Wanneer mensen het gevoel hebben dat ze niets meer te verliezen hebben, is stuurloze woede het logische resultaat

Wanhoop heeft een ongelooflijk vermogen om verwoesting te zaaien. Het is buitengewoon gevaarlijk te denken dat onderdrukking en pijn zonder gevolgen zullen blijven, dat het slachtoffer ze lijdzaam zal ondergaan en de wonde zal verdwijnen.

Nee, wonden blijven en gaan etteren, zeker als niet de minste inspanning wordt gedaan om het systeem te verbeteren en het slachtoffer hoop op gerechtigheid te geven. Zo ontstaat wanhoop, smeulend onder de oppervlakte, wanhoop die groeit en groeit tot hij ontploft.

Nu na de moord op George Floyd door de politie van Minneapolis protesten en rellen het land overspoelen, wordt nog maar eens duidelijk dat Amerika die les niet heeft geleerd. De protesten gaan niet noodzakelijk op de eerste plaats over Floyd, wel over de wreedheid en de brutaliteit waar deze zaak symbool voor staat, het bijna ongecontroleerde vermogen van de staat om ongestraft zwarten te onderdrukken en te doden.

Deze woede is het gevolg van een gevoel van machteloosheid, van achtervolgd worden, opgejaagd, vernederd en ontmenselijkt. Het is woede over het gevoel dat dezelfde taferelen zich blijven herhalen tot mensen zich uitgeput en leeggeperst voelen. Het is woede over het gevoel dat de macht op elk niveau – van de individuele agent tot de lokale, de staats- en federale overheid – stokdoof is voor de roep om fundamentele verandering, gelijke rechten volgens de wet en gelijke behandeling door de wet.

Wanneer mensen het gevoel hebben dat ze hulpeloos zijn, dat ze niets meer te verliezen hebben, dat hun leven al in de weegschaal ligt, is stuurloze woede het logische resultaat. Verwoest hun vooruitzichten en zij zullen je bezit verwoesten.

Onze koppige weigering om de problemen van de sociale rechtvaardigheid en het politiegeweld aan te pakken, verandert een generatie die het gevoel heeft dat ze geen gehoor en respect krijgt in radeloze extremisten.

We kunnen het geweld dat soms met de protesten gepaard gaat betreuren, maar we horen ook te erkennen dat moeten leven in een wereld waar je voelt dat je leven voortdurend in gevaar is omdat je de verkeerde kleur hebt, eveneens een vorm van geweld is.

Het is een dagelijks, alomtegenwoordig, knagend geweld. Het is een geweld dat een volwassen man doet verstijven wanneer hij politie ziet, zelfs als hem niets te verwijten valt. Het is een geweld dat moeders doet bidden om de veilige terugkeer van hun kinderen wanneer die te lang wegblijven. Het is een geweld dat kinderen ertoe aanzet het telefoonnummer van een ouder op hun arm te schrijven als ze voelen dat er heibel komt – je weet maar nooit. Dat alles is geweld.

Amerika heeft niet het monopolie van dit soort geweld, maar het reageert er helaas het felst op. Dan letten de mensen op, dan worden de oren gespitst, dan komen de nieuwsploegen.

De burgerrechtenbeweging van de jaren ’60 was geweldloos maar werd regelmatig op geweld onthaald, en dat leidde tot verandering. De Civil Rights Act van 1964 kwam er toen de televisie het geweld tegen de betogers uitzond, na de bomaanslag in Birmingham, Alabama, die vier kleine meisjes het leven kostte, na de moord op Medgar Evers in 1963. De Civil Rights Act van 1968 volgde op de moord op Martin Luther King en de rellen die het land toen teisterden.

In Amerika lijkt geen enkele vorm van protest efficiënt in de strijd om meer rechtvaardigheid. Het publiek en de macht lijken de status quo te willen bestendigen. Ze willen stabiliteit en passiviteit. Ze willen gehoorzaamheid. Ze willen dat je in stilte lijdt. Maar dat zal niet gebeuren.

De mensen die nu brand stichten en plunderen, nemen ironisch genoeg deel aan een oude Amerikaanse traditie. Dit land heeft altijd een zucht naar verwoesting gekend, een onverzadigbare bloeddorst die het liever vergeet.

Amerikaans geweld is geleerd geweld. Blanke mensen hebben eeuwenlang gemoord en verwoest en vaak was hun woede tegen zwarte mensen en indianen gericht, om te stelen of te verwoesten, hun furie de vrije loop te laten, hun superioriteit te bewijzen, terreur te zaaien, aan de macht te blijven.

In Tulsa, Oklahoma, werd 99 jaar geleden een complete welvarende zwarte wijk door een blanke meute afgebrand en kwamen bijna 300 mensen om het leven.

Blanke rellen hadden vaak zwarte mensen als doelwit, terwijl zwarte mensen in opstand komen om tegen onrecht te protesteren. In beide gevallen is racisme de grondoorzaak. We hebben het probleem niet bij de wortel aangepakt. Dat wreekt zich nu.

© 2020 The New York Times Company