Waarom supporteren jongeren van de derde generatie zo hevig voor de Marokkaanse nationale ploeg?

“België of Marokko, voor wie supporter jij?” Het was een vraag die me overal achtervolgde in aanloop naar de wedstrijd op het WK voetbal in Qatar. Van familie, vrienden, collega’s op het werk, op sociale media en journalisten die stukjes schreven over de wedstrijd.

Een vraag van groot belang voor de natie, zo bleek. Mijn antwoord was nooit echt bevredigend: “Ik supporter voor de winnaar.” Ik ben in deze kwestie zo’n schaamteloze opportunist dat ik spontaan een lidkaart toegestuurd kreeg van Open Vld.

Deze voetbalwedstrijd was even een zaak van staatsbelang. Niet alleen omdat de wedstrijd tegen Marokko de geschiedenisboeken inging als het absolute dieptepunt van onze Belgische gouden generatie, maar vooral: achteraf braken er rellen uit in Brussel en liep het ook uit de hand in Antwerpen. De gelegenheid om de sluizen van het racisme te openen en lekker vintage haat te zaaien over Marokkanen alsof het de jaren tachtig waren. Met het verschil dat racisten vandaag gepamperd worden en politieke partijen op bibberende benen en met trillende stem het racisme flauw veroordelen.

Voor Vlaams Belang waren niet enkel de rellen het probleem. Er is volgens hen meer aan de hand. Ook de feestvierders met Marokkaanse vlaggen die de overwinning vierden zonder iemand te hinderen zijn een onderdeel van het probleem. “Waar is hun loyaliteit? Waarom supporteren ze niet voor België, het land waarin ze opgroeiden, studeren en werken? Als ze het hier niet leuk vinden pakken ze maar hun BMW naar Marokko.”

Tja, waarom supporteren jongeren van de derde generatie, onder wie ik vanavond, zo hevig voor de Marokkaanse nationale ploeg? Eenvoudig antwoord: emotie.

Er is niets rationeels aan voetbal. Twee teams trekken een plunje aan om een spel te spelen. Maar omdat er een embleem van een natie op het shirt genaaid is, krijgt de wedstrijd zo’n zware politieke lading alsof het gaat om een internationaal conflict waarin alle belangen van de natie op het spel staan. Plak er een vlag op en mensen onttrekken hun identiteit aan de groep die de vlag representeert. En wat representeert de Marokkaanse vlag voor de Marokkaanse diaspora? Zomervakantie, familie, warmte, lekker eten, mooie stranden, rijke cultuur, gastvrijheid. Een romantisch en dromerig beeld van een land waar ze niet wonen of leven, maar wel zien als het verloren land dat hun ouders achterlieten voor Europa.

Wat representeert de Belgische vlag voor deze groep mensen? Werk, school, rekeningen, belastingen, koude en vaak ook de onmiskenbare realiteit van racisme en discriminatie. België is zakelijk en functioneel. En een land dat sowieso niet uitblinkt in patriottisme.

Symbolen, patriottisme en romantiek, allemaal irrationeel en onnozel. Niet ernstig te nemen. Net als onze politici van wie ik net wel ratio en ernst verwacht in plaats van emotioneel geblaat op sociale media; of te proberen scoren met goedkope onhaalbare ideeën in de pers.

Een gouden generatie zal het nooit worden, die toppolitici vandaag.