Wie niet kiest voor het conventionele leven maar voor de eeuwige zwerftocht, zal vroeg of laat gestraft worden

Julie Cafmeyer is columnist.

In de Zuid-Koreaanse film Microhabitat (2017) van de regisseur Jeon Go-Woon volgen we de nomadische tocht van de 31-jarige Mi-so. Mi-so werkt als huishoudhulp, houdt van whisky drinken, sigaretten roken en haar lief. Wanneer haar huurbaas zegt dat de huur stijgt, kiest ze ervoor om haar huis te verlaten. Ze houdt liever geld over voor whisky en sigaretten dan dat ze een dak boven haar hoofd heeft. Ze wil liever tijd spenderen met haar geliefden dan zich te overwerken.

Mi-so logeert bij vrienden die elk op hun beurt compromissen sloten om het steeds duurdere leven in Seoul aan te kunnen. Een workaholic, een vrouw die rijk maar liefdeloos trouwde, een volwassen man die nog steeds bij zijn ouders woont. Mi-so luistert naar de problemen van haar vrienden, maakt hun huis schoon en bereidt heerlijke maaltijden. Omdat het hoofdpersonage niet vervalt in zelfmedelijden om haar eigen situatie, maar vrij kiest voor het leven dat zij wil leiden, ontstaat er een liefdevolle band met haar omgeving. Ze heeft en geeft tijd, in al haar zachtheid.

Maar er ontstaat ook spanning tussen haar en haar vrienden. Haar vriendin die rijk maar liefdeloos trouwde, houdt haar baby op de schoot in haar chique appartement en zegt: ‘It’s a suffering!’ Een Freudiaanse verspreking, ze corrigeert zichzelf snel en zegt: ‘It’s a blessing!’

Later in het gesprek ergert haar vriendin zich aan de vrijheid die Mi-so opeist. Ze zegt: ‘You are shameless, it’s pathetic that what you love the most is drinking and smoking.’

Het eerste wat je doet als je geen geld hebt voor een huis, is stoppen met roken en drinken. Een verantwoordelijke ziel spaart voor een beter leven.

Later in de film ontmoet Mi-so een jong meisje dat ongewenst zwanger is. Het meisje zegt dat ze te makkelijk was met mannen, dat ze hiervoor een prijs moest betalen. De scène toont hoe er nog steeds een angst rust op een vrouw die rebelse levenskeuzes maakt. Wie niet kiest voor het conventionele leven maar voor de eeuwige zwerftocht, zal vroeg of laat gestraft worden. Het is dat waar Mi-so zich tegen verzet. ‘What’s wrong with being easy?’ vraagt ze het jonge meisje dat toegaf aan haar lustgevoelens.

In een samenleving waar iedereen alleen maar harder werkt en meer compromissen sluit om het leven aan te kunnen, is het inspirerend om een personage te volgen dat al wat genot oplevert, weigert op te geven. Een vriend van me zei: “Je zou het kunnen afdoen als ijdel, een vrouw die whisky en sigaretten verkiest boven een huis. Maar het is allesbehalve dat. Je kijkt naar iemand die schaamteloos haar leven opeist. Ze maakt zichzelf niets wijs, gaat oprecht na wat goed voelt, en wat niet.” Dat is wat ons in leven houdt, het plezier dat we weigeren te laten.