Wat mij in leven houdt, zijn uitdagingen, prikkelingen, moeilijkheden en schijnbaar onhaalbare dromen

Hilde Van Mieghem neemt de tijd voor een gloedvolle kijk achter de schermen van haar leven.

“Na bijna 67 jaar mag ik me stilaan een ervaringsdeskundige noemen wat het fenomeen ‘mens’ betreft en mijn conclusie is deze: mensen willen eigenlijk heel eenvoudige dingen: wat rondslenteren met vrienden/kennissen/familie, een ijsje eten, wat kletsen, iets kopen, iets eten, wat lummelen, iets drinken, een onnozele grap vertellen, er al dan niet om lachen... Wereldleiders en -leidsters zouden daar wat meer rekening mee moeten houden...” Dat bericht las ik vanmorgen op Facebook. De post was van een schrijfster dan nog.

Alles in mij kwam er onmiddellijk tegen in opstand. Mochten mijn dagen daaruit bestaan, ik werd gek. Wat mij in leven houdt, zijn uitdagingen, prikkelingen, te overwinnen moeilijkheden en schijnbaar onhaalbare dromen. Dat is bij wel meer mensen zo, vermoed ik.

Kijk om je heen: de wetenschap, de medische ontwikkeling, architectuur: kathedralen, moskeeën, tempels, piramides, musea, het nieuwe havenhuis van de Brits-­Irakese architecte Zaha Hadid. De beeldende kunst, muziek, de bibliotheken die uitpuilen van wat mensen neerschreven.

Zoals het prachtige boek Babel & Singer van Koen ­Tinel dat ik net kocht en in één ruk uitlas, waardoor ik veel te laat insliep. De satellieten in de ruimte, de Brieven aan Milena van Kafka, het bestaan van Facebook zelf.

Er is zoveel wat mensen verwezenlijkten in hun korte leven dat de tijd overwon. Meteen zie ik weer De wagenmenner van Delphi voor me, die ik voor het eerst in de groene bronzen ogen keek toen ik nog een puber was en aan de grond genageld bleef staan door de kracht die het beeld uitstraalde. Of de koningsgraven in Luxor. Ik hoor de verhalen die mijn vader vertelde over de Egyptische farao’s nog altijd.

De fenomenale schoonheid tientallen jaren later toen ik voor het eerst tegenover de David van Michelangelo stond in Firenze en de tranen van ontroering om zoveel perfectie over mijn wangen rolden.

Ik herinner me hoe ik als kind alle talen wilde leren, tien instrumenten wilde kunnen bespelen, astrofysicus worden leek me ook uitermate spannend en ik verslond boeken waarvan ik het eerste woord niet begreep maar dat hield de belofte in van zoveel wonderlijks dat ik wél zou begrijpen op een dag.

Domweg lummelen is wat een mens het liefste wil en daar moeten wereldleiders wat meer rekening mee houden? Echt?

Nieuwsgierigheid is een dwingende eigenschap van de mens, het sublimeren van de werkelijkheid en de dood willen overwinnen ook. De mens heeft heel andere ambities dan een ijsje likken of een onnozele grap vertellen. En luieren heeft maar één doel: op adem komen om daarna met dubbel zoveel kracht weer in het diepe te springen, en iets te realiseren, hoe klein of groot ook.

Lummelen doen we wel als we dood zijn.