Wat als we zouden weten wanneer ons leven op de helft is?

Omdat alles voorlopig is, doen we zo hard ons stinkende best: het is het geheim van een zinvol leven.

Wie nooit doodgaat, heeft na verloop van tijd tijd te veel: de ellende is eindeloos en niet te overzien.

Net zoals de idee van een eeuwig leven ná de dood bij mij taferelen van een geestdodende en gekmakende saaiheid oproepen.

Het is zoals Goethe al zei, zij het in het Duits: in de beperking toont zich pas de meester.

Hoe oud een mens wordt, hangt volgens de geriaters van vier factoren af: bouw, onderhoud, gebruik en toeval.

Van die vier heb je er zelf maar twee, en dan nog maar gedeeltelijk, in de hand: hoe je leeft en hoe je je lichaam afjakkert.

Ook die factoren worden beïnvloed door de tijd en de plaats en de omstandigheden waarin je leeft.

Arme mensen sterven sneller. Zwarte mensen worden sneller doodgeschoten, zeker in Amerika.

Of je sterke genen hebt dan wel door een dronkeman op jonge leeftijd van de straat wordt gemaaid zijn omstandigheden die we niet kunnen beïnvloeden.

Iemand die sterft op zijn 98ste, zoals deze week de legendarische piloot Chuck Yeager, heeft geluk gehad met de vier factoren. Sterk DNA, gezond geleefd en geen tegenliggers bij het doorbreken van de geluidsmuur zorgden voor een lang en naar verluidt gelukkig leven.

Anderen hebben minder geluk.

Paolo Rossi, de gracieuze Italiaanse spits die op het WK van 1982 de beste Braziliaanse ploeg aller tijden met een treiterige hattrick naar huis trapte, stierf deze week op zijn 64ste.

Niet jong, niet oud: vlees noch vis.

Maar wat een traptechniek.

Veertig jaar geleden deze week werd John Lennon door een malloot vermoord, zeventien jaar daarvoor de toenmalige Amerikaanse president Kennedy, ook door een malloot. Lennon werd 40, JFK 45.

In de bespreking van een nieuwe biografie van Kennedy in The Times stelt de recensent terecht dat JFK maar een half leven leefde. Toen hij 25 was en afzwaaide uit het leger, had hij nog maar twintig jaar te leven.

Ik deel de verbazing van dat besef.

Toen ‘Love Me Do’, de eerste single van The Beatles, uitkwam had Lennon geen twintig jaar meer te leven.

Stijn Meuris, die van de eindejaarsconference en van Noordkaap en van Willy, vertelde mij ooit het geniale idee voor een film die hij nog niet gemaakt heeft.

Wat als we zouden weten wanneer ons leven op de helft is?

Dat je die ochtend wakker wordt en er een belletje klinkt dat aangeeft dat het van dan af niet meer optellen maar aftellen is?

Weten dat het leven eindig is, is één, maar halverwege weten op exact welke dag het stopt is iets anders.

Alleen maar daaraan denken is geestverruimend en vermoeiend en zinloos tegelijk.

Wie weet zou Lennon dan in een klooster gegaan zijn en zouden we na ‘A Hard Day’s Night’ nooit meer van hem gehoord hebben.

Of zou hij op zijn 40ste een geweldige oude zaag geweest zijn.