Wij kenners weten dat opgewarmde kost beter smaakt dan vers gemaakte

Mark Coenen is columnist.

Het was het weekend van de microgolfoven. Traditioneel gaat naar schatting de helft van de energie die verbruikt wordt in België in de dagen na kerst naar het opwarmen van overschotjes. Na de kerstmaaltijden blijft er altijd genoeg over om het gezin op buitenissige wijze te voederen, wel pas nadat het kliekje vakkundig is opgewarmd.

“Het hangt weer in uw baard”, merken mijn huisgenoten dan liefdevol op en voor een keer hebben ze gelijk. Terwijl opgewarmde kost negatief klinkt: dat hebben we al eens gegeten, gaat ge daar nu weer mee afkomen, stop eens met zagen en zet die plaat eens af. Gij met uw gezaag altijd.

Wij kenners weten dat opgewarmde kost beter smaakt dan vers gemaakte. De texturen en structuren hebben tijd gehad om zich te mengen tot een onverwacht geheel dat elk onderdeel dat afzonderlijk al het beste van zichzelf gaf moeiteloos boven zichzelf laat uitstijgen, met een ware smaakexplosie tot gevolg.

Volgens tegenstanders van de techniek, die het ook niet hebben op 5G en de radioactieve straling in hun gsm en denken dat de aarde plat is, is dit levensgevaarlijk en gaan we daar allemaal aan dood. Microgolf, maxirisico.

Aangezien we allemaal ooit aan iets moeten doodgaan, houdt dat mij niet tegen. Zeker niet op tweede kerstdag. Je pleurt alles op een bord, draait aan een knopje en na driekwart minuut kan je aanvallen: ze gaan van ver moeten komen om mij daar de nadelen van te doen inzien.

Kerst in isolatie heeft andere nadelen, maar is wel goed voor de nationale gezondheid, want het doet de gemiddelde bloeddruk van het land met een punt of vijf dalen. Dat komt omdat niemand meer in een kramp schiet omdat de schoonfamilie op bezoek komt: we moeten daar eerlijk in zijn. Niet dat die mensen niet mogen komen, maar de stress die hun aanwezigheid met zich meebrengt is verantwoordelijk voor de daling van de levensverwachting bij velen, zij het gelukkig maar met een paar minuten.

Iedereen die weleens in een soeppot roert weet dat het verschil tussen koken voor zes en koken voor zestien gigantisch is, zeker op speciale dagen als je wilt laten zien wat je in je mars hebt. Gevulde bultrug met kimchi, zelfgekweekte tofutaart met groenten waarvan men de naam niet kan uitspreken: geen zee is te hoog voor de hobbykok die de hele maand december zijn kookboeken heeft gemaltraiteerd op zoek naar dat ene gerecht waar nonkel Jos speciaal zijn gebit voor uitdoet, omdat de smaken dan meer tot hun recht komen.

Laveloos rolt men buiten op onkennelijke uren. Meestal maakt men dan zo veel eten te veel dat de kliek na de vierde dag een groenig beschimmelde gloed krijgt, als was het de kerncentrale van Doel. Dat is in 2020 niet gebeurd: het gezelschap was klein, de verspilling ook. En zo’n kerststronk blijft in de diepvries makkelijk een jaar goed.