Waarom ik nog niet supporter voor deze diverse regering

Ik kon het pas geloven toen ik het met mijn eigen ogen zag. Toen onze nieuwe regeringsleden keurig voor de koning verschenen met hun hand in de lucht. Toen de laatste minister en staatssecretaris de woorden “Ik zweer getrouwheid aan de Koning, gehoorzaamheid aan de Grondwet en aan de wetten van het Belgisch volk” over de lippen kreeg. Zonder zich te verspreken. Zonder dat iemand op het laatste moment toch besloot zich terug te trekken vanwege een pietluttig detail dat niet helemaal was doorgesproken de afgelopen 493 dagen.

Pas toen ik de twintig ministers en staatssecretarissen samen met koning Filip zag glunderen op een foto, durfde ik te zeggen: eindelijk, we hebben een regering. Een historische regering, want nog nooit is de samenstelling zo divers geweest. Een mooi gebalanceerd genderevenwicht, drie ministers met een andere etnisch-culturele achtergrond en een transvrouw. Dit leidde tot veel enthousiaste en euforische reacties bij progressievelingen. Ik zou mijn cynische zelve niet zijn mocht ik applaudisseren voor zaken die vanzelfsprekend horen te zijn. Diversiteit is een evidentie, geen trofee die je in de wacht sleept om mee te pronken voor de achterban.

Deze diversiteit heeft in de huidige politieke context uiteraard een grote symbolische waarde. Het is een progressief antwoord op de verruwing van het politieke debat. Verkocht als een positief alternatief voor de harde politieke stijl van de radicaal-rechtse oppositie. Onze nieuwe premier kan niet genoeg benadrukken dat deze regering het verschil gaat maken door goede samenwerking, verbinding en een positieve blik op de toekomst.

De vraag is of de diverse samenstelling van deze regeringsploeg ook automatisch resulteert in een gemeenschappelijke en eenduidige visie op onze samenleving. Zijn deze ministers klaar om de oppositie als één ploeg het hoofd te bieden met een gezamenlijk verhaal, of wordt de ideologische verdeeldheid binnen de regering zichtbaar bij de eerste brandjes die door de propagandamachine van het Vlaams Belang worden opgepookt?

We zagen afgelopen zomer hoe de politiek in overdrive ging toen enkele Brusselse jongeren vochten met de politie op het strand van Blankenberge. Enkele Facebook-advertenties van Vlaams Belang waren voldoende om het land bijna in een politieke crisis te storten. Politici van alle partijen deden mee aan een opbod ‘om ter stoerste reageren’. Sammy Mahdi (CD&V), kersvers staatssecretaris voor Asiel en Migratie, sloeg enkele dagen na zijn eigen forse uitspraken mea culpa op Twitter:

“Ik had de populistische ballon moeten doorprikken, maar deed het niet. Ik ben gefrustreerd door mijn eigen gedrag. In de commissie meegedraaid in het circus. Samen met de rest om ter stoerst roepen over Blankenberge. Terwijl we betaald worden om wetten te maken, niet om stoere uitspraken te doen waar de bevolking niks mee is. En daardoor heb ik bijgedragen tot het verder afglijden van mijn stiel naar een nieuw dieptepunt. Mea culpa.”

Ik hoop dat hij deze wijze les meeneemt naar de regering.

Ze zullen een voorbeeld moeten nemen aan Angela Merkel, die in 2015 de beroemde woorden ‘Wir schaffen das’ uitsprak en daarmee landen van de Europese unie aanmoedigde om vluchtelingen te verwelkomen tijdens de grootste asielcrisis ooit. Deze oproep werd haar niet in dank afgenomen. Hoewel haar populariteit daalde, bleef ze consequent achter haar woorden staan, zonder extreemrechts achterna te lopen.

Bart De Wever (N-VA) zei over Merkel in 2016: “Wat Angela Merkel geopolitiek heeft aangericht, had vermeden kunnen worden als ze een échte leider zou zijn.” Hij voorspelde haar ondergang. Volgens hem zou het einde van haar politieke carrière een kwestie van maanden zijn. Merkel hield zich staande en herwon het vertrouwen van de bevolking dankzij haar wetenschappelijke en kordate aanpak van de coronacrisis. N-VA die tijdens de Marrakech-crisis extreemrechts achterna liep, leed een historische nederlaag en moet zich tot haar grote ongenoegen bezinnen in de oppositie.

Diversiteit kan een zegen zijn, maar kan ook deze regering voor grote uitdagingen plaatsen. Daarom krijgen ze pas lof als zij in 2024 de rit uitrijden met een degelijk beleid, dat niet afhangt van het relletje van de dag. Als zij zich niet uit elkaar laten spelen door de propaganda van extreme partijen.

Ik supporter niet voor een diverse regering, maar wel voor een regering die de volgende jaren rechtlijnig en ‘merkeliaans’ bestuurt, met respect voor de waardigheid van mensen. Als dat lukt, kan er in 2024 een applausje vanaf.