Wij kijken op naar graaiers en grabbelaars, naar overtreders en snelheidsmaniakken, naar woordbrekers en praatjesmakers

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Eigenlijk hadden wij ons voor de rest van de herfst in de Oostkantons verschanst, maar ik liet me toch overhalen om voor een tv-interview terug te keren naar de beschaving. Ik maakte de verplaatsing per trein. Dat is een heel avontuur. Ik neem de auto naar Gouvy, en reis vervolgens via Luik, Leuven en Lier naar Mortsel. De overstaptijd is telkens niet meer dan vijf minuten, je moet geluk hebben. In het beste geval duurt de trip drie en een half uur.

Maar het is een feest: tot in Trois-Ponts volgt de trein de Salm, die daar uitmondt in de Amel, en díé verderop weer in de Ourthe, en díé in de Maas − tot in Luik word je getrakteerd op de schitterendste rivier­landschappen. Ik kwam zelfs niet aan mijn boek toe. In Luik-Guillemins miste ik mijn aansluiting, wat me de gelegenheid gaf om het ongelooflijk mooie station te bezichtigen en een biertje te drinken op een overdekt terras aan de overkant van de straat.

In Antwerpen zie je nu toch de meest verbijsterende dingen in het verkeer. Ik stond in Mortsel aan een druk kruispunt te wachten om over te steken, en zag een trucker loeihard gas geven om nog door het beginnende rood te kunnen rijden. Als ik de twee kinderen die naast mij aan het zebrapad met hun fiets stonden te wachten niet manu militari had tegengehouden, hij had ze weggemaaid.

De chauffeur stak zijn middelvinger op. Ik heb zijn nummerplaat genoteerd en heb een mail naar zijn firma gestuurd met een beschrijving van het gebeuren. Ik ga dat voortaan altijd doen, als het flagrant en voorbedacht is. Je wilt geen klikkersmaatschappij, maar als men van hogerhand niets meer kan of wil doen tegen dit soort ploerten, dan moeten we zelf onze verantwoordelijkheid maar nemen.

Ik heb begrip voor de stress en de druk, maar niet voor moordlust. Ga een halfuur aan zo’n kruispunt staan, en je hart heeft tien keer stilgestaan. Het aantal verkeersdoden is met veertig procent gestegen, mensen. Dat aanvaard je toch niet? Je aanvaardt geen politici die nu al dertig jaar lang over een rijbewijs met punten bakkeleien, en die allemaal, een voor een, te laf en te lui zijn om dat in te voeren. Bang voor de kiezer.

Dat de polyvalente luchtblaas Jan Jambon bij zijn ­concullega Gert Verhulst wat ranzig zat te doen over snelheidsovertredingen, was niet eens een lapsus. Dat was gericht dingen naar de gunst van het volk, van het deel ervan dat hij hoopt te behagen. Lekker veel geld scheppen en dan, daardoor, mogen doen waar je zin in hebt: dat is het Vlaanderen van 2022.

Wij kijken op naar graaiers en grabbelaars, naar overtreders en snelheidsmaniakken, naar woordbrekers en praatjesmakers. Wij hebben alleen maar rechten, want wij hebben er het geld voor. Wij geven om niks, niet om de natuur, niet om andermans leven, niet om rechtvaardigheid of gelijkheid. ­Alleen om onszelf.