We zien onze kinderen toch allemaal graag? En we doen toch allemaal ons stinkende best?

11 november. Wapenstilstand, maar ook nationale vrouwendag. Een ideale dag dus om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Want wordt het niet eens tijd dat de moederkippen verder kijken dan hun eigen ei en gezamenlijk spreken in plaats van eigengereid te kakelen? Wordt het niet eens tijd dat we die verwaarloosbare verschillen aan de kant zetten en kijken naar wat ons bindt? En wordt het niet eens tijd dat we dan met die ene, krachtige stem écht iets in beweging zetten?

Want wat we tot nu toe aan het doen zijn, lieve medemama's, helpt ons werkelijk geen centimeter vooruit. Elke kans die ons geboden wordt, elke mogelijkheid tot een constructief debat, laten we schieten omdat we zo verdomd druk bezig zijn met het halen van ons eigen kleine gelijk. WIJ de goeie mama's versus ZIJ de slechte mama's. En laat ons dat vooral lekker luid en heerlijk ongenuanceerd tegen elkaar uitschreeuwen. Leve het internet.

Nochtans kan het simpeler. Minder vermoeiend. Minder pijnlijk.
We zien onze kinderen toch allemaal graag? En we doen toch allemaal ons stinkende best?

Als het thema bijvoorbeeld borstvoeding is, gaat het heus niet over wie haar kind het langste aan de tiet houdt of hoe veel minder goed flessenmelk dan wel of niet zou zijn.

De essentie is dat als je voor borstvoeding kiest, het niet bepaald evident is om het goed te doen. Laat staan om er 2 jaar mee door te gaan, zoals de WHO blijkbaar voorschrijft.

Of als we het hebben over de work-life balance, is er geen enkele reden om de huismoeder en de carrièrevrouw lijnrecht tegenover mekaar te zetten.
Nee, dan moeten we praten over hoe het komt dat vrouwen (volgens het meest recente tijdsbestedingsonderzoek) nog altijd 6 uur minder vrije tijd per week hebben dan mannen. En dat ze 8 uur meer bezig zijn met het huishouden en nog eens anderhalf uur extra met de zorg voor de kinderen.

Tot slot zijn ook de koosnaampjes die we onze kinderen geven, allerminst van tel in de bigger picture. Jouw kleine monstertjes of bandietjes zijn echt niet meer of minder dan de little fuckers van Siska.

Wat er wél toe doet, is dat we durven praten. Wij, moeders onderling. Over de schoonheid van het ouderschap uiteraard, maar net zo goed over de minder evidente momenten. Omdat het oplucht én omdat we zo misschien tot geniale ideeën komen. Wij samen.

Komaan dames, who joins the sisterhood of motherhood? Wie trekt er mee aan de mouwen van Maggie en Jo? In vredestijd kan er zo veel meer.