Wij geadopteerden leerden Wouter Beke kennen als een warme mens wiens betrokkenheid authentiek aanvoelde

Donderdagavond viel het doek voor Wouter Beke (cd&v). Niet alles wat gezegd en geschreven is over de ontslagnemende minister van Welzijn strookt met de werkelijkheid. Of toch onze ervaring daarvan.

Er is de afgelopen maanden heel wat inkt gevloeid over het beleid van de minister. Een beleid dat niet zelden tot erg emotionele reacties leidt, omdat elke keuze errond mensen recht in hun leefwereld en hart raakt.

Eén van die heel gevoelige thema’s die op de plank lagen waren de wantoestanden bij interlandelijke adoptie. Het eindrapport dat een expertengroep vorig jaar afleverde, schetste een allesbehalve fraai beeld over decennialange adoptie van kinderen uit het buitenland. De aanbeveling om een adoptiepauze in te lassen van twee jaar om schoon schip te maken, trapte een fel debat in gang waarbij coalitiepartners de kritiek niet spaarden. Wens- en adoptieouders, stakeholders en belanghebbenden zagen hun droom of voortbestaan bedreigd toen Beke deze aanbeveling wilde volgen.

Onder de radar

Wie zich wél opgelucht voelden waren de volwassen geadopteerden, om wiens welzijn het uiteindelijk toch had moeten gaan in dit debat. Zij voelden zich eindelijk gehoord, gezien en begrepen. Ook hebben heel wat adoptieouders zich positief uitgesproken over een hervorming van het adoptielandschap, al bleven deze stemmen onder de radar.

Tijdens de gesprekken die de vertegenwoordigers van diverse belangengroepen met Wouter Beke hebben gevoerd, leerden we hem kennen als een warme mens wiens betrokkenheid authentiek aanvoelde. Nochtans schenken geadopteerden, vanuit hun opgelopen trauma’s, niet snel hun vertrouwen.

Deze bereidheid tot dialoog staat dan ook haaks op het beeld dat sommigen van Wouter Beke schetsen als een kil, koud en machtsgeil politicus.

Waar de meeste beleidsmakers met een grote bocht rond het mijnenveld dat adoptie is geworden lopen, is Beke de eerste minister geweest die de wil heeft getoond om grondige en erg nodige hervormingen door te voeren.

Achter de schermen wordt inmiddels hard gewerkt aan een plan voor betere adoptiesensitieve zorg voor geadopteerden en hun gezinnen. Geen overbodige luxe zoals eerder deze week te zien was in Hilde Van Mieghems Als je eens wist, waarin een adoptiemama getuigde over de complexe en pijnlijke realiteit van adoptietrauma.

Wij kunnen alleen maar hopen dat Bekes opvolger het thema dat de levens van duizenden adoptiekinderen, wens- en adoptieouders rechtstreeks treft even hoog op de agenda zal houden. Dat we op het nieuwe kabinet met evenveel luisterbereidheid ontvangen zullen worden. En dat het reeds geleverde werk niet op de schop gaat.

Adieu, Wouter Beke. Dank voor uw moed, openheid en inzet.