Waarom mag Anderlecht de titel niet in de stad vieren?

Elk voetbalclub viert in haar stad wanneer de club kampioen wordt. Zo niet in Brussel. Tot spijt van de supporters en de club. Enkele weken geleden kleurde de Rotterdamse binnenstad groen-wit, de kleuren van de stad, en rood-wit-zwart, de kleuren van Feyenoord. Toen trainer Giovanni Van Bronckhorst de kampioenschaal in de tot in de nok gevulde en mythische Kuip (het stadion) omhoog hield, ging simultaan de Rotterdamse binnenstad uit de bol. Tientallen duizenden supporters van Feyenoord Rotterdam omarmden de stad, de stad omarmde de club.

Stad en club organiseerden samen een mooie, veilige en ordentelijke viering. Je ziet het overal in Europa: kampioenen worden, bij het behalen van een titel, onvoorwaardelijk gevierd door de gemeenschap, op straat, samen. Ook in eigen land verbroederen steden en gemeenten met hun respectievelijke clubs, in goede en kwade dagen. De stad Brugge is Club Brugge en omgekeerd. De taferelen in de Brugse binnenstad precies één jaar geleden spreken nog steeds tot de verbeelding. Idem dito in Gent. Voetbalverenigingen worden overal beschouwd als de trotse sportieve ambassadeurs van een stad, een streek, een land.

Anticlimax

Vorige donderdag werd RSC Anderlecht voor de 34ste keer kampioen. De club spaarde kosten noch moeite om de supporters een unieke belevenis te bieden door te investeren in grote schermen om zo veel mogelijk fans mee te laten genieten van de twee laatste uitwedstrijden die de club de titel kon opleveren. Beide evenementen werden een succes. Tienduizend supporters zakten af naar Anderlecht. De cafés rond het Constant Vanden Stockstadion deden de deuren open. Ze deden niet alleen gouden zaken, maar ze hielpen de club om de verbroedering tot stand te brengen. Dankzij de goede samenwerking met de politie en de lokale overheid werden beide massa-evenementen een succes.

De trouwe Anderlecht-supporters en de club snakken al jaren naar een grootse publieke viering. Dat blijkt niet mogelijk. Zondag, RSC Anderlecht was al kampioen, volgde de lauwe apotheose en de anticlimax. Een povere ereronde op het veld. Meer kon niet. Geen podium in de stad, geen parade in de binnenstad. Maandagochtend puilden de “inboxen” van de bestuurders en medewerkers uit met kwade e-mails van fans die, terecht, steen en been klagen dat ze hun geluk niet kunnen delen met hun helden, de spelers, in de straten van onze stad, de hoofdstad van Europa.

Fanmail

RSCA investeert nochtans zelf in extra beveiliging in nauw overleg met de ordediensten. Maar die ene optocht moet toch kunnen? De Zinnekesparade en de Gay Pride van afgelopen weekend kunnen toch nog steeds gewoon doorgaan? Royal Sporting Club Anderlecht is sinds 1908 een trotse ambassadeur van Brussel. We zijn even Brussels als de Grote Markt en Manneken Pis.

Dagelijks stroomt fanmail binnen uit alle windstreken voor Youri Tielemans, oer-Brusselaar. Perfect méértalige Brusselaar. Zoals RSC Anderlecht, een symbool van tolerantie en diversiteit. Een topvoetballer die net als Vincent Kompany, Leander Dendoncker, Romelu Lukaku en vele anderen bewijst dat je het in Brussel wél kunt maken. RSC Anderlecht bekommert zich dagelijks over bijna vijf honderd jonge spelertjes, veelal stedelingen van wie velen het niet breed hebben. Heus niet allemaal talentjes die ooit profvoetballer zullen worden. Neen, iedereen is welkom bij RSC Anderlecht.

Elke woensdag ontvangt de club honderden kansarme jongeren om hen een training aan te bieden en pedagogisch te begeleiden in twaalf Brusselse gemeenten. Dit programma past in de strijd tegen schoolverzuim van de RSCA Constant Vanden Stock Foundation. Lokale verankering is voor paars-wit een prioriteit. RSC Anderlecht is de club van de hoofdstad, een club met nationale uitstraling. Paars-wit draagt al 54 seizoenen na elkaar – dat is een record – de goede naam van Brussel uit in Europa. RSC Anderlecht houdt van Brussel maar houdt Brussel van RSC Anderlecht?