We vervoeren water over water en houden zo de zeespiegel in toom. Geniaal!

Elke dinsdag en donderdag schrijft Ann De Craemer over de kleine en grote dingen des levens die haar beroeren.

Begin deze week meldde de krant dat Groenland smeltwater wil gaan exporteren. Door de klimaatverandering werd tussen 2012 en 2017 zo’n 239 miljard ton ijs in water omgezet: een hoeveelheid die mijn bevattingsvermogen vele malen te boven gaat, want nauwelijks te vergelijken met pakken suiker of gezinspotten verf.

Toch is het niet de hoeveelheid die me trof, maar de inhoudelijke naargeestigheid van de mededeling: terwijl je land onder je voeten wegsijpelt, een kans zien om dat alweer te gelde te maken. “Wij bieden het zuiverste water aan”, liet de minister van Energie trots weten. Aangezien Groenland een eiland is, stel je je meteen voor hoe een en ander in zijn werk moet gaan. De meest evidente manier om dat zuivere water naar bijvoorbeeld Namibië te transporteren, is per boot. Geniaal! We vervoeren water over water en houden zo de zeespiegel in toom. Groenlands initiatief heeft de schijn van slimheid en ondernemerschap terwijl het stinkt naar grafdelverij en stupiditeit: een schip gevuld met smeltwater, dat op bunkerolie naar de andere kant van de wereld stoomt om daar de droogte te verhelpen. Een stap verder en we laten rijke landen – neem Zwitserland – écht geld betalen om Groenlands water via sneeuwkanonnen over de smeltende gletsjers te poederen en het afstromend overschot per watervliegtuig naar India te sturen.

Ik duizel van de cirkelredeneringen die de verkoop van smeltwater inhoudt. Het doet denken aan het typetje van Kees van Kooten, dat zich afvraagt hoe het kan dat er melkpoeder naar hongergebieden wordt verzonden, terwijl nog niemand op het idee kwam om bij droogte gewoon waterpoeder te sturen. Kan het dat groen lachen hetzelfde is als tranenvrij wenen?