We zullen nooit weten of Alinda haar grootoom en -tante vermoordde. Het is volstrekt onredelijk om 12 burgers hiermee te belasten

Douglas De Coninck is journalist bij deze krant.

In de assisenzaal in Leuven zit een man in het publiek al dagenlang snuivende geluiden te maken ter goedkeuring van elke getuige die iets naars zegt over Alinda V.d.C. Als de veertiger aangeeft dat ze zich niet precies meer kan herinneren waar ze was op maandag 9 december 1991, snuift de man extra hard.

Alinda V.d.C. wordt beschuldigd van de 29 jaar oude moord op haar grootoom Jules Bogaerts (81) en groottante Jeanne Jacobs (78) in Tienen. De daders probeerden hen te villen. De wetsdokter zei in z’n hele loopbaan nooit eerder zoveel gratuit geweld te hebben gezien.

In 2014 vroeg een speurder van de Leuvense moordsectie 50 vrouwen uit de omgeving van het vermoorde echtpaar om DNA. Hij zou dat laten vergelijken met het DNA dat een onbekende vrouwelijke dader achterliet op een bierglas op de plaats delict. Voor Alinda was het resultaat negatief. Ook van alle andere objecten in de woning, tot het koperen keteltje waarmee op de hoofden van Jules en Jeanne was geslagen toe, waren alle resultaten negatief.

Er is maar één belastend element, en dat is een jeansbroek die twee dagen na de moord op meer dan 2 kilometer van de plaats delict werd teruggevonden met bloedspatten van Jules op. Op die broek zit Alinda’s DNA. Na haar arrestatie dacht ze dat te kunnen verklaren met een verhaal over haar rare nonkel Guy, die haar een keer was komen ophalen in Deurne voor een bezoekje aan Jules en Jeanne en haar bij hem thuis wat kleren had doen passen, waaronder een jeansbroek van het merk Pepe. Dat verhaal lijkt nu een beetje te rammelen. Er is in elk geval niemand (meer) die het zou kunnen bevestigen.

Niemand lijkt vrede te kunnen nemen met de afweging dat het na 29 jaar misschien stomweg onmogelijk is om te achterhalen hoe dat DNA op die broek is gekomen. Nonkel Guy is allang dood, net als de poetsvrouw van Jules en Jeanne en alle andere getuigen. Alinda bezocht Jules en Jeanne als tiener drie keer per jaar. Er zijn duizenden mogelijke onschuldige verklaringen voor de DNA-sprong, maar de schuldvraag lijkt op dit proces gereduceerd tot: klopt dat verhaal van nonkel Guy of niet?

Over Alinda hoor je tijdens dit proces dat ze weleens “verhalen vertelt”, in haar jeugd drugs gebruikte en meerdere bedpartners had. Zo werd over vrouwen gedacht in 1991. Meerdere vriendjes? Dan ben je een hoer. Simpel. De meeste getuigen voegen daaraan toe: “Ik heb het natuurlijk ook maar van horen zeggen.” Twaalf willekeurig gelote burgers moeten nu op basis van dit soort wetenswaardigheden tot een oordeel komen. Vanuit Nederland wierp rechtspsycholoog Peter J. van Koppen een blik op de aanklacht. Hij mailt: “Men denkt dat DNA een soort absoluut bewijs vormt, met die waanzinnige zekerheidsscores. Men vergeet dat die scores gaan over het verband tussen het DNA van de verdachte en DNA op de plaats delict. En dat verplaatst de discussie naar de vraag wat dat nu betekent. Men zit als konijnen te kijken in de koplampen van het DNA.”

Wij weten het niet, of Alinda het heeft gedaan, en we gaan het ook niet weten. De elementen waarmee je tot een wetenschappelijk onderbouwde conclusie had kunnen komen, zijn er gewoon niet meer. Dit is de perfecte illustratie van wat de wetgever ooit bedoelde bij het vastleggen van verjaringstermijnen.

Klok teruggedraaid

De regering Michel I schafte de volksjury af na de veroordeling van Els Clottemans voor de parachutemoord. Doordat het grondwettelijk hof de klok weer terugdraaide en de volksjury opeens terug was van weggeweest, is de vertoning in Leuven nog veel discutabeler dan toen. Het risico op een rechterlijke dwaling, misschien doordat een van de juryleden aanklager Hans Van Espen een iets sympathiekere peer vindt dan de advocaten van Alinda, met hun Antwerpse accent, is gigantisch.

Bij Els Clottemans was de vraag: werd de parachute gesaboteerd of niet? Ofwel was er een dader, ofwel was er geen. Bij Alinda V.d.C. zet een veroordeling de cold case meer dan waarschijnlijk om in een perfecte moord. De werkelijke daders zullen hierna voor altijd op beide oren kunnen slapen. Het is volstrekt onredelijk om 12 gewone burgers hiermee te belasten. Met ook nog eens de camera’s van De rechtbank in elke hoek van de rechtszaal.

Dinsdag zei een als getuige opgeroepen vriendin van Alinda: “Ik zie écht niet in wat zij hier zit te doen.”

Waarop de aanklager: “U kan er toch van uitgaan dat ze hier niet zomaar zit?”

In de middeleeuwen zei men nog waar het op stond. Die vrouw daar, beste mensen, die ziet er wel aardig en lief uit, maar wij weten allemaal dat zij een heks is. Anders zou ze daar toch niet zitten?