ColumnMark Coenen
Wie mijn mening niet deelt, dondert maar op. Defriend, bitches!
Mark Coenen gaat op wandel met de week.
“Kunnen al die types die al weken preventief #nietmijnregering lopen te schreeuwen zichzelf ontvrienden, aub?”
Het is een wat rare, passief-agressieve vraag die ik deze week een paar keer tegenkwam op mijn sociale media.
Er kan opnieuw een kamp gekozen worden, blijkbaar. Na twee jaar sukkelen met een regering die als een ouwelijke conciërge het land openhield, is het weer tijd voor the full monty en die heeft weer echte voor- en tegenstanders.
Het nieuwe Skilt-en-vriend speelt zich in deze tijd af op Facebook: je moet Digitaal. Kleur. Bekennen. Wie mijn mening niet deelt, dondert maar op.
Defriend, bitches!
Dat is een goed teken voor de nieuwe federale ploeg, want als men zich begint te storen aan de tegenstander is de liefde voor de verse excellenties langzaam maar zeker aan het groeien.
Je voelt bij vele gouwgenoten een begin van trots op een regering die nog niets bewezen heeft maar die wel overloopt van de nobele bedoelingen.
Dat is alvast een groot verschil met het vorige gezelschap, dat in zijn discours en missie nooit veel verder dan dat ongeïnspireerde en eentonige ‘jobs, jobs, jobs’ is geraakt.
Een soort van drammerig nationaal uitzendbureau, constant in de wielen gereden door een slappe CD&V en het sukkelparcours van de N-VA, onder meer maar niet alleen op migratie.
Koud als een steen, trots tweetend hoeveel mensen er weer op een vliegtuig naar Soedan gezet waren.
Het heeft schandalig lang geduurd, maar uiteindelijk is er een nieuwe ploeg die het op zijn minst goed voor lijkt te hebben met allen die in België wonen.
Dat leid ik tenminste af uit de commentaren van iedereen die de regeringsverklaring van 300 bladzijden na een half dagje al volledig gelezen en geanalyseerd had: deze week hebben velen hun record snellezen scherper gesteld.
Je proeft de opluchting, er hangt een positieve spanning in de lucht.
Ik was vergeten hoe dat voelde.
De verovering van de Zestien door Alexander De Croo heeft daar veel mee te maken.
Na twee legislaturen van Franstalige premiers kan er weer krachtig in de eigen moerstaal gevloekt en gekijfd worden op de Belgische regeringsleider. De aandacht voor ’s mans reilen en zeilen zal door de Vlaamse pers dan ook exponentieel veel groter zijn dan voor dat van Michel of Di Rupo.
De Zestien is veel belangrijker dan het Errerahuis. De Vlaamse regering speelt in de Europa League, de federale in de Champions League.
Wat er ook gebeurt, of deze regering het land voortstuwt in de vaart der volkeren dan wel helemaal over de rand duwt: het is een historisch gezelschap. Voor het eerst in de Belgische politieke geschiedenis waren er evenveel vrouwen als mannen ministeriabel.
No small step for women, surely one giant leap for Belgium.
Wat er ook gebeurt: dat draaien ze nooit meer terug en nemen ze ons nooit meer af.
