Waarom jongeren geen monitor of scoutsleider meer willen worden: ‘Het slorpt zoveel tijd op’

Inès Malaise: ‘Ik maak me zorgen over het gebrek aan motivatie’

“Het is traditie in onze scoutsgroep: de eerste week van juli houden we vrij om het kamp voor te bereiden. Maar dit jaar merkte ik dat de scouts niet meer bij iedereen op de eerste plaats komen. Vooral de eerstejaarsleiding had die week al festivals en andere activiteiten gepland. Dat was best frustrerend. Ze willen wel op kamp gaan, maar de voorbereidingen vinden ze allemaal wat te veel werk.

“Corona heeft veel veranderd. Nadat alles had stilgelegen, was het moeilijk om er weer in te komen. We hebben geprobeerd dat engagement aan te wakkeren door activiteiten te organiseren voor de leiding: samen iets gaan drinken of op leidingsweekend. De helft kwam niet opdagen. Andere scoutsgroepen uit de buurt maken hetzelfde mee: ook zij zien de motivatie afnemen.

“Ik maak me daar wel zorgen over. Ik ben groot geworden bij de scouts. Toen ik zes jaar was, ben ik begonnen bij de kapoenen en drie jaar geleden ben ik zelf bij de leiding gegaan. Ik heb zulke prachtige herinneringen aan de scouts dat ik absoluut mijn steentje wil bijdragen als leidster. Vooral de kampen blijven bij. De gekste verhalen die we nu nog altijd vertellen, zijn anekdotes van op kamp. Zeker het buitenlandse kamp in Kroatië − ik zat toen in het derde middelbaar − was onvergetelijk.

“Op mijn twintigste zitten mijn beste vrienden allemaal bij de scouts. Diets-Heur is een klein dorp. Ik heb met hen op school gezeten en we zijn een erg hechte groep. De meesten zijn gaan studeren in Diepenbeek, maar gelukkig is er ook één andere leider, Emiel, naar Leuven getrokken. We gaan soms samen uit, maar het is ook handig om door de week activiteiten voor te bereiden.”

Cas Neels: ‘De jeugdbewegingmentaliteit begon verstikkend te worden’

“Ik heb net mijn laatste kamp als KSA-leider achter de rug. Twee dagen geleden, op de laatste dag van het kamp, heb ik beslist om volgend jaar niet meer terug te keren. Dat was best een moeilijke beslissing − ik ben al vijftien jaar lid, waarvan drie jaar als leider − maar het was er wel eentje die al een tijdje aan het borrelen was in mijn hoofd. Op zich is leider worden deel van het ritueel. Als kleine jongen kijk je op naar je leiders, die toch een belangrijk onderdeel spelen in je opvoeding, en het is mooi om zelf zo’n rol te kunnen vervullen voor iemand anders. Het is ook een kwestie van teruggeven aan de groep die je veel gegeven heeft. En je wil natuurlijk weleens zien wat er achter de schermen gebeurt.

“Blijkbaar zijn er steeds meer jongeren die stoppen als leider of monitor, en ik begrijp dat wel. Je bent tenslotte leider op een moment dat er heel erg veel verandert in je leven. Je gaat studeren, je gaat misschien op kot, je leert nieuwe mensen kennen. En zo’n jeugdbeweging slorpt gewoon heel veel tijd op. Waarom nu meer mensen afhaken dan vroeger weet ik niet. Misschien dat we wel noodgedwongen meer bezig zijn met onze toekomst, dat we ambitieuzer zijn en ons niet meer te veel willen vastbinden aan activiteiten die op zich niets opbrengen? Ik heb ook een studentenjob als barman en ik moest vaak shifts afzeggen omdat ik last minute een andere activiteit moest voorbereiden voor de KSA, en dat begon steeds meer te wringen. Ik wou een consistentere werknemer zijn, meer uren opnemen ook.

“Ik merk dat velen de jeugdbewegingmentaliteit verstikkend beginnen vinden − hoe je alleen maar kunt of mag weggaan met mensen van de KSA, bijvoorbeeld. Dat werkte niet meer voor mij. Zoals ik zei: mijn wereld begon net open te gaan, ik leerde nieuwe mensen kennen, kreeg nieuwe inzichten en ontdekte beter wie ik ben en waar ik naartoe wil. Dat rijmde steeds minder.”