Wie countert de groene apocalyps?

“Klimaatverandering is een ramp van een onderwerp. Ik zeg het maar gewoon eerlijk.” Met die zinnen begint het nieuwe klimaatboek van De Correspondent-journalist Jelmer Mommers. In ‘Hoe gaan we dit uitleggen’ schetst de Nederlander onze toekomst op een opwarmende planeet.

Mommers heeft gelijk: klimaatverandering is inderdaad een ramp van een onderwerp. Terwijl de nood om iets te doen alsmaar groter wordt, de wetenschap het erover eens is dat we dik in de problemen zitten, brokkelt het draagvlak voor een doeltreffend beleid steeds verder af. Ook in Vlaanderen. Ondanks het succes van de klimaatmarsen is het gevoel van vertwijfeling en bedreiging onder de bevolking heel groot. Misschien wel groter dan ooit.

Lees hier het interview met Jelmer Mommers: ‘Klimaatjongeren beseffen maar beter dat dit een strijd van lange adem is’

Wie het daar niet mee eens is, neemt er best even de verkiezingsresultaten van vorige week bij. Tegenover de slappe uitslag van Groen staat de wederopstanding van het Vlaams Belang. Die partij pleit niet alleen voor een migratiestop, ze wil ook een klimaatstop. Vliegtuigtickets mogen zeker niet duurder worden, de afschaffing van de salariswagens blijft taboe, de invoering van de kilometerheffing is onbespreekbaar. Het akkoord van Parijs? Een vodje papier.

Lichtzinnig

Hoe counter je het idee van de groene apocalyps? Volgens Mommers komt het erop aan om een “geloofwaardige en aantrekkelijke route” te vinden die ons uit de houdgreep van het status quo kan losmaken. Een verhaal dat niet alleen de bedreigingen van de klimaatverandering weergeeft, maar ook de grote economische kansen in de etalage zet. Zodat heel de bevolking, niet enkel de hoogopgeleide en rijke middenklasse, mee is.

Opnieuw heeft Mommers gelijk. Heel nieuw is die redenering echter niet. Het probleem is dat de politici die wel klimaatbeleid willen voeren er veel te weinig in slagen om dit te verpakken tot een appetijtelijk geheel. Geregeld blazen ze het wantrouwen zelf nog verder aan. Dat Groen daags voor de verkiezingen nog altijd geen antwoord had op de vraag hoe men de afschaffing van de salariswagens zou compenseren, getuigde van een hemeltergende lichtzinnigheid.

Uitdagingen

Ondertussen tikt de klok verder. Tegen 2030 verwacht de Europese Unie dat onze uitstoot met 35 procent daalt. Dat doel halen wordt een herculische taak. De uitstoot van schadelijke broeikasgassen in Vlaanderen neemt al jaren maar heel traag af. De transportsector is het grootste zorgenkind. De uitstoot van auto’s en vrachtwagens blijft torenhoog. Ook zijn veel huizen slecht geïsoleerd, met de vrijstaande villa’s en fermettes uit de jaren 60 op kop.

Er ligt enorm veel werk klaar, maar wie begint eraan? Of beter: wie begint eraan op een intelligente manier?