column
Waarom Marc Didden de zomer maar niets vindt
Marc Didden houdt niet van de zomer en schrijft hem dan maar van zich af.
Ja, die Bo Van Spilbeeck heeft het helemaal voor elkaar.
Dat dacht ik toen ik onlangs een goed halfuur moest rechtstaan in een overvolle trein die mij van de modelgemeente Berchem naar mijn eigen hellehol terugbracht.
Ter hoogte van mijn allesbehalve gewijde kruis ontwikkelde zich namelijk een tsunami van zweet die mij mijn eigen mannelijkheid deed verdoemen en er mij tegelijk ook van deed dromen dat een stemmige mini-jurk me op dat moment wel van pas gekomen was. Maar nog terwijl ik dat durfde te denken, blokte ik dat idee ook al hardnekkig af. Omdat ik mij net op tijd herinnerde dat ik natuurlijk van alles ben, maar bovenal een estheet.
In die laatste hoedanigheid kunt u me rond halfeen ’s nachts ook wel eens in mijn Italiaanse designfauteuil aantreffen terwijl ik als een gek in de weer ben met de zapmobiel, in de hoop zo vlak voor het slapengaan ergens nog iets bekijkbaars te bekijken.
Dat wil weleens tegenvallen eigenlijk, zeker nu het buiten wat begint te zomeren. Vanaf vlak na het tweede journaal veranderen de meeste televisiezenders namelijk in een soort van muffe dvd-spelers die ruim trakteren op derderangsspeelfilms, suffe repeats van oude talkshows en trage documentaires over bijvoorbeeld in ijltempo smeltende Groenlandse fjorden.
Vanwege mijn spreekwoordelijke onhandigheid en mijn povere kleine motoriek kom ik dan wel eens terecht bij omroepfenomenen als Caz, Ment TV of Studio 100 TV.
Bij Caz geen klachten, overigens. Fijne films vaak, af en toe zelfs een draaglijke episode van The Tonight Show, en als kers op de taart gelukkig veel heerlijke herhalingen van The Nanny, starring mijn tweede eeuwige liefde, Fran Drescher.
Ook Ment TV is helemaal oké. Een ‘alleen maar hits’-zender die uitsluitend bestaat voor mensen die zich al eens afvragen of Micha Marah nog leeft.
En ik kan u meteen geruststellen: ze leeft nog!
Maar Studio 100, dat is andere koek. Een flutzender die wellicht gestuurd wordt door een robot die vrije toegang heeft tot diverse genotsmiddelen.
Want tot wie richt zich eigenlijk een tv-zender die rond het uur van middernacht de avonturen van Pippi Langkous op de wereld loslaat ?
Wie denken zij dat hun kijkers zijn, dan?
Rolstoelpedofielen? Peuters die aan peppillen verslaafd zijn? Rukkers bij wie het gebruikelijke pornokanaal uitgevallen is?
Ik weet het niet.
En ik wil het ook niet weten omdat ik mezelf niet tot het doelpubliek van Studio 100 reken, al heb ik altijd wel een boon gehad voor die Kathleen van de échte K3.
Nee, ik ben een Canvas-man, laat daar geen twijfel over bestaan.
Ik zou dat graag ook nog lang blijven, bijvoorbeeld tot woensdag 28 juli 2049, toevallig ook de dag waarop ik 100 word. Afgelopen seizoen vol bewondering naar de Vietnam-reeks op Canvas gekeken, en naar de formidabele tweedelige Elvis-documentaire The Searcher.
En ook wat triest, natuurlijk, omdat de eeuwigdurende Otto-Jan niet eeuwigdurend bleek te zijn. En omdat de Culture Club nu wel voorgoed gesloten lijkt.
Maar toch ook in mijn vuistje gelachen, terwijl ik tijdens de Belpopdie aan inlandse punk gewijd was enkele van die destijdse ‘rebellen’ van uit hun ruime bourgeois huizen patente flauwekul hoorde vertellen. Plotseling had ik door dat zij, toen in ’77, eigenlijk ook al bourgeois waren.
En ik, gelukkig, nog altijd niet.
