneakers onkundig aan de slag met een haagschaar. Ik heb op Wikipedia het verschil opgezocht tussen een koolmees en een pimpelmees en vertel bij het avondeten op pedante wijze aan mijn vrouw, alsof ik het al jaren weet, dat de koolmees een zwarte stropdas draagt en de pimpelmees een blauw kopje heeft.

Ik spendeer veel tijd met naar buiten kijken dezer dagen, naast het lezen van de onheilspellende berichten vanuit Italië waaruit blijkt dat daar flink en eenzaam gestorven wordt. Ik lees over het Grote Italiaanse Drama om te bezweren. Hoe dieper ik mij in hun drama wentel, hoe kleiner ik de kans acht dat het ons hier ook overkomt.

Mijn moeder videobelt ongeveer elke dag. Dat gesprek wordt het leukst als het gesprek afgelopen is verklaard. Vaak duurt het na de laatste ‘daaag’ nog zeker een volle minuut voor ze erin slaagt om de rode knop in te drukken, en in die minuut zit ze zich dan samen met mijn vader luidop af te vragen of het gesprek al afgelopen is.

Er klinken buiten twee soorten geluiden: die van hobbygerief – boren, grasmaaiers, hamers, hogedrukreinigers – en dat van ambulances. Die sirenes herinneren er mijn vrouw en mij aan dat er buiten de grenzen van ons huis-met-tuin een crisis woedt. Zij heeft besloten dat we het nieuws niet meer zo zullen volgen. Ik lees over Italië wanneer zij niet kijkt.

De zon doet deugd. Mijn oudste zoon is niet te spreken over de minister die tot de sluiting van de dierentuin heeft besloten. De vogels zijn rustig. Wanneer zal ik mijn vrienden en familie weer zien?

Jan Daneels

Witte linten

Wij hebben geen wit laken. Ik heb witte linten in de vijgenboom gehangen. Natuurlijk wil ik alle zorgers, jeugdzorgers, sociaal werkers, gezinsondersteuners… een hart onder de riem steken. Zeker nu. Naast fotograaf ben ik ook sociaal werker. Maar ik heb ook de verwachting dat iedereen die nú een wit laken uit zijn raam hangt en applaudisseert, de volgende keer dat hij in een stemhokje staat, stemt op een partij die wil investeren in zorg en welzijn. Mensen die in zorg en welzijn werken, zitten al jaren op hun tandvlees, in de jeugdzorg – onder andere – zelfs door hun tandvlees. Er zijn kinderen die hun valies al niet meer uitpakken omdat ze van opvang naar opvang gaan. We hebben bemande, kwalitatieve diensten nodig, geen structurele tekorten en niet het politieke gezever dat, als we ons een beetje reorganiseren, alles wel haalbaar is. Het is al jaren niet haalbaar. Niet in de ziekenhuizen, niet in de jeugdzorg, niet in de geestelijke gezondheidszorg. En er is dus wél geld, hé, just saying. Houd er rekening mee dat er per jaar 200 miljard euro vanuit België versluisd wordt naar belastingparadijzen.

Femke den Hollander

Gestrand in Peru

Wij beleven de crisis vanuit een hostel in Peru. Na maanden reizen zijn we hier gestrand toen de grenzen en het luchtruim werden gesloten. Wegens onvoldoende tijd om terug naar de hoofdstad te geraken, zitten we hier minstens 15 dagen in quarantaine. Dit gaf ons al veel tijd om na te denken: we bekijken foto’s van de afgelopen maanden, leren yoga, doen dagelijks work-outs. Het liet ons vooral het belang van familie inzien. We hopen dan ook snel bij hen in de buurt te kunnen zijn, in plaats van 11.000 kilometer verder.

Hanne Maenhout

Nog nooit zo blij

Ik heb net een week quarantaine achter de rug en ben nog nooit zo blij geweest om weer buiten te mogen om even boodschappen te gaan doen. Het geeft een heel bevreemdend gevoel enerzijds, en anderzijds doet de rust ook wel deugd. Ik start deze week weer als verpleegkundige en ben benieuwd wat voor impact dat zal geven. Ik ben blij dat ik weer mee kan helpen, en hoop dat we binnenkort de curve zien dalen. Heel onwezenlijk wat voor impact het virus heeft, confronterend ook.

Leen Jacobs

De ware aard

Ik voer momenteel mijn laatstejaarsstage marketing, binnen de reissector, thuis uit. Zoals men wel kan begrijpen is dit niet het moment voor Facebook-posts over reizen of om unieke reisbestemmingen te highlighten. Daarnaast werk ik in het weekend als student in een bakkerij. Daar hebben hebben ze zo goed mogelijk gezorgd voor onze gezondheid en die van de klanten. Hoewel wij ons ook op de frontlinie begeven, worden wij vaak geconfronteerd met ontevreden klanten. Ofwel zijn we te overdreven met onze regels, ofwel is het niet overdreven genoeg. Men kan nooit goed doen voor iedereen, maar gewoon basisrespect is welkom, zeker in deze tijden. Het valt me op dat we nu mensen rondom ons echt leren kennen, de ware aard komt in deze tijden naar boven. Kijk naar de hamsteraars, volgens mij enorme egoïsten. Maar dan heb je ook mensen die een online oproep doen om boodschappen te doen voor ouderen, wat dan weer prachtig is. Interessante tijden.

Lore Durieu

Vanuit Lissabon

De hele coronapandemie wordt hier toch wel vrij intens beleefd : als internationale familie bevinden de studerende kinderen zich in België (bij, jawel, de grootouders) terwijl de rest van de familie alles vanuit Lissabon opvolgt ... De voorziene plannen om samen de paasvakantie door te brengen zijn alvast geannuleerd. Het Belgische nieuws is bovendien erg relevant aangezien Portugal ‘één à twee weken achterstand heeft’ op de Belgische situatie. Wat er zich vandaag in België afspeelt, staat ons dus allicht hier binnen een tiental dagen te wachten. Thuisblijven is dus wel de boodschap. Het thuiswerken verloopt vlotjes. Het is ook wel interessant om mee te geven dat – over het algemeen – de Portugese bevolking de richtlijnen met betrekking tot het binnenblijven heel goed schijnt na te leven. Hier geen extreem hamstergedrag en een grote(re) burgerzin !

Tom Van Hees

Verdoken en vergeten groep

Ik ben escorte en kan momenteel mijn werk niet meer uitoefenen. Nog voor de lockdown heb ik zelf een vaste klant, een man van 72, afgezegd omdat ik het niet veilig vond voor hem. Er zijn nog steeds klanten die willen afspreken maar zelfs al zou ik willen, de meeste rendez-voushotels zijn gesloten. Ik heb momenteel geen enkel inkomen als escorte, dus dit is een grote financiële domper. Als dit acht weken blijft doorgaan, ben ik al mijn weinige spaargeld kwijt. Er is ook geen bescherming voor ons, we komen niet in aanmerking voor technische werkloosheid en veel sekswerkers werken noodgedwongen door. Een financiële tegemoetkoming zoals uitstel van de hypotheek of gas/water/elektriciteit zou ons ook heel erg vooruit helpen, maar zoals verschillende belangenverenigingen al aangehaald hebben, zijn wij een verdoken en vergeten groep.

‘Lily’

Alles on hold

Even staat alles on hold. Sinds januari ben ik voor het eerst in mijn 39 jaren werkloos. Met de komst van corona is de stop in de aanwervingen voelbaar. Sollicitatiegesprekken worden uitgesteld tot midden of eind april. En wie weet nog langer. De zoektocht die sowieso met de nodige stress gepaard gaat, is op deze manier net nog spannender geworden. Ik ben blij voor technisch werklozen dat ze vanuit de overheid de terechte voordelen krijgen. Hopelijk gaat er ook rekening gehouden worden met de werklozen die ook leningen hebben. Kopzorgen naast het opgesloten zijn. Frustrerend en tegelijkertijd in het zonnetje zitten op zoek naar de nieuwe uitdaging.

Peter Meeusen

Chillen met zorgen

Ik heb veel meer tijd om te ‘chillen in de zon’, mijn lessen bij te houden, aan het zwembad, dat inmiddels klaar is voor de zomer, te zonnen. Niet meer moeten opstaan om naar de les te gaan is zo’n luxe. Ik ervaar de maatregelen eerder positief. Wat ik wel mis is uitgaan op de oude markt! Naast al het plezier dat ik ervaar besef ik wel al te goed hoe dit virus een effect zal hebben op het dagelijkse leven in de toekomst. Er zal een crisis op ons afkomen en vele bedrijven zullen de deuren moeten sluiten. Waar ik evenzeer van wakker lig is dat de mensen in de zorg niet die luxe hebben als wij jongeren. Ik denk veel aan de kwetsbaren van onze maatschappij die geïsoleerd zitten en begrijp goed dat wij, als jongeren, geprivilegieerd zijn in deze situatie. Hoedje af aan de overheid die er alles aan deed om zo snel mogelijk een regering te vormen en maatregelen te treffen. Laten we hopen dat dit virus rap overwaait en dat het zich niet verder ontwikkelt richting een Spaanse griep-scenario.

Mathieu Cousin

Geloof de experts maar

Ik woon in Spanje en beleef de pandemie zowel hier als in nauw contact met de familie in België. Op dit ogenblik is het overheersende gevoel dat jullie in België nog lang niet ver genoeg gaan in de maatregelen en de gedragingen. Geen enkel land heeft de juiste strategie om het virus te verslaan, denk ik, maar alle experts overal zijn het erover eens dat we alle contact moeten vermijden dat we kunnen vermijden.

Een beetje helpt niet, iedereen moet meedoen. Uit respect voor jezelf, voor de anderen en vooral voor die die geen keuze hebben – hulpverleners, ordediensten, winkelpersoneel en anderen. We moeten naar de experts luisteren, en hopen dat de politici dat in maatregelen willen omzetten. Sinds 10 dagen zitten we in Spanje in de noodtoestand, ik ben net voor de tweede keer een goed half uur buiten geweest naar de buurtwinkel. Alles is er, ook wc-papier. De noodtoestand zal nog een tijd duren. Nog zeker twee weken en dat zal allicht niet genoeg zijn. Er wordt ook gedacht om de scholen eventueel pas in de zomermaanden te heropenen en de verloren lestijd in de vakantie in te halen. Ik hoop dat het in België zo’n vaart niet moet lopen en dat de tol beperkter blijft dan hier.

Maar geloof de experts maar, het ergste moet nog komen. En als bij ons de golf voorbij is, zijn er nog veel landen aan de beurt. En die evolutie gaat mee bepalen wanneer het in Europa weer ‘normaal’ kan worden. Ik blijf in mijn kot, en eerlijk gezegd, ik heb niet te klagen. Er zijn erger plekken om in quarantaine te moeten zitten. Ik ben een gelukzak. Hou het gezond.

Toon Lowette

Geduld oefenen

Mijn zoon en ik werken al een dag of tien thuis. Ik ben vorige zaterdag voor de eerste keer ‘buiten’ geweest, naar de slager met de auto. We zijn niet meer op café geweest, wat nochtans een soort hobby is. We kijken Netflix in de plaats. Winkelen is moeilijk, zelfs Collect & Go laat op zich wachten. Goed dat ik een béétje gehamsterd heb. We eten ook minder gezond, meer blikvoer. Jammer, want ik kook graag met verse producten. Het is stil overal, ondanks dat er op de steenweg nog redelijk wat auto’s rijden. Het is een oefening in geduld, dat is zeker.

Peter Eerdekens

Cliché?

Het is een cliché, maar hoop doet werkelijk leven. Speranza noemen ze het zo mooi in het land van de tomatenrood gekleurde Vespa-scooters, eeuwig toeterend en slalommend door de alledaagse drukte. Toch is het leeg nu in de straten van Milaan, blijkt uit de beelden die ik hier in België te zien kreeg.

Wie had ooit durven denken dat de stad van de mode zo zwart gekleed door het leven zou gaan… Hoe pikzwart het gewaad van het onzichtbare beest, dat klinisch Covid-19 gedoopt werd ook is, toch voelt iedereen dat sprankeltje hoop.

Nog geen 3 maanden geleden stond het land nog op zijn kop door een ander virus dat zich wederom lijkt te verspreiden en onuitroeibaar lijkt te worden, genaamd racisme. Oerwoudgeluiden klonken toen nog uit de hees gekrijste kelen van arbeiders die hun met haat gevulde ogen meer op de zwart getinte speler hielden dan op de bal waarmee hij aan de haal ging. Verdeeldheid heerste en een gevoel van oneerlijke behandeling en nationalisme oversteeg de emotie van verbondenheid.

Maar laat dat nu net zijn wat we elke avond om 20 uur in de vorm van Milanees balkonapplaus horen. Verbondenheid, ja ook met de migranten. Laat ons beloven dat als deze periode van afstand en opoffering op zijn eind komt dat we allen de handen weer in elkaar slaan en de vuisten ballen om ook dat hoogst besmettelijke racisme voor goed tegen de vlakte te kloppen.

Landsgrenzen leken nog nooit zo hard afgebakend, toch komt hulp van overal. Cubaanse zorgverleners zakken af naar het af geteugelde en tot op de grond gevallen Italië. Een Italiaanse politieagent kijkt toe op de aankomst van de Cubaanse artsen. Hij klapt in de handen, gevolgd door een militaire maar o zo emotionele groet. Dit gevoel van emotionele verbondenheid, komt harder binnen dan verwacht.

Matthias Hermans

Videochat

Als kotstudent hebben de maatregelen mijn leven heel hard veranderd. Waar ik vroeger op café kon gaan met mijn vrienden, videochatten we nu elk vanuit ons eigen huis met een pintje in de hand. Waar ik vroeger naar de bib ging met medestudenten, videochatten we nu naar elkaar om sociale druk te creëren. Waar ik vroeger met vrienden naar de cinema ging met vrienden, proberen we nu via allerlei programma’s, zoals Netflix Party en Kast, samen films te kijken. Met andere woorden, mijn hele sociale leven verloopt nu via videochat... buiten mijn studentenjob bij Bioplanet Nossegem, waar ik wel nog in contact kom met mensen. Dat is één van de redenen dat ik in Leuven helemaal afgezonderd op kot zit, omdat ik vind dat zoveel in contact komen met mensen in de supermarkt ervoor zorgt dat ik meer kans heb op besmetting en ik mijn familie niet in gevaar wil brengen.

Lauren Janssens

Quo vadis?

Ik werk als fotograaf voor een bedrijf dat voornamelijk met vastgoed bezig is en zoals vele andere bedrijven hebben ook wij onze activiteiten moeten staken. Aangezien mijn moeder in Limburg woont en tot de risicogroep behoort, heb ik enkel telefonisch contact met haar. Hetzelfde geldt voor mijn zus wier man dankzij een longaandoening ook vatbaarder is voor het virus. Mijn dagen spendeer ik dus alleen en ergens vond ik het heel erg leerrijk om compleet geïsoleerd te zijn. Het dwong me alleen te zijn met mijn gedachten en alles te herbekijken, het gaf een nieuw perspectief aan veel dingen en dat deed ergens ook wel deugd. Ik maak me zoals velen ook zorgen over de toekomst maar omdat we niet weten hoe die eruit gaat zien dus dat zorgt er voor dat we ons moeten focussen op het ‘nu’.

Ik lees veel, probeer bij te leren via online cursussen en al die dingen waarvan je al een tijd zegt dat je het gaat doen. Nu moet je ze dus gaan doen, want waar vul je anders je dagen mee? Daarbuiten maak ik nog steeds lange wandelingen, altijd met een camera, zoals zoveel collega-fotografen nu doen. Als is het maar om voor onszelf een visueel dagboek bij te houden van deze wel erg uitzonderlijke situatie. Het virus en de maatregelen zullen zeker hun gevolgen hebben voor ons sociaal en economisch leven, de zware tijden die nog komen en de kater die we eraan over zullen houden.

Ondanks alles blijven we optimistisch. Het is niet het einde van de wereld en het gevoel dat we hier beter uit zullen komen als gemeenschap lijkt me ook zeer reëel. Deze tijden voelen aan als een soort van ‘reset’, even stoppen en nadenken. Maar waar gaan we heen?

Sebastiaan Franco

Tien geboden tegen corona

Bovenal blijf in uw kot.
Wees niet ijdel, ontsmet, kuis en frot.
Heilig steeds de zorgsector.
Gejaagd leven boeit je geen lor.
Hamster niet, geef geen ergernis.
Zorg dat er nog voor ieder is.
Mijd onnodige verplaatsingen door het land.
Respecteer steeds de sociale afstand.
Verzorg uw thuiswerk, Bingel en Smartschool goed.
Maar doe enkel nog wat moet.

Kurt Hendrix, Herk-de-Stad

Gemzen

Wij wonen al 22 jaar in de bergen in Zwitserland en ook hier heeft het een week geduurd alvorens iedereen besefte: het is serieus. Nu is alles verlaten, winkels toe, verkeer op een absoluut minimum. De meeste voedingswinkels, slagers, enzovoort, hebben zeer snel omgeschakeld en leveren aan huis. Gelukkig kunnen we uren gaan wandelen en zien we dat de natuur haar wereld terugpakt. Nog enkele dagen en de gemzen lopen door het centrum.

Luc Ryckalts

Ik heb de mensheid lief

Allerliefste medeburger, Ik heb de mensheid lief. En de uitdaging die we vandaag aangaan, zegt veel over wie we zijn of willen zijn als mens. Ik heb mijn lief lief. Maar ik mag mijn lief niet meer zien. Want wij wonen niet samen. Maar het heeft in deze tijden weinig zin om te klagen. Een beetje collectief tandenbijten en we komen er wel.

Want als ik denk aan de vriendin die nu moet bevallen en zich zorgen maakt over de omstandigheden waarin, aan mijn oma die bang is te vereenzamen, of aan de mensen zonder papieren die zich graag zouden registreren maar dat niet kunnen, krijg ik schaamrood op de wangen. Anderen die zich nu moeten verschansen in een sociale woning, die begeleiding nodig hebben maar die niet of onvoldoende krijgen, of zij die zich niet kunnen isoleren bij gebrek aan onderdak: ik heb jullie lief.

Corona heeft een impact op ieder van ons. Het is een beestje dat ongeacht klasse, afkomst en gender iedereens leven overhoop gooit. En daarin ligt haar schoonheid verscholen: we zijn verstrengeld in een onontwarbaar kluwen, en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, op twee meter van mekaar. Als er iets is wat deze crisis aantoont, is het dat we allemaal mens zijn.

Toch worden kwetsbare groepen harder getroffen. Zij die gegidst moeten worden om het leven te kunnen dragen, worden dat nu weinig of niet. Zij die de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen krijgen het nog moeilijker door hamstergedrag van anderen. De ethische afwegingen die we vandaag maken, stellen onze samenleving voor heel boeiende maar aartsmoeilijke vragen. Hoe bescherm je een bevolking voor een gezondheidsdrama zonder de zwakkeren nog meer naar de periferie te duwen?

Reizen worden niet gereisd, feestjes niet gefeest, koersen niet gekoerst. Het toont aan wat voor een ongelooflijk sociaal beest de mens is. Ik heb contact dus ik ben. Als dat ons wegvalt, zijn we even helemaal verward en gedesoriënteerd. Maar eigenlijk staan we nog steeds in contact met mekaar. Enkel digitaal. En nee, dat is niet hetzelfde, al helpt het enorm. Daarom roep ik op tot een groot knuffelfeest, uitgesproken appreciatie, schouderklopjes en dikke plakzoenen wanneer dit allemaal voorbij is. Toon aan de mensen die je graag ziet hoe graag. Toon dat je hen liefhebt. Want naast sociale wezens zijn we ook ongelooflijk kwetsbaar. Dat is het schone aan onze soort. Laten we die kwetsbaarheid voortaan als een prachtig ornament etaleren, in plaats van het angstvallig te verstoppen.

De onrustige gevoelens bij het ontwaken en het slapengaan kennen we intussen allemaal. Maar laten we proberen de kalmte te bewaren. Ik hoop met heel mijn hart dat het samenhorigheidsgevoel dat ik nu zie, een groter reproductiegetal heeft dan Covid-19. Maar ik heb er geen idee van. Ik ben geen viroloog, arts of ervaringsdeskundige. Ik ben mens. En ik heb jullie lief.

We temmen dit virus. En laten we daarna met zijn allen vol passie en gulzig door het leven gaan.

Lotte Debrauwer