Waarom de war on drugs een klassenoorlog is

Wereldwijd vieren we vandaag de cannabiscultuur, op 20 april. Dat verwijst naar 420. Er doen verschillende theorieën de ronde over de oorsprong van 420, maar de meest geaccepteerde verwijst naar een groep tieners die in 1971 na de schooluren om 16.20 uur samen wiet rookten. Dat rebelse gedoe was niet naar de zin van toenmalig president Nixon, die in datzelfde jaar de war on drugs uitriep.

Een halve eeuw later is dit beleid nog steeds van kracht. Zonder succes. Drugsbaronnen worden nog altijd slapend rijk en verboden middelen blijven circuleren in alle lagen van onze samenleving: van jongeren die experimenteren met wiet of xtc-pillen tot yogasnuivers en hoogopgeleide managers die zich na een stressvolle week eens willen laten gaan.

De war on drugs is niet alleen gefaald in zijn opzet, maar is ook extreem discriminatoir gebleken. Het gebruik van crack, een goedkope drug die rondging in getto’s, werd tot wel honderd keer harder bestraft dan de cocaïne die populair was in de groene rand. Wie in sommige staten meermaals tegen de lamp liep voor het bezit van wiet, kon levenslang krijgen door de befaamde three strikes you’re out-wetten. Dit repressieve beleid trof vooral de lagere en gekleurde klassen. De rijke, meestal witte, klasse kwam er makkelijker vanaf.

België

Je zou verwachten dat België een andere aanpak kiest, de triestige resultaten zijn namelijk in enkele muisklikken terug te vinden. Helaas. Ook bij ons wordt vooral ingezet op repressie. En zoals te verwachten volgen de resultaten hetzelfde patroon: de kleine dealers, die vaak door armoede en een slecht milieu in dit wereldje sukkelden, worden hard aangepakt terwijl de grotere criminelen buiten schot blijven.

Ook op het vlak van veiligheid treft ons huidig beleid de lagere klasse harder. Om dit tastbaarder te maken, kunnen we twee situaties met elkaar vergelijken. Aan de ene kant heb je een jonge student die wil experimenteren met drugs. Omdat hij weinig connecties heeft, spreekt hij af met een onbekende drugsdealer in een donker verlaten steegje. Een ideaal scenario voor een dealer met kwade bedoelingen. Daarnaast heeft de student geen flauw benul van de kwaliteit van de drugs die hij wil kopen. Aan de andere kant heb je een succesvolle CEO die op regelmatige basis drugs gebruikt. Met een simpel sms’je krijgen mensen uit de hogere kringen toegang tot de meest kwaliteitsvolle designerdrugs. Denk maar aan de stockbrokers uit de film The Wolf of Wall Street.

Een conservatief, hypocriet en racistisch beleid, dat zelfs niet in de verste verte gebaseerd is op wetenschap, zal deze oorlog nooit kunnen winnen. Durf het voorbeeld van andere landen zoals Portugal te volgen, open gebruikersruimtes zodat gebruikers altijd onder controle zijn en investeer in testcentra voor de kwaliteitscontrole van drugs. Door drugs in de illegaliteit en taboesfeer te houden, zullen de minst bevoorrechten van onze samenleving er het onderspit door delven, terwijl het net de taak is van onze overheid om deze mensen te beschermen.