Wat u moet weten over berichtgeving rond Olympische Spelen is dat in de aanloop áltijd rampberichten opduiken

Hans Vandeweghe is sportjournalist bij De Morgen.

Een van de vele nadelen van dit vak is dat mensen rondom jou denken dat je overal een antwoord op hebt. Een afgeleid nadeel of een nevenschade daarvan is dat je dat ook op den duur gaat geloven. Ik mag mijn neus niet buiten het venster steken of daar zijn de vragen. Steekt omgekeerd iemand een neus door mijn venster, idem.

Zoals over de Giro: goh, die Remco Evenepoel met zijn dikke nek, wat denk je daarvan, staat die weer eventjes met beide voeten op de grond zeg?

Mijn antwoord: “Jaja, maar zo dik is die nek van hem ook niet en toevallig heeft hij wel heel veel talent, maar we hebben ons allemaal een beetje verkeken – hij en zijn ploeg niet het minst – op zo’n eerste grote ronde. Het komt wel goed met hem. Ooit wint hij die Giro.”

Of over de Champions League-finale: wat denk je, Chelsea of Manchester City?

Mijn antwoord (hier moet ik opletten want eigenlijk wil ik antwoorden dat het mij geen zak interesseert): “Ja, het zou mooi zijn voor onze Kevin om de beker met de grote oren te winnen. Meestal supporter ik voor de minst onsympathieke ploeg, maar kiezen tussen een vertrouweling van Poetin en een oliesjeik, dat is kiezen tussen de pest en de cholera. Doe dan toch maar City, maar het zal erop aankomen wie de meeste jus in de benen heeft en de slag om het middenveld wint.” Dat soort antwoorden is ook herbruikbaar in hoofde van je gesprekspartner die daarna bij zijn vrienden de slimme kan uithangen.

Euro 2021 is ook populair in de vragenronde: en, wat denk je, gaan we dat winnen? Ik dacht het niet, toch?

Mijn antwoord (ook hier is het een beetje op eieren lopen): “Deze generatie loopt op haar laatste benen en het zou mooi zijn, maar de traditie is dat soort ploegen niet gunstig gezind. Er zijn wel veel vraagtekens, maar als ze er een paar België-Braziliës uitpuren zoals destijds in Kazan zie ik het wel gebeuren.” Waarna je dan moet uitleggen dat op de World Cup van 2018 die wedstrijd tegen alle logica en statistieken in werd gewonnen – alleen inzake overtredingen wonnen de Belgen het pleit – en dat eigenlijk ook die achtste finale tegen Japan met een gelukje werd gewonnen.

Maar de helft van de vragen gaat over de Olympische Spelen. De vraag die steeds terugkomt: en, wat denk je, zal het doorgaan?

Mijn antwoord: “Ja.” Maar daar zeg ik meteen bij dat ik dat ook vorig jaar dacht. Ik was nog maar net op het Internationaal Olympisch Comité in audiëntie ontvangen en dacht dat ik een klare kijk op de zaak had. Niet dus.

Nu denk ik dat het wel doorgaat, tenzij er ineens een superdodelijke Okinawa-variant opduikt waarop mijn Pfizer-vaccin – 31 mei en 5 juli zegt het e-ticket aan mijn magnetische bord – geen antwoord heeft. Dan denk ik dat ze afgelasten. En als zij niet afgelasten, gelast ik mijzelf af.

Wat u moet weten over Covid-19 en Japan is dat ze een atypisch verloop hebben gekend van de pandemie. Ze hadden het al heel snel te pakken, maar panisch als ze daar zijn voor virussen groot en klein hielden ze het behoorlijk onder controle. Tot rond de jaarwisseling en toen hadden ze een week lang gemiddeld 6.374 gevallen per dag. Is dat veel? Welnu, de Japanners zijn met 126 miljoen. Ons record voor 11 miljoen was rond 27 maart: 5.446 nieuwe gevallen. Op hun top hadden ze er dus tien keer minder dan wij.

Wat u moet weten over berichtgeving rond Olympische Spelen is dat in de aanloop altijd weer rampberichten opduiken. Nu is ook een krant – die tegen de regering is, dat moet er toch even bij – op de kar van de afgelasters gesprongen en dat wordt dan gebracht als groot nieuws. Enkele dagen eerder, toen nog meer gevallen werden gemeld, zat wel al publiek bij voetbalwedstrijden en toen Thomas Vermaelen scoorde vielen ze – mondmaskers onder de kin – in elkaars armen. Als dat kan, zullen hyperbeveiligde Spelen met dagelijkse testen ook wel kunnen.

Waar zeuren ze dan over in Japan, waar het de laatste twee weken steil bergaf gaat met de cijfers en ze nog op twee derde van de piek van hun tweede golf zitten? Welja, dat is dus een van de vragen waar we hier mee zitten. Wat we als buitenlanders wel kunnen verwachten is xenofobie in de letterlijke betekenis, maar wie al eens in Japan was weet wat dat betekent.

Angstige mensen die met een wijde boog om niet-Japanners heen lopen, geen oogcontact, nooit een antwoord geven op een vraag. Openbaar vervoer en andere openbare plaatsen zouden veertien dagen no-gozones worden. Ze doen maar. Ik weet uit ervaring dat je met een beetje westerse assertiviteit en flair wel een eind komt. Ik denk ook aan bedrukte T-shirts met daarop ‘Fully vaccinated by Pfizer’. Vooraan in het Japans en op de rug in het Engels.