We leven in een tijd waarin we denken dat op een terras zitten al bevrijdend is

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

De geallieerden zijn vervangen door de gevaccineerden: hoe sneller zij ­landen, hoe sneller de riem losser kan om ongeveer weer te doen zoals ­vroeger maar toch niet helemaal en hoogstwaarschijnlijk nooit meer helemaal zoals vroeger.

Zouden wij honger lijden om elk jaar een spuitje meer?

Wij in het Westen niet en wat ze in Brazilië en India doen is onze zaak niet, zo bijziend zijn we wel.

We leven in een tijd waarin we denken dat op een terras zitten al bevrijdend is. Het is ver gekomen.

Antropologen van de toekomst lachen zich nu al een breuk en een ongeluk ­tegelijk.

U zult zien: we willen wat we niet hebben en als we het hebben interesseert het ons niet meer.

Terras of niet.

Ondertussen werpen na de dokters de spindoctors zich op de fragiele timing van de opening der feestelijkheden. Stel je voor dat de bevrijding toevallig samenvalt met de strijddag van de ­partij? Hoe mooi zou dat niet zijn en hoeveel gratis reclame zou dat niet opleveren?

Eerst mikten de socialisten op 1 mei, daarna werd door anderen 8 mei voorgesteld: in een gewoon jaar al symbolische dagen, nu helemaal.

Even kwam het ACV zich moeien, toen ze wat voortvarend Rerum ­novarum tot Rerum terrasarum wilden uitroepen. Maar nu blijkt dat een loonsverhoging van 0,4 procent er niet in zit maar een prijsverhoging van het bier met 10 procent wél, liet men dat idee al snel varen.

Wouter Beke wilde vervolgens liever Pinksteren kronen tot dag der terrasdagen, om te accentueren dat ook de katholieken hierover blijvend in overleg waren gebleven.

Het past allemaal in de tactiek om de burger blij te maken met een dooie mus, want in juni zijn er geen officiële feestdagen, dus de volgende die men kan gebruiken is pas 11 juli.

En 21 juli gaat de Vlaamse regering niet willen, dus denk ik dat ze de opening van de terrassen tot 1 november gaan uitstellen. Minimaal. Dan is het te koud en te guur om buiten te zitten, waardoor we weer wat tijd kopen.

Reculer pour mieux vacciner.

Ik schat dat we tegen kerst 2021 zijn waar we moeten zijn. Of dat op een terras is, laat ik in het midden.

Eén terras met dure pintjes en pinda­noten die naar pis stinken, en die hele hype is voorbij.

Ooit deed ik een terrasje aan de dom van Firenze en was voor twee koffies en twee lauwe cola’s 1.000 frank kwijt: dom, inderdaad.

Het gebeurde lang geleden, toen 1.000 frank nog veel geld was, maar het heeft mij wel getekend. Terwijl je dezer dagen voor 25 euro één koffie en één lauwe cola krijgt op eender welk terras.

Ik vertrouw die stoethaspels voor geen haar.

En weet u al wat u gaat zeggen op zo’n terras?

Dat gaat daar vol zitten met vreemden en we hebben al een jaar lang niks meer tegen vreemden gezegd.

Pijnlijke stilte.

Pinda’s eten en wat rondkijken.

Na twee ongemakkelijke pintjes is ons geld op en slenteren we naar huis.