Waarom zou het per se zonde zijn om iemand die ooit je partner was nooit meer te spreken?

Onlangs kwam ik toevallig een ex tegen, mijn eerste ex. Voor het eerst in dertien jaar sloegen we een praatje. De sfeer was gemoedelijk, grappig zelfs. Nochtans had ik me, als ik het me goed herinner, destijds nogal onhandig van hem ontdaan. Nee, echt netjes was mijn beëindiging van onze verhouding niet geweest. Gelukkig was hij galant genoeg om er niets van te zeggen. Ach ja, we waren destijds aanmodderende tieners geweest. Niet dat we vandaag de zompige oevers van het relationele moeras volledig ontstegen zijn, maar we zijn wel een aantal leerzame, zij het ook ontnuchterende ervaringen rijker.

Ook de daaropvolgende ex was onverwachts opnieuw in mijn leven verschenen. De verwende bourgeoisietelg van weleer had zich ontpopt tot een verlicht soul searcher. Tegenwoordig volgen we al eens een yogales samen.

Met mijn laatste ex daarentegen lukt het vooralsnog niet om op goede voet te staan. Misschien moeten er nog meer jaren verstrijken, of misschien zijn sommige breuken gewoon te pijnlijk om helemaal van te herstellen. Toch heeft het lang geduurd voor ik die radiostilte kon aanvaarden. Ik meende dat het een moreel deficit, een karaktertekort van mijn kant betrof. Ondertussen denk ik daar anders over, want waarom zou het per se zonde zijn om iemand die ooit je partner was nooit meer te spreken? Zou het niet kunnen dat zo’n bewuste negatie van elkaars bestaan eerder duidt op een allesverpletterende betekenis dan op het gebrek eraan?

“Jij was mijn alles, en nu heb ik niets”, verzuchtte een voormalige geliefde in die eerste, redeloze maanden na de ontbinding. ­Enkele weken later had hij een nieuw lief. Toch geloof ik best dat zijn woorden op het moment van uitspraak oprecht waren, of dat hij dat alleszins dacht. Ook ik heb namelijk al gelijkaardige groot­spraak gepleegd om vervolgens veel sneller dan verwacht op een ander verliefd te worden.

Minnaars bezitten, om wijlen filosofe Patricia De Martelaere te parafraseren, een passioneel soort onverschilligheid. Die stelt hen in staat om zich vast te klampen aan de liefde, vurig gelovend dat hun geliefde uniek is, terwijl ze diep vanbinnen wel weten dat alles losschiet. Het is eerder een kwestie van toeval dan voorbestemming dat net deze geliefde en geen andere in ons bed ligt. Maar die gedachte is zo gekmakend dat we ze liever niet toelaten.

Wie weet is dat uiteindelijk nog wel het meest deprimerende aan elke liefdesbreuk die niet de eerste is: de herinnering aan de herhaling, het besef alles nog een keer van A tot Z over te moeten doen. Hoewel je jezelf bij de volgende geliefde natuurlijk moet voorhouden dat er ditmaal geen Z meer komt. Anders ben je bij voorbaat verloren.

Bij wijze van bezwering hebben mijn huidige partner en ik nog voor het begin van onze relatie uitvoerig onze breuken verhaald; zo eerlijk mogelijk al onze fouten en andere begane narigheden aan elkaar beschreven. Of het ons zal beschermen tegen die vermaledijde verbanning naar het schaduwrijke exendom valt onmogelijk te voorspellen. Toch geloof ik er geestdriftig in.