Waarom enkel ophef wanneer het gaat over kinderen en gezinnen?

Er is de afgelopen week bijzonder veel ophef over de opvang van asielzoekers. Ook kinderen en gezinnen komen nu op straat terecht en moeten de koude nachten buiten doorbrengen. Dat brengt de asielcrisis naar een nieuw dieptepunt. Volgens Vluchtelingenwerk Vlaanderen sliepen het afgelopen jaar dagelijks gemiddeld 87 mensen op straat en de laatste week zijn daar gezinnen en kinderen bij gekomen.

Voor alle duidelijkheid is dat terechte ophef, maar waarom komt die er alleen wanneer het gaat over kinderen en gezinnen? Waarom is die ophef er niet als het gaat over al die mannen die al maanden op straat overleven? Dat is op zijn minst gezegd verbazend. Want ook zij hebben nood aan en recht op opvang, medische zorg en begeleiding.

Is het omdat het mannen zijn en we ervan uitgaan dat ze hun plan wel trekken en niet kwetsbaar zijn? Dat idee is achterhaald en schadelijk. Buiten slapen is voor iedereen mensonwaardig, of je nu man of vrouw bent of 18 in plaats van 16 jaar. Iedereen draagt trauma met zich mee en heeft nood aan opvang, zorg en begeleiding.

Over wie het meest kwetsbaar is, mag geen strijd zijn. Het idee dat vrouwen, kinderen en gezinnen meer recht hebben op opvang en zorg dan mannen is geladen met een xenofobe boodschap die berust op de angst dat mannelijke vluchtelingen niet kwetsbaar en zelfs gevaarlijk zijn. Het opvangbeleid moet rekening houden met de specifieke behoeften van alle groepen en mensen.

Collectieve verontwaardiging én actie

Leggen we onze lat niet te laag als we mensen enkel als kwetsbaar bestempelen als ze op straat belanden? Is het voor al die mensen, man, vrouw, jong en oud, niet al erg genoeg dat ze hun thuisland moeten ontvluchten? Is dat voor al die mensen al geen crisis op zich? We hebben nood aan een collectieve verontwaardiging tegenover de situatie die al langer dan vandaag speelt en waar weinig verandering in komt.

De politiek leeft naar eigen zeggen mee, maar concrete acties en maatregelen laten op zich wachten. Dat is triest want aan medeleven, hoe belangrijk het ook is, hebben asielzoekers niets. Het is een eerste stap waarna er zo snel mogelijk actie moet volgen. Dezelfde stap werd nagenoeg onmiddellijk genomen toen het om de opvang ging van vluchtelingen uit Oekraïne. In no time werd alles uit de kast gehaald om hen op te vangen, zowel door burgers als door de overheid. Wellicht ook omdat het daar voornamelijk om vrouwen en kinderen ging. De vraag is of dat hetzelfde zou zijn geweest als het enkel mannen zouden zijn geweest?

De asielcrisis moet ernstig worden genomen in zijn geheel en de verontwaardiging en acties moeten zich niet beperken tot een bepaalde groep. We mogen niet vergeten dat er al veel langer een tekort is aan opvangplaatsen en ondersteuning van asielzoekers. Mensen op de vlucht zijn altijd kwetsbaar en opvang is een fundamenteel mensenrecht. Dat we daar als land in blijven falen is al langer beschamend dan de dag van vandaag.