Weggaan doet je dochter pas als ze haar konijn een laatste kus heeft gegeven. Een moeder van 9 die haar kroost verlaat

Bart Eeckhout is journalist en oud-hoofdredacteur bij De Morgen en papa van John John (13) en Missy (9).

Over je scherm kijk je vanaf de keukentafel de woonkamer in. In de bijna volmaakte stilte van het verlaten huis waar je zit te werken, overvalt de Pompeï-vraag je: stel dat een reusachtige vulkaanuitbarsting stad en land verzwelgt en alleen jullie huis intact achterlaat, ingekapseld in een tombe van lava en stof. Wat zouden archeologen over tweeduizend jaar dan afleiden uit de opgraving van dit ene huis?

Zouden ze zich afvragen waarom de mens anno 2023 zichzelf thuis barricadeerde met een opstapeling van fietsen, steps en skateboards in een smalle gang? Zou de vulkaan uitbarsten op een dag dat jij de vaatwasmachine vult (en alles netjes geordend zit) of op een dag dat zij hem gevuld heeft? Of zouden ze uit een tafereel in de ligzetel besluiten dat de 21ste-eeuwse mens een goddelijke status toekent aan pluchen beestenfiguren?

Dat laatste zou, voor wat Missy betreft, niet eens gelogen zijn. Elke dag voor ze naar school vertrekt, legt ze haar lievelingsknuffel, een inmiddels kapotgestreeld konijn, onder een dekentje op de bank. Daar wordt het omringd door een speelgoedhond en nog een stel andere knuffels. “Dan kunnen ze samen spelen”, zegt ze. Weggaan doet ze pas als ze haar konijn een laatste kus heeft gegeven en iets als een schietgebedje heeft gepreveld. Een negen jaar oude moeder die haar kroost verlaat.

Het dagelijkse ritueel heeft iets religieus. Zoals de Romeinen in de tijd van Pompeï hun dag aanvatten met een offer en gebed voor het altaar van de huisgoden, zo kan je dochter het huis niet verlaten zonder een moment van bezinning voor zichzelf en haar meest intieme, dierbare bezit: een enkel nog met haken en ogen aan elkaar hangend, pluchen konijn.

Hier zouden antropologen nog wel een flinke kluif aan hebben, Pompeï of geen Pompeï. Hoe een jonge mens, die omzeggens nooit een kerk vanbinnen zag, toch uit zichzelf tot zo’n ritueel komt om de wereld daarbuiten de baas te kunnen. Net als bij de vroegere mens, is het moment met het knuffelkonijn haar manier om om te gaan met de onzekerheid van een dag en een leven dat nog moet beginnen. Zal de juf het ditmaal wel zien als ze haar vinger opsteekt? Zal ze haar lievelingsspel kunnen spelen met de vriendinnen? Zullen de kippenvingers op het schoolmenu even lekker zijn als die van de frituur?

Het zijn piepkleine angstjes die een grote, geleidelijke verandering symboliseren. Een almaar ruimere wereld opent zich voor haar, vol kansen en verlokkingen, maar ook vol risico’s en hindernissen. In die wereld is het knuffelkonijn onder het dekentje haar houvast, letterlijk.

Je dochter beseft het nog niet, maar dit wordt de mooiste tijd van haar leven. Want terwijl zij sakkert omdat ze nog niet alles mag, beleeft ze nu nog de jaren waarin ze niets moet.