Wat Karel Sabbe heeft bewezen in de bossen van Tennessee verdient tegelijk bewondering en verdoving

Frederik De Backer is columnist.

Ons land heeft er een gek bij, en dat bedoel ik niet negatief, maar nu ook weer niet zó positief. Wat ultraloper Karel Sabbe vorige week heeft bewezen in de bossen van Tennessee verdient tegelijk bewondering en verdoving, gevolgd door een dwangbuis, op haar beurt gevolgd door een isoleercel. Vijf marathons in zestig ijzige uren, om en bij de 20.000 hoogtemeters, ruim twee keer de Mount Everest zoals daar overal meteen achteraan valt te lezen: bovenmenselijk, zonder meer. Maar ik prefereer mijn mensen menselijk.

Ik ben het soort zeurneus dat iedereen bij alles wat hij of zij doet de vraag stelt wat het nut ervan is. Als ik in iets de bovenmenselijkheid benader, dan wel daarin. Had Karel Sabbe geen zestig uur aan een stuk marathons gelopen, maar bijvoorbeeld zestig uur lang bosbranden geblust of in die tijd een Siamese tweeling met succes van elkaar gescheiden, dan was mijn bewondering groter geweest – gesteld, natuurlijk, dat die tweeling daartoe de toestemming had gegeven, anders had ik Sabbe vijf marathons op de loop voor het gerecht toegewenst.

Ik heb hetzelfde met mensen die 150 kilogram kunnen tillen. Straf – en nu? Loop je vanaf nu zónder kar door de Ikea? Ik heb vrienden die marathons lopen, ik ken zelfs een ultraloper; allemaal hebben ze een auto. Lopen doen ze voor de uitdaging. Alsof je aan het leven blijven vastklampen nog niet uitdagend genoeg is.

Nu goed, ze doen maar. Iedereen moet aan iets kapotgaan. Wat me stoort aan deze Barkley Marathons, zoals Sabbes calvarietocht heet, is het gelul. Slechts veertig lopers mogen deelnemen, na te zijn geselecteerd op basis van een door hen geschreven essay. Ze weten niet wanneer ze aan de wedstrijd beginnen: daarvoor blaast de organisator, een zonderling met een muts, tussen middernacht en de volgende middag op een schelp, een uur later steekt hij een sigaret op, en dat is dan het eigenlijke startsein. Geen wegen, zelfs geen wegwijzers; de lopers lopen van boek naar boek, veertien in totaal, waaruit ze de pagina met hun startnummers moeten scheuren, ten bewijze van hun passage aldaar. Pas een dag op voorhand krijgen ze een kaart te zien.

’s Werelds idiootste escaperoom.

De limieten opzoeken… Tot je ze een keer vindt. Tot je ergens tussen kilometers honderdvijftig en honderdzestig neerzijgt en je naasten troost moeten putten uit het idee dat het tenminste is gebeurd terwijl je deed waar je van hield. Tot jouw uitdaging de hunne wordt.

Och foert, ik snap het wél. Ieder loopt zijn eigen lot achterna. De ene scheidt Siamese tweelingen, de andere wacht op een schelp en een saf, een derde kan geen driehonderd meter aan één stuk meer rennen en schrijft dan maar kribbige columnpjes. Wat is daarvan het nut?