Wat proper genegeerd wordt, zijn de uitwerpselen van de astronauten op de maan

Jean-Paul Mulders onderzoekt alles wat u bij de hersenkwabben kan grijpen.

Er zijn van die films waaraan je telkens weer blijft plakken, zelfs als je ze al vijf keer gezien hebt. The Green Mile is voor mij zo’n film, evenals Der Untergang, No Country for Old Men en Apollo 13. Dus zat ik deze week voor de zoveelste keer met ingehouden adem te kijken hoe Tom Hanks en zijn kompanen door het oog van de naald kropen en de weg naar de blauwe planeet terugvonden. Een van mijn favoriete scènes is die waar technici op de grond moeten uitzoeken hoe je een vierkante filter kunt doen matchen met een ronde, enkel met onderdelen aan boord van de ruimtecapsule. Ik hou van ingewikkelde puzzels, vooral als ik ze zelf niet moet oplossen.

Terwijl ik naar zo’n film kijk, googel ik – dat soort nerd ben ik wel – hoe koud het is in de ruimte en hoe het er ruikt. Astronauten die na een ruimtewandeling hun pak uittrekken, beweren dat er een metalige geur van af slaat die doet denken aan smeltend soldeersel. De maan schijnt dan weer naar buskruit te ruiken. Je zou hopen dat het universum een vriendelijker geur uitademt, om te compenseren dat het hier beneden geen rozengeur en maneschijn is.

De vlag die de Amerikanen op de maan hebben geplant, blijkt inmiddels verbleekt en roemloos op de grond gevallen. Astronaut Buzz Aldrin zag hoe ze werd omvergeblazen toen hij samen met Neil Armstrong weer opsteeg van het maanoppervlak. Gelukkig had het ding de NASA maar 5,50 dollar gekost.

Wat ook proper genegeerd wordt, zijn de uitwerpselen die de astronauten ter plaatse hebben achtergelaten. Sommige wetenschappers pleiten ervoor die te gaan oppikken, om het gedrag van bacteriën te bestuderen bij lage zwaartekracht. Er was op de maan ook ruimte voor seksistische grapjes. Collega’s van het reserveteam smokkelden stiekem foto’s van halfnaakte playmates in de instructieboekjes die de astronauten op de pols van hun ruimtepak droegen. De maanlandingen stonden stijf van het testosteron. Het geeft een raar gevoel erachter te komen dat de helden van je jeugd de humor van puistige pubers hadden.

Ik vind het soms wat geforceerd als vrouwen een halve eeuw na datum de helden­daden van mannelijke voorgangers nog eens dunnetjes mogen overdoen. Maar ik zie mijn dochters liever astronaut worden dan playmate. Daarom ben ik blij dat er binnenkort een mens die menstrueert op de maan kan rondhuppelen. Een ‘persoon van kleur’ ook trouwens, ­zoals dat zuinig wordt omschreven. Dat mogen we ­verwachten van het Artemisprogramma, waarvan de ­eerste missie woensdag gelanceerd is na wat getalm. ‘We rise together’, klonk het bij de lift-off. ‘Back to the moon and beyond’.’

Dichter bij de grond, en los van dat alles, gaf het mij deze week een prettig gevoel te vernemen dat ze in Rupelmonde een Zoete Moederstraat hebben.